Ο ορισμός του «εφιάλτη» δεν είναι αυτός που
αναφέρεται στα λεξικά. Είναι οι στιγμές που έζησαν τρεις Έλληνες, εκ των οποίων
δύο Κρητικοί κι ένας Φιλιππινέζος, στα χέρια 40 οπλισμένων
Νιγηριανών
πειρατών, έτοιμων ανά πάσα στιγμή να σε σκοτώσουν ή να σε ακρωτηριάσουν
αν… τους κοιτούσες στα μάτια. Ο καλύτερός τους, ο λιγότερο άπειρος ως
προς τα φονικά του ένστικτα, είχε σκοτώσει – χωρίς υπερβολή- τον πατέρα, τη
μάνα και τους μισούς συγχωριανούς του!
Με αυτούς τους ανθρώπους συνυπήρχε σε ένα
νησί- ζούγκλα στη Νιγηρία ο κ. Νίκος Κοχράκης από το Ρέθυμνο. Ο 70χρονος
Κρητικός ήταν ο πρώτος μηχανικός του πλοίου «Madonna 1» στο οποίο εκδηλώθηκε πειρατεία στις αρχές Μαρτίου του 2016.
Για περίπου ένα μήνα ο ίδιος, ο Ηρακλειώτης καπετάνιος, ένας ακόμη Έλληνας κι
ένας Φιλιππινέζος ζούσαν σε συνθήκες σκλαβιάς και αιχμαλωσίας… Κοιμόντουσαν στη
λάσπη, υπήρξαν θύματα βιαιοπραγίας από τους οπλισμένους φύλακές τους, έτρωγαν
μόνο μια χούφτα ρύζι την ημέρα, ενώ δέχτηκαν πυροβολισμό και μαχαιριά χωρίς …
λόγο. Αυτές τις εφιαλτικές σκηνές ανασύρει από τη μνήμη του κλαίγοντας ο
70χρονος ναυτικός, ο οποίος μίλησε στην «Π» για όσα έζησε, λέγοντάς μας ότι
επιστρέφοντας από τη Νιγηρία, όπου βρίσκεται, ετοιμάζει να γράψει ένα βιβλίο γι
αυτό τον εφιάλτη. Το πλοίο δέχτηκε την επίθεση πειρατών ενώ έπλεε 15 ναυτικά
μίλια ανοιχτά του «Boney River» της Νιγηρίας. Στο πλοίο επέβαιναν 22 άτομα
πλήρωμα, μεταξύ των οποίων οι δυο Κρητικοί (πλοίαρχος και Α Μηχανικός) και ένας
επιβάτης (Έλληνας) εκπρόσωπο της πλοιοκτήτριας εταιρείας.
Μπορείτε
να μας πείτε πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία;
«Μας
κρατήσαν από το πρωί της 5ης Μαρτίου 2016 μέχρι και 28 Μαρτίου. Μας
άφησαν μετά από συνεννόηση με την ασφαλιστική εταιρεία που κατέβαλε λύτρα. Οι
πειρατές μας προσέγγισαν με ένα ταχύπλοο σκάφος. Εννέα βαριά οπλισμένα άτομα
ανέβηκαν με γάντζους στο πλοίο τόσο γρήγορα που δεν προλάβαμε να αντιδράσουμε».
Και
τι ακολούθησε;
«Μας
κατέβασαν μας πήραν μαζί τους στο σκάφος.. Πήραν μόνο τους λευκούς. Τον
καπετάνιο, ο οποίος είναι επίσης Κρητικός, εμένα που είμαι ο πρώτος
μηχανικός, έναν νεαρό που είχε έρθει από τα κεντρικά γραφεία για
επιθεώρηση και έναν Φιλιππινέζο. Το σκάφος τους ήταν τόσο γρήγορο που το
πολεμικό ναυτικό που ενημερώθηκε δεν πρόλαβε ούτε καν να το πλησιάσει. Στη
συνέχεια μας πήγαν σε ένα νησί, όπου οι Αρχές της χώρας δεν τολμούν να
πλησιάσουν. Μα είχαν πει ότι εάν γινόταν οτιδήποτε για να μας απελευθερώσουν,
θα μας σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη»
Από
πόσα άτομα αποτελούνταν η ομάδα των Πειρατών;
Ήταν
περίπου 40 άνδρες. Ο μικρότερος ήταν 19 ετών. Ο συγκεκριμένος μάθαμε ότι είχε
σκοτώσει τους γονείς και αρκετούς συγχωριανούς του κι έτσι κατέληξε σε αυτό το
νησί. Τρία με τέσσερα άτομα ήταν οι Αρχηγοί, πρώην στρατιωτικοί. Η συμπεριφορά
τους δεν περιγράφεται, δεν μπορεί να την καταλάβει κανείς εάν δεν το έχει ζήσει
αυτό που ζήσαμε. Σε αυτό το νησί υπήρχαν διάφορες συμμορίες. Η μία προσπαθούσε
να σκοτώσει την άλλη για να της πάρει τους ομήρους και να διεκδικήσει εκείνη τα
χρήματα. Κάθε βράδυ ακούγαμε τους πυροβολισμούς και τις σφαίρες να σφυρίζουν
πάνω από τα κεφάλια μας. Καλυπτόμασταν μέσα στη λάσπη για να μη μας βρουν ή μην
φάμε καμιά αδέσποτη. Είχε γίνει γνωστό ότι υπάρχουν τέσσερις λευκοί όμηροι και
πραγματικά γινόταν πόλεμος κάθε βράδυ»
Πόσο
απάνθρωπα σας φέρονταν;
«Μας
είχαν σαν αιχμαλώτους. Ζούσαμε μέσα στη λάσπη. Πίναμε νερό από το ποτάμι.
Τρώγαμε μία χούφτα ρύζι την ημέρα . Κοιμόμασταν σε έναν κορμό δέντρου που
είχαμε βάλει τέσσερις σανίδες . Όταν έβρεχε δεν είχαμε να προφυλαχτούμε. Όταν
γινόταν πόλεμος μας πετούσαν στη λάσπη που μας κάλυπτε για να μην φάμε καμία
σφαίρα για να είμαστε ζωντανοί μέχρι να πάρουν τα λύτρα. Ήταν μία λάσπη
όλο το νησί. Για να κινηθείς έπρεπε να έχεις μεγάλη χατζάρα να κόψεις τη
βλάστηση, αλλιώς θα τραυματιζόσουν. Μας φέρνονταν άσχημα επειδή είμαστε λευκοί
κι εκείνοι μαύροι. Μας είχαν χτυπήσει. Μέχρι μαχαίρι μου κάρφωσαν από πίσω και
βγήκε από μπροστά. Τον εκπρόσωπο της εταιρείας τον πυροβόλησαν»
Για
ποιο λόγο;
«Δεν
υπήρχε σημαντικός λόγος. Ο νεαρός πυροβολήθηκε όταν άναψε ένα τσιγάρο.
Του το είχε ζητήσει ένας πειρατής και δεν του το έδωσε. Όταν τον είδε να
καπνίζει τον πυροβόλησε. Ευτυχώς πρόλαβε και μετακινήθηκε και δεν
τραυματίστηκε. Εμένα μου κάρφωσαν την ξιφολόγχη στα οπίσθια. Μπήκε από τη μία
μεριά και βγήκε από την άλλη. Σκεφτείτε ότι η πληγή δεν έκλεινε, γιατί δεν
υπήρχαν φάρμακα. Κατάφερα να μη μολυνθώ και να επουλωθεί κάπως χρησιμοποιώντας
μια οδοντόκρεμα «κολινός» που βρήκα και δένοντας την πληγή με φύλλα δέντρων της
ζούγκλας»
Δεν
μπορούσατε να δραπετεύσετε;
«Μας
φρουρούσαν 42 άτομα, όλοι ήταν οπλισμένοι. Έχω κάνει σχέδιο του
νησιού και το έχω δώσει στην Ιντερπολ για το πώς ήταν το νησί και πώς είχαν
στηθεί οι συμμορίες αυτές. Υπήρχαν τρεις σκοπιές γύρω -γύρω και στη μέση
ήμασταν εμείς και μας φρουρούσαν . Η κάθε σκοπιά είχε από 8 άτομα και όλοι οι
υπόλοιποι ήταν δίπλα μας και πας σημάδευαν με τα όπλα τους.»
Μιλούσατε
καθόλου με αυτούς τους ανθρώπους;
«Μιλούσαμε
με ορισμένους που ήξεραν αγγλικά. Μάλιστα, ήξεραν τα πάντα για την
Ελλάδα. Ήξεραν για την οικονομική κρίση, για τη ναυτιλία της χώρας
που είναι μεγάλη και μας είχαν πει ότι και παλιότερα είχαν κάνει πειρατεία σε
ένα πλοίο ελληνικό αλλά το πλήρωμα του δεν ήταν Έλληνες, αλλά Ουκρανοί»
Σας
αφήσαν όταν καταβλήθηκαν τα χρήματα; Πόσα ήταν τελικά;
ΠΑΤΡΙΣ
_
0 Σχόλια