Είδαμε
χτες, ακόμα μια φορά, στα εγκαίνια του μουσείου Νίκου Μπελογιάννη, πόσο
μικρό είναι το μπόι αυτών που θέλουν να λέγονται αριστερή κυβέρνηση.
Πόσο μικρό
είναι το μπόι τους «μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις για τη χαρά
του κόσμου», όπως έγραψε ο Ρίτσος για τον Μπελογιάννη.
Και πώς πήγαν με τέτοια χαμέρπεια να φέρουν έναν επαναστάτη που πολέμησε με το όπλο στο χέρι, στα δικά τους μέτρα.
Γιατί, πραγματικά, όποιος έπεσε στον αγώνα δεν έχει κομματικό έμβλημα, ανήκει σε όλο το επαναστατικό κίνημα.
Όμως σε
καμιά περίπτωση δεν ανήκει σε αυτούς που ανατριχιάζουν στο άκουσμα όχι
μόνο της λέξης Επανάσταση, αλλά ακόμη και απλώς Αντίσταση.
Έναν
ασυμβίβαστο, έναν αδούλωτο, πήγαν να καπηλευτούν τη μνήμη του όσοι
υλοποιούν ακριβώς τα αντίθετα: τον συμβιβασμό άνευ όρων, την υποδούλωση
άνευ όρων.
Και ακόμη κι
έτσι, ξέρετε, για να μπω ξανά στο θέμα που συζητάμε σήμερα, ακόμα κι
έτσι, αν τον υποβίβασαν σε έναν γενικής αποδοχής απλό δημοκράτη, και
πάλι δεν αντιστοιχούν σε τέτοια εικόνα. Όταν καταπατούν κάθε δημοκρατικό
λαϊκό δικαίωμα, όταν ακόμη και στο μικρό και απλό ζήτημα των αδειών
στις φυλακές διατηρούν τον αντιδημοκρατικό, φασιστικό νόμο Δένδια που
καταργεί τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας στο Συμβούλιο Φυλακής και
κατοχυρώνει τη δικτατορία του εισαγγελέα.
Και όταν,
επί των ημερών τους, απαιτούν από τους πολιτικούς κρατούμενους δηλώσεις
μετανοίας, όπως ακριβώς ζητούσαν παλιά από τους αριστερούς και τους
κομμουνιστές.
kufontinas.blogspot.gr
0 Σχόλια