συγκροτούν αριθμοί αλλά άνθρωποι. Και οι άνθρωποι έχουν προβλήματα που η χρηστή διοίκηση οφείλει ν' αφουγκράζεται, χωρίς να εθελοτυφλεί μπροστά στις γκρίζες γραμμές ενός καταλόγου που με κάποιο τρόπο πρέπει να συμπληρώσει κενά, χωρίς να συνυπολογιστεί ως αντικειμενικό κριτήριο ο ορθολογισμός.
Θεωρούμε ως απόλυτα δικαιολογημένη την αγανάκτηση της συζύγου του αστυνομικού και απόλυτα τεκμηριωμένη την ιερή οργή που με κόσμιο κι ευπρεπή τρόπο αποπνέει το κείμενο της καταγγελίας. Και γι αυτό το λόγο έχουμε την αίσθηση ότι η χρηστή διοίκηση αν θέλει να λέγεται χρηστή, θα δει με κατανόηση το αίτημα.
"Aγαπητό bloko,
είμαι σύζυγος εν ενεργεία αστυνομικού, ο οποίος υπηρετεί στο Σώμα εδώ και 25 χρόνια. Έχουμε δύο κόρες, 23 και 11 ετών αντίστοιχα. Η μεγάλη σπουδάζει και η μικρή φοιτά στην έκτη δημοτικού. Εγώ από τον Οκτώβριο 2015 είμαι άνεργη καθώς έκλεισε με πτώχευση η εφημερίδα στην οποία εργαζόμουν και πλέον σταμάτησε και το επίδομα ανεργίας που έπαιρνα. Είναι προφανές ότι το οικονομικό πρόβλημα στο σπίτι μας είναι μεγάλο και ανεξέλεγκτο. Ο σύζυγός μου είναι ο μόνος πλέον που στηρίζει οικονομικά το σπίτι. Εξαιτίας της κακής οικονομικής κατάστασης αποφάσισε, αν και συμπλήρωσε τα συντάξιμα χρόνια, να παραμείνει, καθώς, αν αποχωρήσει τώρα, θα είναι μικρή η σύνταξή του και δε θα μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδά μας, ενώ δεν μπορεί να πάρει το εφάπαξ, αν δε συμπληρωθούν 30 χρόνια. Αποφάσισα να σας στείλω αυτήν την επιστολή καθώς η πικρία μαζί και η αγανάκτηση για ανώτερους αστυνομικούς της Θεσσαλονίκης με έχουν φέρει στα όρια των αντοχών μου.
Ο σύζυγός μου το καλοκαίρι θέλησε να μετακινηθεί από το Α.Τ. Θερμαϊκού, όπου είναι το σπίτι μας, στην Τροχαία Θέρμης, κάνοντας αίτηση και πιστεύοντας πως μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας δε θα χρειαζόταν πλέον κάποιο πρόσωπο (μέσον) να μεσολαβήσει για να μετατεθεί. Το αποτέλεσμα της αίτησης όχι μόνο δεν ήταν το προσδοκώμενο αλλά ήταν και το χείριστο. Ο τόπος μετάθεσης; Η ΔΑΕΘ… Η αιτιολογία σε πρώτη ανάγνωση; Είχε ανάγκες η υπηρεσία! Το γράφει, λέει, στα ψιλά γράμματα, στο κάτω μέρος της αίτησης, για τις υπηρεσιακές ανάγκες… Τι να σχολιάσω τώρα; Είχε ανάγκες η υπηρεσία και γι’ αυτόν το λόγο στέλνουν ένα 47χρονο άνδρα για να τη συνδράμει; Με ποια ακριβώς φυσική κατάσταση ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της ειδικής υπηρεσίας; Απλά σκεφτείτε, είναι δυνατόν ηλικιακά να έχεις τις απαιτούμενες σωματικές δυνάμεις και τις αντοχές; Ούτως ή άλλως και τα τμήματα έχουν πολλές ελλείψεις σε προσωπικό, οι υπηρεσίες είναι δύσκολες αλλά είναι πιο φυσιολογικές για την ηλικία και τη φυσική κατάσταση του συζύγου μου.
Αγαπητό bloko, ως πολίτης θα πω ότι δεν υπάρχουν ανάγκες στα ψιλά γράμματα… Οι ανάγκες, όταν υπάρχουν και πόσο μάλλον στην Αστυνομία, στην οποία όλοι εμείς έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για προστασία σε αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς, είναι πραγματικές και μεγάλες. Δεν μπαίνουν σε ψιλά γράμματα, διότι, όταν μπαίνουν, είναι εκ του πονηρού!
Από το σημείο αυτό αρχίζει ο «γολγοθάς» τόσο του συζύγου μου όσο και της οικογένειάς μας. Τρέξιμο, απίστευτο τρέξιμο για ν’ αλλάξει η μετάθεση. Ο σύζυγός μου επισκέφτηκε το γενικό αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης επιθυμώντας να μάθει το λόγο που του έγινε αυτή η μετακίνηση στην ηλικία των 47 χρόνων. Η ευγενική απάντηση του γενικού: «Κάνε προσφυγή και θα την εξετάσουμε». Η προσφυγή απορρίφθηκε χωρίς ωστόσο να του γνωστοποιηθούν οι λόγοι, η μετάθεση έμεινε ως είχε και ο αγώνας του συνεχίστηκε. Από γραφείο σε γραφείο, από πόρτα σε πόρτα…
Θα περίμενα σε αυτά τα «μαύρα» χρόνια για όλους μας να υπάρχει τουλάχιστον αλληλεγγύη και διάθεση ανθρωπισμού. Πώς να σχολιάσω το ότι ο σύζυγός μου γνωστοποίησε στο γενικό αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης την οικογενειακή μας κατάσταση και την κακή οικονομική μας κατάσταση, το ότι δε δύναται ηλικιακά και σωματικά να υπηρετήσει σε μια τέτοια, ιδιαίτερα δύσκολη υπηρεσία και τέλος ότι η ΔΑΕΘ είναι 20 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο διαμονής μας και, όπως φαίνεται τελικά, ούτε καν τα έλαβε υπόψη του;
Από τις 20 Αυγούστου που πήρε την κανονική του άδεια ο σύζυγός μου έως και τις 13 Δεκεμβρίου δεν εργάστηκε. Επαιρνε διαρκώς αναρρωτικές και, καθώς έχει πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη, ζήτησε τουλάχιστον να μπαίνει στη νέα του υπηρεσία σε σκοπιά κι όχι σε διμοιρία. Κι αυτό το αίτημά του όμως απορρίφθηκε. Η διμοιρία είναι η μόνη υπηρεσία για το σύζυγό μου, όπως ζήτησε ο διευθυντής της ΔΑΕΘ στις 16 Δεκεμβρίου, καθώς στις 14 Δεκεμβρίου και στις 16 Δεκεμβρίου ήταν σκοπός. Εκτοτε κάνει υπηρεσία σε διμοιρία, όχι στη δική του γιατί λείπει στη Χίο , αλλά σε όποια τύχει. Εδώ να ανοίξω παρένθεση και να πω ότι, όταν ο σύζυγός μου παρουσιάστηκε (8 Νοεμβρίου) στο διευθυντή της ΔΑΕΘ και του ζήτησε να τον τοποθετήσει σε σκοπιά, εκείνος του το απέκλεισε, λέγοντάς του ότι δεν υπήρχε θέση, ήταν καλυμμένες... Ομως λίγες μέρες αργότερα κι ενώ συστήθηκε το γραφείο Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, πήγαν 15 άτομα από τη ΔΑΕΘ για υπηρεσία σκοπιάς κι ο άνδρας μου ούτε καν ερωτήθηκε… Ούτε καν…
Τελικά αναρωτιέμαι, ο διευθυντής της ΔΑΕΘ περίμενε έναν άνθρωπο 47 χρόνων για να καλύψει τις ανάγκες στις διμοιρίες; Αναρωτιέμαι…
Αν τελικά είναι τόσο σημαντική η παρουσία του συζύγου μου σε αυτές τις διμοιρίες, νιώθω πραγματικά περήφανη. Όμως πάλι κάτω κάτω υπάρχουν αυτά τα ψιλά γράμματα που δε με αφήνουν να πιστέψω ότι υπάρχουν αγαθές προθέσεις…
Να διευκρινίσω ότι ο θυμός και η πικρία μου εστιάζουν πρωτίστως και κυρίως στο γενικό αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης, τη στάση του και τους χειρισμούς του και δευτερευόντως στο διευθυντή της ΔΑΕΘ.
Τέλος να πω ότι η οικογένειά μου έχει δεχτεί τη μέγιστη ψυχολογική πίεση και ψυχική ταλαιπωρία από το καλοκαίρι και δεν αντέχει άλλο. Αν ο σύζυγός έχει κάνει κάτι και γι’ αυτό αντιμετωπίζει αυτήν τη συμπεριφορά – ελπίζω για πρώτη και τελευταία φορά στον εργασιακό του βίο-, ας του πούνε τι έχει κάνει… γιατί δικαιούμαστε επιτέλους να γνωρίζουμε κι εμείς…
Αγαπητό bloko, το πώς τελικά ασκείται διοίκηση το αφήνω στην κρίση σας και στην κρίση των αναγνωστών σας.
Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία, παραθέτω αποσπάσματα από το ΤΜΗΜΑ ΣΩΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ- ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛ.ΑΣ., όπως δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα www.crashonline.gr στις 10 Σεπτεμβρίου 2014
.
Οι αστυνομικοί πρέπει να είναι πολίτες –εργαζόμενοι, με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα […]
Το προσωπικό των σωμάτων ασφαλείας εργάζεται κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, υφίσταται ιεραρχικά την αυθαιρεσία και την βία χωρίς δυνατότητα προσφυγής και προστασίας από την εργατική νομοθεσία. Οι συνθήκες εργασίας του, είναι έξω από τα προβλεπόμενα και από την υφιστάμενη νομοθεσία των σωμάτων.
Με εκτίμηση
Δ. Κ.
.
0 Σχόλια