Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Η απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος των Σωμάτων Ασφαλείας

Η σημερινή πανελλήνια συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Σωμάτων Ασφαλείας με αφορμή την κατάθεση στο Κοινοβούλιο του νέου μισθολογίου, χωρίς να προηγηθούν οι αναγκαίες δημοκρατικές
διαβουλεύσεις με τους εκπροσώπους των επαγγελματικών ενώσεων, αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος των Σωμάτων Ασφαλείας.

Δυστυχώς, η εν λόγω εκτίμηση επιβεβαιώνεται και από γεγονότα σε ανάλογες διαμαρτυρίες στο πρόσφατο παρελθόν, όπως για παράδειγμα η χρήση χημικών από διμοιρία των ΜΑΤ σε βάρος αντιπροσωπείας των ομοσπονδιών Σωμάτων Ασφαλείας που κατευθύνονταν προς το μέγαρο Μαξίμου για να επιδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας το Σεπτέμβριο του 2012[1] , αλλά ακόμη και παλαιότερα, τον Οκτώβριο του 2003, όταν οι απαράδεκτες συγκρούσεις των ΜΑΤ με αστυνομικούς διαδηλωτές έκαναν το γύρο του κόσμου πλήττοντας το κύρος του αστυνομικού θεσμού.
Η αναγνώριση του δικαιώματος του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας να συμμετέχει σε επαγγελματικές ενώσεις και να διεκδικεί, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, οικονομικής και θεσμικής φύσεως αιτήματα, καθυστέρησε σημαντικά στη χώρα μας, για μια σειρά ιστορικών και πολιτικών λόγων, αλλά και λόγω των αναχρονιστικών δομών των Σωμάτων Ασφαλείας[2].

Στη χώρα μας, το αστυνομικό συνδικαλιστικό κίνημα θεσμοθετήθηκε[3]  μόλις το 1994 με τεράστιες δυσκολίες[4]  αλλά και πειθαρχικές διώξεις κατά των ιδρυτικών μελών του. Αντιθέτως, ο αστυνομικός συνδικαλισμός στις σημερινές σύγχρονες Αστυνομίες ξεκίνησε πολύ ενωρίτερα και μάλιστα όχι αναίμακτα.
Η πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ οφείλει να μελετήσει την πορεία του αστυνομικού συνδικαλιστικού κινήματος διεθνώς, για να κατανοήσει τις τεράστιες συνέπειες που απορρέουν από την απαξίωση του. 

Στην Αγγλία, το 1918, οι αστυνομικοί του Λονδίνου έκαναν πορεία στην οδό της Πρωθυπουργικής κατοικίας (Downing Street) ζητώντας αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο τότε υπουργός εσωτερικών Lloyd George ικανοποίησε τα οικονομικά αιτήματα των αστυνομικών και υποσχέθηκε ότι η ένωση θα αναγνωρίζονταν νομίμως.
Όμως, μετά από ένα χρόνο, ένα νομοσχέδιο που έθετε εκτός νόμου την ένωση εισήλθε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Η αστυνομική ένωση οργάνωσε γενική απεργία με αποτέλεσμα να σημειωθούν σοβαρές συγκρούσεις στις περιοχές Liverpool και Birkenhead. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε τελικά να παραχωρήσει μία οικονομική αύξηση και έτσι η απεργία υπονομεύθηκε.
Για την ενδυνάμωση του αστυνομικού συνδικαλιστικού κινήματος, οι αστυνομικοί προχώρησαν στην ίδρυση αστυνομικής ομοσπονδίας και συνέχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους εν τη ενώσει. Η κυβέρνηση αναγκάσθηκε τελικά να φέρει στη Βουλή για ψήφιση σχετικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο αναβαθμίζονταν το κοινωνικο-οικονομικό status της Αστυνομίας και συγχρόνως συστήνονταν Αστυνομική Ομοσπονδία, στην οποία αυτομάτως υπάγονταν κάθε αστυνομικός μέχρι και του βαθμού του Αστυνόμου (Superindent). Παράλληλα, όμως, τιμωρήθηκαν αυστηρά αρκετά μέλη της συνδικαλιστικής ένωσης, ενώ οι ηγέτες της απομακρύνθηκαν από το Σώμα[5] .

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος στην Αμερική. Η αρχή και εδώ εντοπίζεται το έτος 1919 όταν οι αστυνομικοί της Βοστώνης προχώρησαν σε απεργία διεκδικώντας οικονομικά και θεσμικά δικαιώματα. Από τότε μέχρι σήμερα η Αμερικανική Αστυνομία έχει να επιδείξει μια δυναμική πορεία στην προσπάθειά της να διασφαλίσει καλύτερες συνθήκες εργασίας και οικονομικές απολαβές. Αποκορύφωμα αυτής της πορείας, αποτέλεσαν οι απεργίες που έγιναν τη δεκαετία του ’60 σε πολλές πολιτείες όπως στο Μόντρεαλ, στη Βαλτιμόρη, στο Φοίνικα, στο Σαν Φραντζίσκο και στην Οκλαχόμα για την ικανοποίηση θεσμικών και οικονομικών αιτημάτων[6] .

Αναφορικά με τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματα του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας στη χώρα μας, εξέχουσα θέση κατέχει το δικαίωμα της απεργίας. Ως γνωστόν, το δικαίωμα της απεργίας αποτελεί την ακραία πλην όμως συνταγματικά κατοχυρωμένη μορφή διεκδίκησης και προστασίας των δικαιωμάτων κάθε εργαζόμενου στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, εκτός του στρατιωτικού, του αστυνομικού και του δικαστικού λειτουργού, για τους οποίους ο συνταγματικός νομοθέτης προέβλεψε την εξαίρεση τους .

Η στέρηση του δικαιώματος της απεργίας για το αστυνομικό προσωπικό συχνά έχει αναχθεί ως κύριος λόγος για την κακή υπηρεσιακή και οικονομική κατάσταση του Αστυνομικού και όχι αδίκως. Ωστόσο, η διεθνής αστυνομική κοινότητα έχει να επιδείξει διαφορετικές πρακτικές σε σχέση με τη Χώρα μας και μάλιστα σύννομες. Τον Οκτώβριο του 1993, οι Σλοβένοι αστυνομικοί αποφάσισαν και πραγματοποίησαν 48ωρη απεργία. Ομοίως έπραξαν και τον Οκτώβριο του 2010, απαιτώντας την αύξηση των μισθών τους στο μέσο επίπεδο των μισθών των αστυνομικών των Ευρωπαϊκών χωρών [8].

Στην Ολλανδία, το Δεκέμβριο του 2007, οι αστυνομικοί αποφάσισαν να διαδηλώσουν ειρηνικά κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικών αγώνων[9]  διεκδικώντας θεσμικά και οικονομικά αιτήματα, ενώ, παράλληλα, η συνδικαλιστική ομοσπονδία τους προσέφυγε δικαστικώς και πέτυχε δικαστική απόφαση που αναγνώριζε το δικαίωμα της απεργίας για τους Ολλανδούς αστυνομικούς υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ανάλογες περιπτώσεις άσκησης του δικαιώματος της απεργίας υφίστανται τόσο στον Καναδά όσο κα στις ΗΠΑ.

Σήμερα, οι αστυνομικές συνδικαλιστικές ενώσεις των σύγχρονων αστυνομιών στην Ευρώπη και στην Αμερική απολαμβάνουν ιδιαίτερης εκτίμησης από τις φυσικές και πολιτικές ηγεσίες τους, καθόσον χρησιμοποιούνται ως δεξαμενές σκέψης και συνεισφοράς σε μεταρρυθμιστικές αλλαγές και βελτιώσεις της διοικητικής, στρατηγικής και επιχειρησιακής λειτουργίας των Αστυνομιών τους.
Τι σημαίνει η υφιστάμενη διεθνής εμπειρία του αστυνομικού συνδικαλισμού για το συνδικαλιστικό κίνημα των Σωμάτων Ασφαλείας στη Χώρα μας;

Απλούστατα, είναι πλέον αναγκαίο οι συνδικαλιστικές ενώσεις των Σωμάτων Ασφαλείας να κινηθούν θεσμικά και να διεκδικήσουν τις απαραίτητες και αναγκαίες αλλαγές του σχετικού νομοθετικού πλαισίου, προκειμένου να ενδυναμώσουν τις θεσμικές παρεμβάσεις τους για την ικανοποίηση των θεσμικών και οικονομικών αιτημάτων τους. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι οι δικαστικοί λειτουργοί στη Χώρα μας ασκούν νομίμως το δικαίωμα της στάσης εργασίας, παρά το γεγονός ότι στερούνται το δικαίωμα της απεργίας συνταγματικώς.

Ο συνδικαλισμός στα Σώματα Ασφαλείας, παρά τα όποια αρνητικά στοιχεία του, συνέβαλε ουσιαστικά στον εκδημοκρατισμό των δομών λειτουργίας των Σωμάτων και στη βελτίωση της επαγγελματικής και οικονομικής κατάστασης του προσωπικού. Δυστυχώς, η έλευση της οικονομικής κρίσης εξανέμισε όλα σχεδόν τα επιτεύγματα του συνδικαλιστικού κινήματος, οδηγώντας το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας σε μία άνευ προηγουμένου μείωση του βιοτικού τους επιπέδου και στην απώλεια εξαιρετικά σημαντικών εργασιακών δικαιωμάτων του. Πρόκειται για γεγονός χωρίς προηγούμενο στα διεθνή χρονικά. Δεν χρειάζεται να προστεθεί και η απαξίωση του.

*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης διδάσκει Αστυνομική Εκπαίδευση στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και ε.α. υποστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας.

Παραπομπές
1.Εφημερίδα «Έθνος», «ΜΑΤ κατά αστυνομικών έξω από το Μαξίμου», 21 Σεπτεμβρίου 2012. «Κινητοποίηση επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου συνδικαλιστές των Σωμάτων Ασφαλείας…Όταν όμως έφτασαν στην οδό Ηρώδου Αττικού και προσπάθησαν να προχωρήσουν, οι εκπρόσωποι των πανελλήνιων ομοσπονδιών Αστυνομικών, Λιμενικών και Πυροσβεστών δέχθηκαν την αντίδραση των συναδέλφων τους από τα ΜΑΤ, που έριξαν χημικά για να τους απομακρύνουν...»
2.Εφημερίδα «Καθημερινή», «MAT εναντίον αστυνομικών», 10. Οκτωβρίου 2003, «Οι συγκρούσεις που προκλήθηκαν μεταξύ των MAT και των διαδηλωτών αστυνομικών στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας έκαναν χθες το γύρο του κόσμου μέσω των διεθνών μέσων ενημέρωσης, κυρίως του CΝΝ και του BBC….»
3.Νόμος 2265/1994, ΦΕΚ 209/Α/05-12-1994, Επέκταση διατάξεων Ν. 1265/1982, "Για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων και στο αστυνομικό προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας και άλλες διατάξεις»
4.«Ο συνδικαλισμός στην Ελληνική Αστυνομία» στο Στεργιούλης, Ε. (2001) , Η Ελληνική Αστυνομία κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, Νομική Βιβλιοθήκη: Αθήνα, σελ 226 κ.επ,
5.Fielding, N. (1991), The police and social Conflict. Rhetoric and reality, Athlone Press: London, σελ 63-66
6. Cohn A. (1978), The Future of policing, Sage: London, σελ. 207-223
7. Άρθρο 23 παρ. 2 του Συντάγματος: «…Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ' αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας…»
8. (28 October 2010) «The strike by police officers continues as the government refused on Thursday to confirm an agreement with the Police Trade Union, which it initialed on Wednesday and which takes into account the majority of the union's demands».
9. (14 December 2007), «Police threaten strikes during football matches. The police unions ACP and ANPV announced the protests on Thursday». 


onalert.gr

_


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια