Χαρακόπουλος: Η στήριξη των ανδρών και γυναικών της Αστυνομίας είναι χρέος μας

Διαβάστε την ομιλία του αναπληρωτή τομεάρχη Εσωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, αρμόδιου για θέματα Προστασίας του Πολίτη, βουλευτή Λαρίσης, κ. Μάξιμου Χαρακόπουλου, στο 27ο Ετήσιο
Τακτικό Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) με κεντρικό σύνθημα:

«Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΙΧΑΖΕΤΑΙ, ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ!

Εσύ; Πρωταγωνιστής ή Κομπάρσος;

Η απόφαση στα χέρια σου!»

«Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

Ως εκπρόσωπος της ΝΔ, και αρμόδιος τομεάρχης για τα θέματα Προστασίας του Πολίτη, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόκληση να παραβρεθούμε στο ετήσιο τακτικό συνέδριο της ΠΟΑΣΥ και να σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αγαπητέ πρόεδρε,

Πράγματι, δεν μπορεί η δημόσια τάξη να επαφίεται μόνο στο φιλότιμο των αστυνομικών. Γι αυτό και θεωρώ ότι το θέμα που επιλέξατε για το συνέδριό σας θίγει το καθοριστικό πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Η μακρά και επίπονη οικονομική κρίση, όπως αποδείχθηκε, συνιστά την εκδήλωση της υφέρπουσας κρίσης θεσμών, αρχών και αξιών. Όλα αυτά επί των οποίων επιδιώξαμε να οικοδομήσουμε μια ευρωπαϊκή και δημοκρατική χώρα. Όχι βεβαίως, γιατί οι ίδιες αυτές οι δομές, που συνιστούν μια σύγχρονη αστική δημοκρατία, δεν είναι ορθές ως προς την αποστολή τους, αλλά διότι υπονομεύθηκαν και εν τέλει οδηγήθηκαν στην νόθευση του έργου τους.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οδηγηθήκαμε στο σημείο να τίθεται εν αμφιβόλω το ίδιο το Κράτος Δικαίου και η συνταγματική διάκριση των εξουσιών, πράγματα αδιανόητα πριν από λίγα χρόνια. Όμως, η ψύχραιμη ματιά διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία αλλά για μια σταθερή πορεία σε ένα μακρύ κατήφορο, όπου οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας. Χωρίς ασφαλώς αυτές οι ευθύνες να επιμερίζονται ισομερώς. Είναι διαφορετικό να κάνει κανείς λάθος, επιδιώκοντας τον συμβιβασμό, και άλλο κάποιος να επιχειρεί την επιβολή της ανομίας, με όποιο πρόσχημα.

Η νοσηρή κατάσταση στον τομέα αυτό αποτυπώνεται και στην εκδήλωση επί δεκαετίες καινοφανών θεωριών μεταξύ πολιτικού και ποινικού εγκλήματος. Με τον τρόπο αυτό επιχειρήθηκε η αιτιολόγηση ακόμη και στυγνών τρομοκρατικών πράξεων και ενεργειών. Ενίοτε, μάλιστα, τέτοιες απεχθείς πράξεις εμφανίστηκαν ακόμη και με θετική χροιά από ποικίλους πολιτικούς παράγοντες. Σαν χθες, πριν 28 χρόνια, δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης από τους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη. Κι όμως, βρέθηκαν πολιτικοί που πήγαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη των τρομοκρατών.

Από τη 17Νοέμβρη μέχρι τις σημερινές αναρχικές ομάδες των καταλήψεων, των καταστροφών στα κέντρα των πόλεων, των μικρών και μεγάλων «αβάτων» και τις εφόδους σε καταστήματα με σκοπό την «απαλλοτρίωση χρήσιμων ειδών», διακρίνουμε, δυστυχώς, ότι μέρος του πολιτικού κόσμου δεν τάσσεται ανοιχτά εναντίον αυτών των εγκληματικών φαινομένων.

Ιδιαίτερα αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή των Εξαρχείων δεν έχει προηγούμενο. Μια ολόκληρη περιοχή, με τάσεις εξάπλωσης και στις γειτονικές, έχει παραδοθεί στις διαθέσεις παράνομων ομάδων, που αποτελούνται από εγχώριους αλλά και αλλοδαπούς γνωστούς-αγνώστους, οι οποίοι ασκούν ουσιαστική εξουσία.

Το επίσημο κράτος έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από την δικαιοδοσία του στο ιδιόμορφο αυτό «άβατο», το οποίο αποτελεί όνειδος για την ελληνική πολιτεία. Οι δυνάμεις της τάξεως δεν διαβαίνουν τα ιδεατά σύνορα του Εξαρχιστάν, αλλά παραμένουν στα όρια ως στόχοι στα παιχνίδια φωτιάς των μπαχαλάκηδων.

Η κυβέρνηση, για λόγους ιδεοληψίας ίσως και κουτοπόνηρης μικροπολιτικής, αφήνει τα «παιδιά να παίζουν», θεωρώντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όπως δεν υπάρχει πρόβλημα που ομάδες σαν τον περιβόητο «Ρουβίκωνα» εφορμούν στο προαύλιο της Βουλής, σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, ή άλλοι σπάνε τις βιτρίνες στην Ερμού, στον πιο εμπορικό δρόμο της χώρας.

Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα είναι αφενός το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών να βρίσκεται στο ναδίρ, αφού όλα επιτρέπονται, αφετέρου να χαθεί η όποια εμπιστοσύνη στους θεσμούς που έχουν την αποστολή να προστατεύουν το πολίτη.

Ο Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά ζει σε μια ζούγκλα, όπου ο βίαιος, ο οπλισμένος, ο όχλος επιβάλει το δικό του. Και αυτό συνιστά τρομερή οπισθοχώρηση για μια κοινωνία που θέλει να πιστεύει ότι βρίσκεται στον αναπτυγμένο κόσμο. Και φυσικά τα θλιβερά αυτά παραδείγματα επιδρούν στις νέες γενιές, που μεγαλώνουν σε ένα τέτοιο νοσηρό περιβάλλον.

Κοιτάξτε τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια, στους ναούς της γνώσης. Εξαχρειωμένες μειοψηφίες, ως ορδές βαρβάρων απειλούν, προπηλακίζουν, σπάνε και βιαιοπραγούν για να εμποδίσουν την ελεύθερη έκφραση των ιδεών, στο όνομα του ασύλου της διακίνησης των ελεύθερων ιδεών. Μόλις προχθές, στα Ιωάννινα, μια τέτοια ομάδα μπήκε στο χώρο του Πανεπιστημίου και προέβη σε αίσχη για να εμποδίσει μια σοβαρή εκδήλωση, με τον καθηγητή του Παντείου κ. Συρίγο.

Και τι κάνει η πολιτεία γι’ αυτό; Ενισχύει το άσυλο, κυνηγάει όσους αντιτάσσονται στην σύγχρονη αυτή μορφή φασισμού, επιβραβεύει τους μπαχαλάκηδες και τους τραμπούκους, αφήνει ανεξέλεγκτη την τέλεση παράνομων πράξεων εντός των ακαδημαϊκών χώρων. Ποια η εμπιστοσύνη στους θεσμούς από γονείς και φοιτητές, όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια χαοτική κατάσταση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα;

Πρόσφατα, φθάσαμε και στο σημείο να αμφισβητείται και ο δεύτερος πυλώνας της Δημοκρατίας μας, το δικαστικό σώμα. Ασκείται αλά καρτ κριτική στις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Αν βολεύει μια απόφαση την κυβερνητική πλειοψηφία επικροτείται, ενώ αν είναι αντίθετη στις επιθυμίες και τους πολιτικούς της στόχους, επικρίνεται.

Ο πολίτης μπροστά στο φαινόμενο της επίθεσης της εκτελεστικής εξουσίας προς τη δικαστική, κλονίζεται, χάνει την εμπιστοσύνη του στην ίδια τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς υπονομεύεται δραστικά η εμπιστοσύνη του προς το δίκαιο που αυτό επιβάλει.

Φίλες και φίλοι,

Η ελληνική κοινωνία ζει έναν εκρηκτικό συνδυασμό απογοήτευσης, τόσο λόγω της οικονομικής δυσπραγίας που μειώνει το βιοτικό της επίπεδο, όσο και από την θεσμική ανεπάρκεια, που μέρος της αναφέραμε προηγουμένως.

Πού μπορεί να οδηγήσει η παράταση της απογοήτευσης, μαζί με την αποδοχή του αδιεξόδου, είναι νομίζω εύκολο να το φανταστούμε. Άλλωστε, ευνοούν και προς τούτο όλες οι αρνητικές εξελίξεις που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το κοκτέιλ που έχουμε μπροστά μας είναι σωστός δυναμίτης.

Ωστόσο, η εικόνα του διχασμού, όσο κι αν από κάποιους καλλιεργείται εντέχνως για δικούς τους λόγους, δεν είναι αυτή που χαρακτηρίζει σήμερα την κοινωνία μας. Η συντριπτική πλειοψηφία λίγο πολύ συμφωνεί σε κάποιες αυτονόητες αλήθειες για το τι δέον γενέσθαι. Όλοι επιθυμούν την αποκατάσταση της νομιμότητας, της ευρυθμίας του κράτους ακόμη και της αξιοκρατίας.

Κάποιοι γυρνούν το ρολόι της ιστορίας πίσω, αναμασούν μπαγιάτικα δόγματα, βγάζουν από το ψυγείο πεθαμένες αντιπαραθέσεις. Όλ’ αυτά παρασύρουν λίγους, οι πολλοί αδιαφορούν, γιατί βλέπουν το σήμερα και το αύριο. 

Τι πρέπει,λοιπόν, να πράξουμε απέναντι στη παρούσα συγκυρία; Θα παραμείνουμε απλοί θεατές, αναμένοντας μια μοιραία έκρηξη; Η μοιρολατρία του κομπάρσου δεν ταιριάζει σε συνειδητούς πολίτες. Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας. Τόσο στο πεδίο της οικονομίας, παρά τα όποια αντικειμενικά εμπόδια, όσο πολύ περισσότερο στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των θεσμών.

Εμείς ως ΝΔ δεν έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε ότι ο νόμος και η τάξη πρέπει να επιβληθούν παντού, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει την εικόνα ξέφραγου αμπελιού, ότι τα άβατα πρέπει να εκλείψουν.

Είμαστε βέβαιοι ότι οι δυνατότητες για την επίτευξη αυτού του στόχου υπάρχουν. Οι δυνάμεις της αστυνομίας, όπου αφήνονται να κάνουν τη δουλειά τους, την κάνουν καλά. Και αυτό το διαπιστώνουμε για παράδειγμα στην εξιχνίαση των εγκλημάτων. Αυτό που χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση, η καθαρή στόχευση, ο σχεδιασμός και η αποφασιστικότητα στην εκτέλεση.

Πρόκειται, βεβαίως, για έργο που απαιτεί το χρόνο του. Αλλά στο παρελθόν, και μάλιστα στο πρόσφατο, απεδείχθη, ότι μπορεί να έχει σοβαρά αποτελέσματα, έτσι ώστε ο πολίτης να νοιώσει ξανά ότι υπάρχει κράτος, ότι παντού μπορεί να κυκλοφορήσει ασφαλής και ελεύθερος.

Όπως επίσης μπορούμε και τα πανεπιστήμιά μας -καταργώντας παράλογους νόμους και αποφάσεις- να τα παραδώσουμε στους φοιτητές και στους καθηγητές τους, χωρίς τραμπούκους ή διακινητές ναρκωτικών. Και βεβαίως, να αφεθεί η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς υπονομεύσεις.

Οι πολίτες αξιώνουν Κράτος Δικαίου. Κι εσείς, οι αστυνομικοί, είστε οι βραχίονες της επιβολής του Κράτους Δικαίου. Δέσμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας είναι η επιβολή του νόμου και της τάξης, παντού, χωρίς εξαιρέσεις.

Και η στήριξη των ανδρών και γυναικών της Αστυνομίας είναι χρέος μας. Βεβαίως, βρισκόμαστε σε μια δύσκολη οικονομικά συγκυρία, αλλά ως πολιτεία οφείλουμε να ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας. Και για εμάς, η ασφάλεια είναι προτεραιότητα. Είναι προϋπόθεση ελευθερίας, βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, που οφείλει να παρέχει κάθε ευνομούμενη πολιτεία στους πολίτες της.

Με αυτές τις σκέψεις χαιρετίζω τις εργασίες του συνεδρίου σας. Καλή επιτυχία!»_