Περί αισθητικής και πολιτικής

Δεν φταίει ο Ομπάμα που μας φάνηκε "πολύς" και υπέρλαμπρος. Φταίει το "λίγο" και το θολό που μας έχουν συνηθίσει. Κουράστηκαν τα μάτια μας να βλέπουν τσαλακωμένες, μίζερες φυσιογνωμίες.

 Λερώθηκαν τ' αυτιά μας να ακούμε ανερμάτιστα και βρωμερά λογύδρια. Βαρέθηκε το είναι μας την κακογουστιά, την μετριότητα, το "χύδην" που σώνει και ντε είναι αντικονφορμιστικό και επαναστατικό. Στη χώρα που γεννήθηκαν το μέτρο, η αρμονία και η καλαισθησία καταδικαστήκαμε μόνοι μας στην αμετροέπεια, την παραφωνία και την κακογουστιά. 

Κι ήρθε ο Ομπάμα να μας θυμίσει ότι οι ηγέτες πρέπει και να είναι αλλά και να φαίνονται "ψηλότεροι" στα μάτια του λαού τους ακόμα και αν δεν τους ψήφισαν όλοι. 

Προφανώς και ο Ομπάμα έχει πίσω του ένα τεράστιο επικοινωνιακό επιτελείο που τον συμβουλεύει για κάθε τι, ακόμα και για το χρώμα της γραβάτας του. Ακόμα προφανέστερα, όμως, είναι και ο ίδιος αρκετά έξυπνος και κυρίως ακομπλεξάριστος ώστε να περιτριγυρίζεται από τους καλύτερους στο είδος και όχι από κατώτερους του, αμόρφωτα παιδαρέλια και άεργους, κουτοπόνηρους τυχοδιώκτες. Αυτά περί αισθητικής και μόνον. 

Αν και δεν απέχει και η πολιτική ουσία. 

Γιατί ο αγενής, βρωμόστομος, συμπλεγματικός και κακόγουστος πολιτικός το μόνο που θα θελήσει είναι να φτιάξει έναν κόσμο στα δικά του "λίγα μέτρα" ίσα με το καχεκτικό του νοητικό μπόι και όχι κάτι μεγάλο, ωραίο και λαμπρό γιατί ούτε το ξέρει αλλά ούτε και το θέλει γιατί θα τον αφανίσει.

Δ.ΒοΓ.