«Μηνούν τα... γράμματα τον λυτρωμό»

Το έφερε η χρονική σύμπτωση, την ώρα που στο Μενίδι τα στερεότυπα έθρεφαν για άλλη μία φορά τον ρατσισμό και το τυφλό μίσος για τους Ρομά, στον Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, περιοχή

στοχοποιημένη επί δεκαετίες, να γίνεται αύριο μια ιδιαίτερη γιορτή. Δεκαπέντε ενήλικες παίρνουν φέτος τα απολυτήρια Δημοτικού από το 5ο Διαπολιτισμικό Σχολείο Μενεμένης.

Παρά την αγωνία επιβίωσης οι γυναίκες αυτές –κατά κύριο λόγο– δεν το «έβαλαν κάτω», δεν παραιτήθηκαν. Με χιόνια, βροχές και κρύο, ύστερα από δουλειά σε κάποια λαϊκή ή στην καθαριότητα του δήμου, προσπαθούσαν κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, από τις 4.30 μ.μ. έως τις 6.30 (7.30) μ.μ., να είναι παρούσες/ντες στο μάθημα. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από ευκαιρία ή δυνατότητα που έχουν και όλοι οι άλλοι.

Κι αυτή δόθηκε στο σχολείο αυτό όπου από το 2000 οργανώνονται μαθήματα γραμματισμού για αναλφάβητες μητέρες μαθητών/τριών Ρομά, αλλά και για άλλους Ρομά που δεν φοίτησαν ή δεν ολοκλήρωσαν την πρωτοβάθμια εκπαίδευση εξαιτίας της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Τον σχεδιασμό, την οργάνωση και την υλοποίηση των μαθημάτων έχουν αναλάβει σε εθελοντική βάση οι δάσκαλοι του σχολείου Αγγελος Χατζηνικολάου και Γιώργος Χατζηπαύλου, ενώ από το 2012-15 το πρόγραμμα εντάσσεται στο πρόγραμμα «εκπαίδευση Ρομά» του ΑΠΘ με τη συμμετοχή της Νατάσας Σμυρνιώτη.

Τώρα πλέον συμμετέχουν στη διδασκαλία ο διευθυντής του σχολείου Θεόδωρος Δώδος και οι δασκάλες Χριστίνα Μέτζιου, Μαρία Κιτσιούλη και Ειρήνη Χατζηγεωργίου. Φέτος συμμετείχαν στη διαδικασία 15 ενήλικες Ρομά και παίρνουν απολυτήριο και οι 15.

«Αξιότεροι από τους γκατζιέ»

«Το παραμύθι που ζω φέτος» γράφει το συγκινητικό σημείωμα ενός από τους αποφοίτους | 

Ενας μαθητής Ρομά, στα 58 του χρόνια, έγραψε σε ένα σημείωμά του: «Ετσι ξαφνικά, από το πουθενά, βρέθηκα να πηγαίνω σχολείο. Δεν είναι τίποτε αφύσικο, αλλά για ένα άτομο στα 58 του χρόνια να πηγαίνει στο σχολείο δεν είναι και τόσο φυσικό... έτσι βρέθηκα μαθητής στα σχολικά θρανία και η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, γιατί όλοι οι συμμαθητές μου ήταν Ρομά. Ξέρετε ότι τους Ρομά η κοινωνία τούς έχει υποβαθμισμένους. Αλλά εγώ που τους έζησα ως συμμαθητές έχω διαφορετική άποψη. Είναι άξιοι και αξιότεροι από πολλούς γκατζιέ (μη Ρομά)».

Μια κυρία πέρυσι είχε παραφράσει γνωστό αγωνιστικό τραγούδι: «Ο Δενδροπόταμος στο υπουργείο/ στέλνει περήφανο χαιρετισμό/ μιας νέας ζωής χτυπά η καμπάνα/ μηνούν τα γράμματα το λυτρωμό./ Στα γράμματα στα γράμματα/ εμπρός στον αγώνα/ για την πολύτιμη τη μόρφωση».

Στοχοποιημένες περιοχές

«Η προσπάθεια όλων αυτών των ανθρώπων», μας λέει ο κ. Χατζηνικολάου με αφορμή τα γενόμενα στο Μενίδι, «είναι απάντηση σε όλους εκείνους/ες που προσπαθούν να στοχοποιήσουν περιοχές-συνοικίες όπου κατοικούν Ρομά ως περιοχές εγκληματικότητας, επικαλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο την όποια πολιτική και κοινωνική αδιαφορία.

»Η όποια γενίκευση ενέχει χαρακτηριστικά ρατσιστικού λόγου, ιδίως όταν στιγματίζει το σύνολο μιας ομάδας και στην περίπτωσή μας τους Ρομά, όπως συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα».

»Και προσθέτει τονίζοντας μία μία τις λέξεις: «Η επιμονή των Ρομά του Δενδροπόταμου για την εκπαίδευση διαψεύδει όλο αυτό το ιδεολογικό πλέγμα. Η φοίτηση και η προσπάθεια των γυναικών κυρίως και των αντρών αυτών έδωσαν ιδιαίτερη αξία στο σχολείο, αλλά και στο έργο των δασκάλων.

»Οι άνθρωποι αυτοί έδωσαν τη δική τους δυναμική διάσταση στο περιεχόμενο του ρόλου του σχολείου στη συνοικία του Δενδροπόταμου, το οποίο φέρει τον επιθετικό προσδιορισμό “διαπολιτισμικό σχολείο”.

»Διαμόρφωσαν, με τη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις του σχολείου, το πραγματικό περιεχόμενό του, όπως αυτό τίθεται στη συνείδηση των ανθρώπων ως ιστορικός προορισμός του σχολείου: Ενα σχολείο της υπόσχεσης και της ελπίδας. Ενα σχολείο δημοκρατικό, ανθρώπινο, ανοιχτό στην κοινωνία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ενα σχολείο ευαίσθητο στην αγωνία των ανθρώπων για μόρφωση, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι η υπόσχεση αυτή εξακολουθεί να είναι για πολλούς/ές Ρομά μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση».

efsyn.gr

_