Γιάννης Σταμούλης: Στιγμιαία ήρθαν στο μυαλό μου...

Ο πρόεδρος της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος Γιάννης Σταμούλης γράφει για όσα
έζησαν και ζουν οι πυροσβέστες που δίνουν καθημερινά μάχη με τις φλόγες.

 

Στιγμιαία ήρθαν στο μυαλό μου

 Η ΕΙΚΟΝΑ των προσώπων των συναδέλφων όταν η φωτιά μας ξεπερνούσε,

Η ΕΙΚΟΝΑ την στιγμή που η φωτιά μου απόκλεισε την επικοινωνία από ένα πυροσβεστικό και την καρδιά που πέταξε μακριά μέχρι να το ξαναδούμε με σώους όλους τους συναδέλφους,

Η ΕΙΚΟΝΑ των συναδέλφων που τραβούσαν σωλήνα μέσα στο πύρινο μέτωπο,

Η ΕΙΚΟΝΑ από την κατάσβεση στο σπίτι μαζί με εθελοντές με την βοήθεια του ηλικιωμένου ιδιοκτήτη του,

Η ΕΙΚΟΝΑ με το πεζοπόρο της ΕΜΑΚ όπου στην ανάπαυλα μιας κατάσβεσης ξάπλα σε μια γωνιά, φάγαμε το σάντουιτς με εξαιρετική διάθεση,

Η ΕΙΚΟΝΑ του συναδέλφου που μέσα στα καμένα μας έσταξε μερικές σταγόνες στα καμμένα μάτια,

Η ΕΙΚΟΝΑ των κουρασμένων πυρομαχητών, την εικόνα του συναδέλφου που κοίταγε τις κατεστραμμένες μπότες του,

Η ΕΙΚΟΝΑ των 8 συναδέλφων που κατεβήκαμε αυτοκτονικά, νύχτα στο πουθενά να στήσουμε μια εγκατάσταση και η πικρή διάθεση του χιούμορ, την στιγμή που οι φλόγες μας πλησίασαν,

Η ΕΙΚΟΝΑ πολιτών που λέγαν μπράβο και μεταφέραν νερό, πρόχειρο φαγητό, ένα χαμόγελο, αλλά και Η ΕΙΚΟΝΑ των συμπολιτών μας νεοελλήνων, λίγων, που θέλαν ένα ή δύο πυροσβεστικά έξω από το πολυτελή κτίσμα τους, που βρέθηκε κάπως μέσα στο δάσος,

Η ΕΙΚΟΝΑ του καμμένου που μας μαχαιρώνει την καρδιά, αλλά και Η ΕΙΚΟΝΑ του διασωσμένου ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ που μας γεμίζει αισιοδοξία και ικανοποίηση ότι κάναμε τη δουλειά μας,

Η ΕΙΚΟΝΑ του Άρη που δεν είναι μαζί μας.

Η αξία της αναγνώρισης του έργου τελικά μπορεί να μετριέται με νόμισμα ψυχής....που μάλλον δεν υπάρχει στο χρηματιστήριο αξιών.

_