1. Είχαμε γράψει για το αναχρονιστικό καθεστώς των Κανονισμών της Αστυνομίας σχετικά με την
εργασία ή απασχόληση των αστυνομικών και την μήνυση-έγκληση αστυνομικού σε βάρος συναδέλφου του.
2. Οι διατάξεις του άρθρου 149 του Β.Δ. της 31-12-1957/20-1-1958 απαιτούν «αίτηση» του Αρχηγού για τη δίωξη του αστυνομικού για την παράνομη εργασία ή απασχόληση (άρθρα 145-146 ιδίου Β.Δ.). Ποια είναι όμως η έννοια της «αίτησης»; Σύμφωνα με την 6/15-12-2016 Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου… «η αναφορά της λέξης «αίτηση» δεν επέχει την έννοια της «άδειας» των άρθρων 54 και 55 του Κ.Π.Δ., αλλά συνιστά δικονομική προϋπόθεση, η δε έλλειψη της αίτησης, κωλύει την ποινική δίωξη και συνακόλουθα την παραπομπή του δράστη στο ακροατήριο. Δηλαδή η ως άνω αναφερόμενη «αίτηση» επέχει την έννοια της αίτησης του άρθρου 41 του Κ.Π.Δ. και διαφέρει της έγκλησης κατά το ότι έχει διοικητικό χαρακτήρα, δεν υπόκειται στην τρίμηνη προθεσμία του άρθρου 117 Π.Κ., αλλά μπορεί να υποβληθεί μέχρι τη συμπλήρωση του χρόνου παραγραφής του εγκλήματος, δεν χωρεί παραίτηση από το δικαίωμα υποβολής της ή ανάκληση της ήδη υποβληθείσας και γίνεται μόνο ενώπιον εκπροσώπων της εισαγγελικής αρχής και όχι ενώπιον οποιουδήποτε γενικού ή ειδικού ανακριτικού υπαλλήλου. Επιπλέον η αίτηση του άρθρου 41 Κ.Π.Δ. διαφέρει της έγκλησης ως προς την θεμελίωσή της, αφού αυτή δεν ανάγεται εδώ στα συμφέροντα και τα ενδιαφέροντα του εγκαλούντος, αλλά σε λόγους γενικότερης κρατικής ή διοικητικής πολιτικής που επηρεάζουν το σκόπιμο ή μη της ποινικής δίωξης (Λ. Μαργαρίτη Ποινική Δικονομία, Ένδικα Μέσα II, τα βουλεύματα, έκδοση 2010 σελ. 199 επ.). Αν η ποινική δίωξη ασκήθηκε δίχως την προηγούμενη υποβολή αίτησης δίωξης, παρότι απαιτείται, τότε αυτή κηρύσσεται απαράδεκτη από το Δικαστικό Συμβούλιο ή το Δικαστήριο, κατά περίπτωση (άρθ. 310§1 εδάφιο τελευταίο, 370 γ' Κ.Π.Δ.)».
3. Εξάλλου, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 3 του Κανονισμού 47/1934 της πρώην Αστυνομίας Πόλεων, η οποία εξακολουθεί να ισχύει και μετά το ν.1481/1984 "Περί Οργανισμού του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης", ελλείψει αντιθέτου ρυθμίσεως (βλ. άρθρ. 62 παρ. 4 του νόμου αυτού), «ουδείς αστυνομικός υπάλληλος δύναται να υποβάλει μήνυση ή έγκληση εις βάρος άλλου συναδέλφου του για οποιοδήποτε αδίκημα, χωρίς προηγούμενη έγκριση του Αρχηγού της Αστυνομίας».
4. ΄Ομως σύμφωνα με την απόφαση 1312/1997 του Στ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, … «διαφορετική είναι η περίπτωση αυτή, από την οποία σαφώς συνάγεται ότι δεν απαιτείται, ως δικονομική προϋπόθεση του παραδεκτού της διώξεως, προηγούμενη αίτηση ή άδεια της αστυνομικής αρχής για την κίνηση ποινικής διώξεως κατά αστυνομικού συνεπεία μηνύσεως ή εγκλήσεως συναδέλφου του. Για λόγους εσωτερικής υπηρεσιακής τάξεως και πειθαρχίας θεσπίζεται μόνο η προηγούμενη αναφορά στον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας και η έγκρισή του προς τον ενδιαφερόμενο αστυνομικό για την υποβολή εγκλήσεως σε βάρος άλλου συναδέλφου του αστυνομικού. Συνέπεια τούτου είναι ότι η έγκληση που υποβάλλεται από αστυνομικό σε βάρος συναδέλφου του, χωρίς προηγούμενη έγκριση του Αρχηγού για την υποβολή της, δεν στερείται κύρους και έχει πλήρη νομική ισχύ. Τυχόν μη τήρηση των όρων του Κανονισμού της Αστυνομίας αποτελεί απλώς ενδεχόμενη περίπτωση πειθαρχικού παραπτώματος για αυτόν που υπέβαλε την έγκληση, χωρίς καμία δικονομική συνέπεια από την αντιυπηρεσιακή του ενέργεια. Η έγκληση είναι υποστατή και παραδεκτά κινείται βάσει αυτής η ποινική δίωξη».
5. Από την ανάλυση των ως άνω διατάξεων γίνεται κατανοητό, ότι αυτές, αφενός δεν εξυπηρετούν πλέον καμιά σκοπιμότητα ή διοικητική πολιτική, είναι αναχρονιστικές και προσβάλλουν το δικαίωμα δικαστικής προστασίας (άρθρο 20 παρ.1 Συντάγματος) και αφετέρου προκαλούν σύγχυση, γραφειοκρατία και δικονομικά προβλήματα-ακυρότητες.
6. Κατά συνέπεια η Πολιτική και Φυσική Ηγεσία της Αστυνομίας οφείλει να υπερβεί τη «μεταρρυθμιστική κόπωση», που παρατηρείται τελευταία και να προβεί στη ρητή κατάργηση αυτών, καθώς και στις αναγκαίες εκσυγχρονιστικές αλλαγές του θεσμικού πλαισίου.
κείμενο του αντιστράτηγου ε.α. Νίκου Μπλάνη.
0 Σχόλια