κλούβα των ΜΑΤ. Στα μάτια των αναρχικών η παρουσία αυτή γίνεται αμέσως κατανοητή με όρους καταστολής και ελέγχου, πιθανώς και ως έκφραση του «νέου» δόγματος για τα Εξάρχεια που επεξεργάστηκε η ΕΛ.ΑΣ. Καλό θα ήταν όμως να αποστασιοποιηθούμε από τη δική μας οπτική και να προσπαθήσουμε να δούμε την κλούβα με τα μάτια όσων χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ για να μετακινούνται (οι οποίοι/ες αν μη τι άλλο δεν νομίζουμε ότι ανήκουν στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, πόσο μάλλον στην άρχουσα τάξη). Δυστυχώς, είναι πολύ πιθανόν στα δικά τους μάτια, ειδικά όσων βιαίως εξαναγκάστηκαν να κατέβουν από τα τρόλεϊ που πυρπολήθηκαν, η αστυνομική παρουσία να προσλαμβάνεται ως προστασία της δημόσιας μετακίνησης και συγκεκριμένα του δικού τους δικαιώματος να μετακινούνται στην πόλη. Σε όσους και όσες ακόμα ηχούν στα αυτιά τους τα αντι-μπατσικά συνθήματα των προηγούμενων ετών, αυτό είναι ένα κάποιο πισωγύρισμα.
Δεν μας σκανδάλισε το κάψιμο των τρόλεϊ. Υπάρχουν άλλα πράγματα που μας οργίζουν απείρως περισσότερο, σαν τις μπάρες που γεμίζουν τους σταθμούς των τρένων. Αλλά μας φαίνεται παντελώς άστοχη ως πράξη, καθώς αδυνατούμε να δούμε έστω μία θετική διάσταση ή προοπτική σε αυτήν. Ακόμα περισσότερο διαφωνούμε με την πολιτική λογική που τη διέπει. Στα δικά μας μάτια η αναρχία δεν μπορεί να είναι το ψυχόδραμα εξεγερμένων ατομικοτήτων ή έστω ομαδοποιήσεων. Και σίγουρα δεν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας στην εντελώς μανιχαϊστική αναπαράσταση του κόσμου που ορισμένες τάσεις τις αναρχίας προωθούν, σάμπως και το μόνο που υπάρχει να είναι εξουσιαστές, βολεμένοι και εξεγερμένοι.
Από την άλλη μας γεμίζει ανησυχία ο τρόπος που παράγεται και διατυπώνεται η πολιτική διαφωνία με τις συγκεκριμένες πράξεις και τάσεις. Το πρόβλημα δεν είναι πρωτίστως η βία, αν και «κοινωνική» αναρχία σημαίνει προσπάθεια εφεύρεσης τρόπων μη-βίαιης επίλυσης των διαφορών, όσο και αν αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Το πιο προβληματικό είναι ότι αναπτύσσεται μία λογική «εκκαθάρισης» του χώρου, δομημένη σε φαντασιακά δίπολα καθαρής/πραγματικής ταυτότητας και μολυσματικής/κίβδηλης ετερότητας. Η λογική αυτή μάλιστα ξεπερνάει τις αντιπαραθέσεις εντός της αναρχίας και εκτείνεται σε μία συνολικότερη πολιτική αντίληψη περί κοινωνικού χώρου.
Δεν κρατάμε ίσες αποστάσεις ούτε διαφωνούμε ότι έχουν καλλιεργηθεί πρακτικές εντός του αναρχικού χώρου που χρήζουν πολιτικής κριτικής ή και αντιμετώπισης. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται με όρους ταυτοτικών αντιπαραθέσεων, καθαρότητας και αποκλεισμών. Άλλωστε, όσο βολικό και αν θα ήταν, τα προβλήματα που ταλανίζουν τον αναρχικό χώρο δεν πηγάζουν από κάποια συγκεκριμένη τάση του. Ούτε μόνο μία τάση του χώρου παράγει πρακτικές που μπορεί να τεθούν σε κριτική. Είναι, άραγε, η εν ψυχρώ εκτέλεση ενός μικροκακοποιού στο όνομα ενός ασαφούς επαναστατικού δίκαιου θεμιτή ως πολιτική πράξη από μία αναρχική σκοπιά; Χωράει αν μη τι άλλο συζήτηση...
Κανείς μας δεν έχει το μονοπώλιο της «αληθινής» αναρχίας και ακόμα λιγότερο τα κλειδιά του άλλου κόσμου που οραματιζόμαστε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, πέρα φυσικά από το να αντιστεκόμαστε και να συγκρουόμαστε με τους κυρίαρχους μηχανισμούς εξουσίας, είναι να πειραματιζόμαστε και να δημιουργούμε συνθήκες όπου το πρόταγμα μας να αποκτά απτά χαρακτηριστικά. Αντί για αδιέξοδες αντιπαραθέσεις και τεχνητές πολώσεις είναι πιο γόνιμο να πολλαπλασιάσουμε αυτά που κάνουμε καλά και να προσπαθήσουμε να διευρύνουμε τα πεδία που αγωνιζόμαστε: καταλήψεις, αλληλεγγύη στους μετανάστες και σε όσους αγωνίζονται, αγώνες ενάντια στην υποτίμησή των εργασιακών συνθηκών, ενάντια στους πλειστηριασμούς, την έμπρακτη προώθηση των ελεύθερων μετακινήσεων ενάντια στην επιχειρούμενη κυβερνητική προσπάθεια περαιτέρω περιορισμού τους…
Κομμάτι όμως του αγώνα για την αναρχία είναι και να προβληματιζόμαστε για το περιεχόμενο αυτού του αγώνα, για το ποιες πρακτικές των προωθούν και ποιες όχι, για το ποιες ελλείψεις υπάρχουν κ.ο.κ. Η φερόμενη ως «πόλωση» στον αναρχικό χώρο μας αφήνει αδιάφορους στον βαθμό που αφορά αντιπαραθέσεις για την «αναρχική ταυτότητα». Μας αφορούν όμως τα ζήτημα που εγείρονται περί βίας, χώρου, εξέγερσης, εξουσίας, πολιτικής τακτικής, πολιτικής στρατηγικής κ.λπ. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν δομές δια μέσω των οποίων μία τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Πέρα από δομές, για να ανθίσει μία τέτοια παραγωγική κουβέντα, χρειάζεται και μία πολιτική κουλτούρα διαλόγου και σεβασμού. Το να μην υπάρχει μία τέτοια κουλτούρα, αυτό είναι το πραγματικό δυστύχημα. Οφείλουμε να την καλλιεργήσουμε.
0 Σχόλια