διανύσει αυτή η πολιτική περιπέτεια. Από τις απαρχές της, η Α.Κ φυσικά απευθύνεται στη νεολαία αλλά δεν προσπάθησε να λειτουργήσει με σκοπό να διαχειριστεί φευγαλέα υποκείμενα μονοετούς, διετούς ή τριετούς θητείας, προκειμένου να έχει έναν παραγοντικό, καθοδηγητικό ρόλο μέσα από αυθαίρετες και εναλλασσόμενες ιδεοληπτικές αφαιρέσεις, θεωρητικοποιώντας την «παρέμβαση». Ούτε βεβαίως πήρε το δισάκι του ζητιάνου να μαζέψει ιδεολογίες από τους αντιπάλους κρατιστές: το Μαρξ, το Λένιν και το Στάλιν, για να καλύψει την πολιτική και ιδεολογική της ανεπάρκεια.
Αντί να κάνει το παραπάνω, είπε και έκανε το εξής:
«Αντί λοιπόν μιας συνεχούς και ατέρμονης προσπάθειας ορισμού του τι είναι «πραγματικός» αναρχισμός, αν αυτό, το ένα ή το άλλο είναι αναρχικό, από τον EZLN μέχρι τη Ροζάβα, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μια άλλη προσέγγιση: να εντοπίσουμε τα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά των ήδη υπαρκτών και ποικίλων κοινωνικών κινημάτων και να προσδιορίσουμε τους κοινούς εχθρούς (καταπιεστές) και έτσι να προσπαθήσουμε να τα ενώσουμε στο ίδιο κοινωνικό πεδίο, το βεβαρυμμένο από τον τεμαχισμό και την εξατομίκευση. Για να επιτύχει μια τέτοια σύνδεση, οι στενά ιδεολογικές αφηγήσεις έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αντικατασταθούν από μία γενικότερη αντιεξουσιαστική κουλτούρα, η οποία μπορεί ταυτόχρονα να καθορίζεται και να καθορίζει το περιβάλλον στο οποίο δημιουργήθηκε, διαδίδοντας λόγω και έργω ένα σύγχρονο αντικαπιταλιστικό-αντικρατικό διαφωτισμό. Προχωρώντας πέρα από την Ιδεολογία, δεν σημαίνει παραίτηση από τις ιδέες και τις αρχές μας αλλά συνεχής επανεκτίμηση και εξέλιξή τους. Στον φόβο του ότι χωρίς ιδεολογικές ταυτότητες θα απορροφηθούμε από την κυρίαρχη κουλτούρα της πολιτικής απάθειας και του αλόγιστου καταναλωτισμού μπορούμε να απαντήσουμε με τη δημιουργία μιας ευρείας πολιτικής κουλτούρας αυτεξούσιων ατόμων που είναι, πρώτα από όλα, λέκτορες των λέξεων και πράττοντες των πράξεων. Ένα ευρύ σχέδιο εξόδου από τον καπιταλισμό με βάση στην αξία του αλληλοσεβασμού και της «θετικής ελευθερίας» της αυτοκυβέρνησης (και όχι απλώς την «αρνητική ελευθερία» της μη παρέμβασης), διατηρεί το αντιεξουσιαστικό πνεύμα, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει την αλληλεπίδραση με μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και την εφαρμογή στην πράξη των ιδεών μας σε διαφορετικά περιβάλλοντα και σημασιακά πλαίσια. Μόνο μια τέτοια προσέγγιση θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τον «σεκταρισμό» (με όλον τον σεπαρατισμό και το lifestyle που απορρέει από αυτόν) των πολιτικών κινημάτων που τα στοιχειώνει από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Από αυτό προκύπτει το ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ στο όνομά μας» (Από την έκδοση των θέσεων του 10ου πανελλαδικού του δικτύου της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης).
«Αντί λοιπόν μιας συνεχούς και ατέρμονης προσπάθειας ορισμού του τι είναι «πραγματικός» αναρχισμός, αν αυτό, το ένα ή το άλλο είναι αναρχικό, από τον EZLN μέχρι τη Ροζάβα, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μια άλλη προσέγγιση: να εντοπίσουμε τα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά των ήδη υπαρκτών και ποικίλων κοινωνικών κινημάτων και να προσδιορίσουμε τους κοινούς εχθρούς (καταπιεστές) και έτσι να προσπαθήσουμε να τα ενώσουμε στο ίδιο κοινωνικό πεδίο, το βεβαρυμμένο από τον τεμαχισμό και την εξατομίκευση. Για να επιτύχει μια τέτοια σύνδεση, οι στενά ιδεολογικές αφηγήσεις έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αντικατασταθούν από μία γενικότερη αντιεξουσιαστική κουλτούρα, η οποία μπορεί ταυτόχρονα να καθορίζεται και να καθορίζει το περιβάλλον στο οποίο δημιουργήθηκε, διαδίδοντας λόγω και έργω ένα σύγχρονο αντικαπιταλιστικό-αντικρατικό διαφωτισμό. Προχωρώντας πέρα από την Ιδεολογία, δεν σημαίνει παραίτηση από τις ιδέες και τις αρχές μας αλλά συνεχής επανεκτίμηση και εξέλιξή τους. Στον φόβο του ότι χωρίς ιδεολογικές ταυτότητες θα απορροφηθούμε από την κυρίαρχη κουλτούρα της πολιτικής απάθειας και του αλόγιστου καταναλωτισμού μπορούμε να απαντήσουμε με τη δημιουργία μιας ευρείας πολιτικής κουλτούρας αυτεξούσιων ατόμων που είναι, πρώτα από όλα, λέκτορες των λέξεων και πράττοντες των πράξεων. Ένα ευρύ σχέδιο εξόδου από τον καπιταλισμό με βάση στην αξία του αλληλοσεβασμού και της «θετικής ελευθερίας» της αυτοκυβέρνησης (και όχι απλώς την «αρνητική ελευθερία» της μη παρέμβασης), διατηρεί το αντιεξουσιαστικό πνεύμα, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει την αλληλεπίδραση με μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και την εφαρμογή στην πράξη των ιδεών μας σε διαφορετικά περιβάλλοντα και σημασιακά πλαίσια. Μόνο μια τέτοια προσέγγιση θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τον «σεκταρισμό» (με όλον τον σεπαρατισμό και το lifestyle που απορρέει από αυτόν) των πολιτικών κινημάτων που τα στοιχειώνει από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Από αυτό προκύπτει το ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ στο όνομά μας» (Από την έκδοση των θέσεων του 10ου πανελλαδικού του δικτύου της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης).
Σε αυτά τα 15 χρόνια έκανε πολλά.
Πλήθος παρεμβάσεων σε εκατοντάδες ζητήματα κεντρικής πολιτικής σημασίας όσο και σε επιμέρους πεδία του κοινωνικού ανταγωνισμού. Παρεμβάσεις στο εργατικό κίνημα (πρωτομαγιές στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα, όπου για πρώτη φορά ανέμισαν οι μαυροκόκκινες σημαίες), δήλωσε παρόν στα φοιτητικά του 2006, ενώ δεν υπήρξε οικολογικό κίνημα που να μην έχει πρωταγωνιστήσει (κίνημα ενάντια στο λιθάνθρακα, Σκουριές Χαλκιδικής, εκτροπή Αχελώου κλπ.). Παρούσα και στο κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε στις μεγάλες κινητοποιήσεις των φυλακών του 2008. Ασφαλώς και συμμετείχε στο Σύνταγμα και σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις στην εποχή της ληστρικής επίθεσης του καπιταλισμού στην κοινωνία. Είναι γνωστό εξάλλου ότι έθεσε, από το 2009, τα ζητήματα ενός σύγχρονου διεθνούς αντικαπιταλιστικού διαφωτισμού στα BFEST όπου συμμετέχει μαζί με άλλες συλλογικότητες η άτομα του αυτόνομου αντιεξουσιαστικού χώρου.
Όμως αυτά και άλλα που δεν είναι του παρόντος, δεν θα ήταν τίποτα, αν δεν συμμετείχε στη μεγάλη εξέγερση του ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2008, όπου ήταν η μοναδική παρούσα να εκπροσωπήσει πολιτικά και κοινωνικά με τεράστιες, μαζικές και πολύμορφες δράσεις το περιεχόμενο της εξέγερσης που συγκλόνισε τους πάντες.
Με αυτή την έμφαση δεν θέλουμε να ζητήσουν «συγγνώμη» οι απόντες, γιατί ξέρουμε ότι θα είναι απόντες στα σοβαρά και στα μεγάλα διότι το ενδιαφέρον τους δε φτάνει μέχρι εκεί. Μα και πρακτικά το «εφηβικό φαινόμενο» αλλάζει κάθε χρόνο οπότε δεν υπάρχει έδαφος για τόσο γρήγορο στοχασμό.
Σε αυτά τα 15 χρόνια ακούσαμε πολλά
Ακούσαμε ψιθύρους, ακούσαμε κραυγές, ακούσαμε συκοφαντίες. Γνωρίζουμε τι σημαίνει «πολιτικός» φθόνος και τι σημαίνει ο ιδεοληπτικός ανταγωνισμός αλλά και τις λέξεις που χρησιμοποιεί από τη φαρέτρα του σταλινισμού και του λενινισμού. Δεν βρήκαμε δυστυχώς ποτέ μπροστά μας (με εξαιρέσεις) έναν ευθυτενή πολιτικό ανταγωνισμό, εκτός αν θεωρηθούν ευθυτενή τα γκαζάκια που έβαλε στη Θεσσαλονίκη «αναρχικός» ο οποίος καμαρώνει γι’ αυτό και πιθανόν να ακούει τώρα ύμνους του Ρώσικου στρατού (τόσο αναρχικός) και έδωσε το παράδειγμα να αναπαραχθεί η πρακτική αυτή με τα γνωστά αποτελέσματα.
Μαζί με αυτά θεωρούνταν η «αντιΑΚ φάση» όρος ομοιογένειας των περισσότερων ομάδων που ασφαλώς δεν υπάρχουν σήμερα. Για το τελευταίο περισσότερο λειτούργησε ώστε να μας διευκολύνει, παρά να μας εμποδίσει στην πολιτική μας δράση, οπότε γι’ αυτό και δεν θα είμαστε καθόλου επικριτικοί.
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
Τα Εξάρχεια τα γνωρίζουμε καλά και αυτό που γνωρίζουμε καλύτερα είναι ότι στα Εξάρχεια δεν υπάρχουν λύκοι. Διότι λύκοι δεν χέζουν τη φωλιά τους και τα Εξάρχεια σε κάθε εφηβική εξεγερμένη άφιξη βρωμάνε σκατά.
Τα Εξάρχεια είναι ένα μητροπολιτικό κέντρο και νέες ομάδες σημασιών έβρισκαν και βρίσκουν τρόπο έκφρασης. Φυσικά αυτές οι πολύμορφες «ομάδες» νοιώθουν την «ελευθερία» να εκφραστούν σε ένα χώρο που έχει κατακτήσει την ελεύθερη διάδοση των ιδεών αλλά και την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων όλων των πολιτικών πολιτισμικών υπαρξιακών τάσεων. Τα μητροπολιτικά κέντρα απανταχού της υφηλίου έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτοί οι νέοι που έρχονται κατά καιρούς στα Εξάρχεια θα πρέπει να θεωρηθούν ως αποτέλεσμα της παρέμβασης των αναρχικων-αντιεξουσιαστικών ομάδων ή ιδεών; Κατηγορηματικά ΟΧΙ. Είναι προϊόν της θεαματικής «κοινωνικοποίησης», «πολιτικοποίησης» από την προβολή της τηλεόρασης. Υπάρχουν άλλωστε Μαρτυρίες (…. Από πολύ μικρή ηλικία βλέπαμε στην τηλεόραση με τον …….φίλο μου τις φασαρίες που γίνονταν και ονειρευόμασταν να πάμε εκεί να αγωνιστούμε κλπ.). Αυτή η αναζήτηση ταυτότητας είναι μια χρόνια διαδικασία.
Η βία και η μη βία ως πολιτικά εργαλεία υπήρξαν ψηλά στην ατζέντα του ανθρώπου στους αγώνες του και απαιτούν μια αντίστοιχη διαχείριση. Η εκτροπή σε μια εύκολη και προσχηματική παραβατικότητα αφορά φαινόμενα που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν από τα «ανήσυχα νιάτα» για να μπορούν να γράφονται οι κοινοτοπίες για τα χάσματα γενεών κλπ. Μπορεί το κράτος να παίζει με αυτά ή πολλές δεξιές εφημερίδες(πρωτοσέλιδα) να προωθούν τις προκηρύξεις τους που μιλούν για μαφία στα Εξάρχεια αλλά όταν έρθει η ώρα θα είμαστε παρόντες να υπερασπίσουμε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα Εξάρχεια.
Η ΑΚ για τα Εξάρχεια έχει κάνει την πρόταση το ΝΟΣΟΤΡΟΣ και αυτή εφαρμόζει. Ανοιχτός κοινωνικός χώρος διαλόγου, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής αλληλεπίδρασης σε μια εμπειρία του ανοικτού και όχι της ιδεοληπτικής αυτοαναφορικής κλειστοφοβίας.
Η ΑΚ και οι προσφυγικές καταλήψεις στέγης
Στη μεγαλύτερη προσφυγική ροή που γνώρισε η ανθρωπότητα δεν μας βρήκε απροετοίμαστους. Και αυτό όχι λόγω της πολύχρονης εμπειρίας μας με το μεταναστευτικό(no border Πάτρας, Κομοτηνής, 300 Υπατείας ,στρατόπεδα προσφύγων και πλήθος παρεμβάσεων) αλλά λόγω του ότι φροντίσαμε πολιτικά να ξεπεράσουμε το παραδοσιακό αντιρατσιστικό φαντασιακό που εξαντλήθηκε στο δικαιωματισμό και να επαναπροσδιορίσουμε τη φιγούρα του πρόσφυγα αλλά και το πραγματικό νήμα που μας ενώνει με αυτόν τον σύγχρονο homo sacer. Το νήμα της καταπίεσης λοιπόν και η ανατροπή της κατάστασης εξαίρεσης είναι αυτά που μας συνδέουν με τον πρόσφυγα μετανάστη και είναι ο αισθητός και όχι ο υπεραισθητός κόσμος που μας ενώνει.
Με αυτό τον τρόπο λέγαμε, απογυμνωμένος ο πρόσφυγας- μετανάστης είναι ευάλωτος και φονεύσιμος αφού έχει πριονιστεί ο κορμός της επιβίωσης-ύπαρξης. Η Δίωξη που υφίσταται ο πρόσφυγας μετανάστης είναι φονική και ο θάνατος που ακολουθεί τον φυγά αυτόν προέρχεται και από τα κράτη και από τη φύση και δεν σταματά στο έδαφος όπου ελπίζει στην κατοχύρωση μιας προοπτικής.
Έτσι μία επιλογή μας έμεινε . Να υποδεχτούμε τους πρόσφυγες και να κατοχυρώσουμε την ύπαρξή τους στη σύγχρονη πολιτική κοινωνία «υποδαυλίζοντας» της δομές του εθνοκρατισμού. Γι αυτό φροντίσαμε όχι μόνο οι καταλήψεις στέγης να είναι στον κοινωνικο ιστό αλλά τις μεταφέραμε και στις γειτονιές.
Η κατάληψη στέγης για πρόσφυγες και μετανάστες είναι ασφαλώς η πολιτική πρόταση της ΑΚ και μάλιστα πάρθηκε με απόφαση της συνέλευσης της ΑΚ. Έκτοτε η συνέλευση της ΑΚ δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με τις καταλήψεις στέγης, μολονότι συμμετείχε σχεδόν σε όλες που ακολούθησαν. Και δεν ασχολήθηκε διότι είχαν δημιουργηθεί αντίστοιχες συνελεύσεις καταλήψεων που αποφάσιζαν στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης και της αυτοθέσμισης. Τα λέμε αυτά διότι ακούγαμε και μάλιστα και εγγράφως γίνονταν εκκλήσεις ενάντια στο καπέλωμα της ΑΚ στην τάδε ή δείνα κατάληψη. Και ξέρετε ποιοι το λέγανε. Αυτοί που σε συνέλευση κατάληψης στέγης επέβαλαν στην συνέλευση τη χρηματοδότηση της ιδεολογικής τους εφημερίδας από την κατάληψη προσφύγων και το πέτυχαν κιόλας. Αυτοί.
Οι σχέσεις μας με τις καταλήψεις είναι σχέσεις αλληλεγγύης και τίποτα παραπάνω. Στις γενικότερες αναλύσεις εξάλλου για τη φιγούρα του πρόσφυγα δεν προκύπτει ανάγκη χρήσης τους ως υποκείμενα για τον κάθε πρωτοπόρο τράκτορα, διότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που φιλολογικά εντάσσουμε στον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης και τους μετανάστες ως ταξικά αδέρφια προκειμένου να τους στρατολογήσουμε.
Τον περασμένο μήνα γίναμε μάρτυρες βίαιων προκλήσεων και επεισοδίων από αυτοπροβεβλημένους φύλακες ιδεολογικής και ηθικής καθαρότητας.
Εν μέσω αυτών των βίαιων προκλήσεων κάποιοι τόλμησαν να απειλήσουν έμμεσα ή άμεσα την Αντιεξουσιατική Κίνηση και τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros.
Το ότι η σύγχρονη βία στα Εξάρχεια, προερχόμενη από πολιτικές υποτίθεται ομάδες, συγκεντρώνει μητροπολιτικά χαρακτηριστικά αποσύνδεσης από πολιτικά ερείσματα (από το κάψιμο των τρόλεϋ στην Πατησίων μέχρι τη βίαιη επίθεση σε αριστερούς φοιτητές) δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί πολιτικά.
Δεν επιθυμούμε και δεν επικροτούμε τη διαχείριση πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων από αυθαίρετες ομάδες άσκησης βίας, οι οποίες παίρνουν το οποιοδήποτε πρόσημο ανάλογα των συσχετισμών δύναμης. Αντίθετα, επιλέγουμε τη δημιουργία θεσμισμένων λειτουργιών που να εμπνέονται από το πρόταγμα της Άμεσης Δημοκρατίας, της προϋπόθεσης δηλαδή της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας.
Συμμετέχουμε και δημιουργούμε κοινωνικές αντιεξουσίες, με σκοπό την προώθηση των απελευθερωτικών επιλογών μας.
Η πολιτική αντιμετώπιση του φαινομένου της αυθαίρετης βίας στα Εξάρχεια σημαίνει την αντιμετώπισή του ως ατύχημα. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του την καθολική συμμετοχή των πολιτικά δρώντων στην αντιμετώπισης της αυθαίρετης βίας κι όχι από ομάδες ειδικών.
Με αυτό ως δεδομένο, ούτε οι απειλές ούτε η βία θα ανακόψουν το δρόμο μας για την αισθητική και νοηματική αποκατάσταση των αντιεξουσιαστικών ιδεών, όσες προσπάθειες ιδιωτικοποίησης και να κάνει το life style και οι ευκαιριακοί σύμμαχοί του
Με την κοινωνία και όχι για την κοινωνία
Το όνομά μας είναι η ψυχή μας
Το όνομά μας είναι η ψυχή μας
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
_
![Αναδρομικά: Αυτή είναι η εισήγηση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου [αναλυτικοί πίνακες με τα ποσά]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_ulIMP84-5TYsi688OrCnzkpzPuaR12gcIXOXsxKD2-naQuxMn4SkFugR0FxnBcto7p-k-CZ6sGA4eo2eRt7oaDPMqeYgHwnsUOSYTEMpN8BeSsh49PQxLiz4VUY46WrRC3BrVpUyXZXWPgTVmGsXiexMiTzuCE0uacPYp7IhC3=w72-h72-p-k-no-nu)
0 Σχόλια