Χαιρετίζω εσάς που τιμάτε το παλιό μας σύνθημα «Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας». Αυτή η αλληλεγγύη που δημιουργεί καινούριες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, απαλείφει δευτερεύοντες διαχωρισμούς και παράγει στιγμές ενότητας που είναι στο χέρι μας να διαρκέσουν. Σε λίγη ώρα στη φυλακή κλειδώνουν τα κελιά, όμως απόψε οι τοίχοι του κελιού 8 θ' ανοίξουν, θα είμαι εκεί νοερά μαζί σας, ίσως κι αργότερα εκεί όπου θα συνεχιστεί η κουβέντα.
Μιλούσα πιο πριν με τον σύντροφό μας, τον Τάκη Πολίτη, και η συζήτηση μαζί του με έφερε εκεί, στον Βόλο, πόλη αγαπημένη για πολλούς λόγους για μένα, όμως εδώ, σε μια πολιτική εκδήλωση, θα την θυμηθώ μόνο από την κινηματική σκοπιά.
Θυμάμαι τον Βόλο κάμποσα χρόνια πριν, όταν από εδώ οργανώναμε τις εξορμήσεις στα στρατόπεδα της Λάρισας, μέχρι την απαλλοτρίωση των πυρομαχικών απ' το Συκούριο. Εκείνο τον καιρό ζούσαμε διαρκώς στο κόκκινο, τρέχαμε πάντα, δεν προλαβαίναμε καλά - καλά να συντάξουμε τις προκηρύξεις -εκείνη τη μεγάλη ενέργεια της απαλλοτρίωσης την είχαμε στριμώξει σε ένα υστερόγραφο.
Τότε βρισκόταν στην κορύφωση η στρατηγική μας, με βάση την αρχή «Η δράση γεννά συνείδηση και οργάνωση», για να δημιουργηθεί ο ένοπλος λαός.
Ύστερα πάλι, στο γύρισμα των κύκλων άρχισε να εξαντλείται ο δικός μας, ήρθανε χρόνια δίσεκτα, ανηφορίζαμε την άνυδρη (κινηματικά) δεκαετία του '90, είχε δοκιμαστεί η εξεγερτική στρατηγική μας, όμως κρατούσαμε, μας παρακινούσε η ανάγκη να φυλάξουμε κάθε πολύτιμη σταγόνα απ' τις επαναστατικές αξίες, να μη διαρραγεί η συνέχεια της μνήμης, να συντηρηθούν οι σπίθες της φωτιάς που άναβαν και φώτιζαν στιγμιαία έστω, τον επαναστατικό ορίζοντα.
Και έπειτα, όταν ήρθε το μεγάλο χτύπημα του 2002, πάλι για τον ίδιο λόγο (για τη σπίθα, τις αξίες, τη συνέχεια), ήρθε η ώρα να δώσουμε λογαριασμό. Γι' αυτό τον λόγο γράφτηκε και αυτό το μικρό βιβλίο που συζητάμε σήμερα, «13 Απαντήσεις, μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά» που το τίμησε με τον πρόλογό του ο Γιώργος Σταματόπουλος, γι' αυτό λέω και αυτά τα λίγα λόγια στη συνάντησή μας εδώ.
Πρώτα χρειαζόταν να σκεφτούμε κριτικά το παρελθόν -η κριτική σκέψη είναι όπλο παντοδύναμο για μας- γιατί μόνο έτσι θα υπερβούμε το παλιό και θα συμβάλουμε στη δημιουργία του καινούργιου, στην επεξεργασία τακτικών και στρατηγικής για τους νέους κύκλους και τις νέες εξεγέρσεις που θα 'ρθουν.
Αυτή η αποτίμηση εξελίσσεται παντού όπου λειτουργεί ο κύκλος των αντάρτικων της γενιάς μας. Δεν μιλώ, βέβαια, για τον απολογισμό που κάνουν όσοι αποστάτησαν και βρήκαν τον «ρεαλισμό» της μεταλλαγμένης αριστεράς της ΤΙΝΑ, της ταξικής συμφιλίωσης και της «αριστερής» εκδοχής του τέλους της Ιστορίας. Μιλώ για τους συντρόφους που δεν άλλαξαν τα γυαλιά με τα οποία βλέπουν τον κόσμο, και αναζητούν τα νέα πολιτικά εργαλεία για την επαναστατικοποίησή του.
Σκέφτομαι, για παράδειγμα, την ΕΤΑ που συζητά την υπέρβαση στην παλιά μορφή - κόμμα, προκρίνοντας τη ζωντανή, πολύπλευρη και ριζωμένη στη βασκική λαϊκή πραγματικότητα μορφή - κίνημα.
Απ' την άλλη, προβληματίζομαι και εγώ για την εγκατάλειψη, από τις FARC και τον ELN της Κολομβίας, των όπλων που με αυτά υπεράσπιζαν κατακτήσεις και απελευθερωμένες περιοχές. Παρακολουθούμε την αναζήτησή τους για νέα πολιτικά εργαλεία στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, όμως δεν ξεχνάμε το προηγούμενο του Μ- 19 παλιότερα στην ίδια χώρα, που όταν παρέδωσαν τα όπλα, τους κατέσφαξαν οι παραστρατιωτικές συμμορίες. Και θα θυμίσουμε ότι οι Ζαπατίστας της αυτοοργανωμένης και της «καλής διακυβέρνησης» υπερασπίζουν την αυτονομία των ιθαγενικών λαών με κάποιες χιλιάδες οπλισμένους πολιτοφύλακες.
Μιλάμε τώρα εδώ για τη λαϊκή αντιβία. Οι αιρετικοί της γενιάς μας, απέναντι στον αποκλειστικό πασιφισμό του ρεφορμισμού «στράβωναν το ραβδί» στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση την αποκλειστικότητα των όπλων. Το ζήτημα για τους αιρετικούς του σήμερα είναι να βρουν την ισορροπία, «να ισιώσουν το ραβδί», αναζητώντας τον συνδυασμό μαζικής και δυναμικής δράσης που αντιστοιχεί στη σημερινή και στην κάθε συγκυρία, ώστε να μην ξαναγυρίσει το εκκρεμές της Ιστορίας σε ώρα ρεφορμισμού, στον τελματωμένο χρόνο του απόλυτου σεβασμού της αστικής νομιμότητας, του μονοπωλίου της βίας των ισχυρών του χρήματος και του κράτους τους.
Εμείς είχαμε αποδώσει πολύ μεγάλο ρόλο στην ένοπλη δράση -η στρατηγική σκέψη ήταν ότι έτσι θα αλλάξει η λαϊκή συνείδηση και θα συσσωρευτούν δυνάμεις- και παραμελήσαμε τη μαζική δουλειά. Όμως η εξέγερση δεν εξαρτάται απλώς από τη δράση των επαναστατών. Ο μηχανισμός της δεν πυροδοτείται από τη βούλησή μας, όσο πυρακτωμένη και να είναι αυτή η βούληση. Η εξέγερση εξαρτάται τελικά από την ανάπτυξη της λαϊκής συνείδησης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι επαναστάτες αδρανούν και περιμένουν παθητικά την άγρια εκείνη ώρα, όχι, προσαρμόζουν τη δράση τους στο γενικό επίπεδο της λαϊκής κατανόησης, σέβονται τους χρόνους και την ταχύτητα του μαζικού κινήματος.
Η επανάσταση είναι έργο της κινητοποίησης και οργανωμένης κοινωνίας, είναι ενότητα βίας και μη βίας ταυτόχρονα, είναι συνδυασμός νόμιμων και παράνομων μέσων. Είναι διαλεκτική ενότητα αυθόρμητου και οργανωμένου. Και, ακόμα, είναι αυθεντική δημοκρατική, σε όλη την ιστορία των πραγματικών εξεγέρσεων βλέπουμε να ξεπηδούν αυθόρμητα συμβουλιακές, αμεσοδημοκρατικές μορφές, δείχνοντας έμπρακτα την ικανότητα κοινωνικού αυτοκαθορισμού και λαϊκής αυτοκυβέρνησης.
Σε μια τέτοια στρατηγική θεώρηση αντιστοιχεί μια τακτική παρέμβαση που στοχεύει στην αλλαγή της συνείδησης των πολλών, των φτωχών και των φτωχοποιημένων, χωρίς να απορρίπτουμε τους λιγότερο πολιτικοποιημένους λαϊκούς τομείς, που δεν μπορούμε να τους χαρίσουμε στη χειραγώγηση των ΜΜΕ ή στις απέναντί μας πολιτικές δυνάμεις.
Αντιστοιχεί μια τακτική αυτοοργάνωσης σε όλα τα δυνατά πεδία που θα δημιουργεί εκ των πραγμάτων εμβρυακές μορφές ισχύος του οργανωμένου λαού, θα οικοδομεί κοινωνικές συλλογικότητες που θα συντονίζονται στον αγώνα και θα παράγουν πολιτικά γεγονότα με τον κινητοποιημένο λαό στους δρόμους.
Αντιστοιχεί σε μια πολυμορφία δράσης, με τη δυναμική της διάσταση να εξελίσσεται με βάση την ιστορικά συγκεκριμένη κατάσταση ανάλογα με το επίπεδο της ταξικής πάλης και της κοινωνικής συνείδησης, σύμφωνα με την ιδεολογική ωριμότητα της κοινωνίας.
Και, βέβαια, το χειραφετικό κίνημα δεν θα αναδυθεί στη βάση της δικής μας ανάγκης να οργανώσουμε σώνει και καλά ένα ακόμη νέο πολιτικό υποκείμενο. Αντίθετα, μέσα από τον κινητοποιημένο λαό θα ξεπηδήσει η αναγκαία πολιτική οργάνωση.
Σήμερα, σε μια εποχή άγριας ταξικής επίθεσης και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, σε μια χώρα πειραματόζωο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και ντροπιαστικό παράδειγμα της πρώτης (γερμανικής) νεοαποικίας στην Ευρώπη, με την επίσημη αριστερά υποταγμένη, να νομιμοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σε οργανωτική και ιδεολογική σύγχηση, σε εσωστρέφειες και σε παραίτηση.
Ούτε σε διαχωρισμούς. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να παλέψει μόνος του και απομονωμένος. Ανάγκη των καιρών είναι ένα ευρύ μέτωπο πολύμορφης δράσης, ένα μέτωπο κινηματιικού χαρακτήρα που θα συναρθρώνει τις επιμέρους αντιστάσεις και θα ενοποιεί στη δράση τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης. Με ένα πειστικό πρόγραμμα μεταβατικού χαρακτήρα, που θα περιλαμβάνει τη διαγραφή του εξωτερικού χρέους, θα στοχεύει στην ενδογενή ανάπτυξη, τον γεωπολιτικό ανασχεδιασμό, την έξοδο από το ευρώ, τη γερμανική Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, ένα πρόγραμμα που θα εμπνέεται από το όραμα της κοινωνίας του συνεταιρισμένου παραγωγού.
0 Σχόλια