Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Τί είπε ο Δ.Κουφοντίνας στην παρουσίαση του βιβλίου του

Διαβάστε απομαγνητοφωνημένη την τηλεφωνική παρέμβαση του Δημήτρη Κουφοντίνα, κατά τη διάρκεια΄τής παρουσιάσης του νέου του βιβλίου στην αίθουσα τής ΕΣΗΕΑ: Καλησπέρα!

Χαιρετίζω τους φίλους και συντρόφους που ήρθαν σήμερα εδώ, που ξέρουν να τιμούν την έννοια της αλληλεγγύης.

Χαιρετίζω τους ομιλητές που, ο καθένας απ' τη σκοπιά του, θέτει το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων», προσεγγίζοντας το ζήτημα της πολιτικής βίας.

Ευχαριστώ αυτούς που οργάνωσαν τη σημερινή μας συνάντηση, ευχαριστώ και όσους συμβάλλουν στο συντροφικό εγχείρημα των εκδόσεων μονοπάτι.

Χαιρετίζω τέλος, ιδιαίτερα, τις μανάδες και τους άλλους συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων, που μόλις έφτασαν μετά το επισκεπτήριο, που χρόνια τώρα ανεβοκατεβαίνουν με αξιοπρέπεια τα σκαλιά για την ειδική πτέρυγα των πολιτικών κρατουμένων.

Με την ευκαιρία να πω ότι συναντήσεις σαν τη σημερινή μπορούν να ανοίξουν μια ρωγμή στο τείχος της σιωπής που προσπαθεί -διαχρονικά- να υψώσει η εξουσία, απομονώνοντας τους πολιτικούς κρατούμενους. Αυτή τη διαχρονικότητα της καταστολής είχε καταγγείλει πριν από πολλά χρόνια ένας παλιός της Αριστεράς όταν έλεγε «οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους».

Και η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι σήμερα, ένας υπουργός της «αριστερής» κυβέρνησης αντιγράφει τον ακροδεξιό Αβέρωφ λέγοντας ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί «κρατούμενοι».

Βέβαια αυτοί οι π.κ. που δεν υπάρχουν αντιμετωπίζονται με ειδικούς νόμους και ειδικές συνθήκες. Και από αυτούς που δεν υπάρχουν ζητούν να υπογράψουν δήλωση αποκήρυξης των ιδεών τους. Ίσως επειδή οι κυβερνώντες αυτοί έχουν αποκηρύξει τόσες φορές τις ιδέες τους -εδώ, και στο Βερολίνο, και στην Ουάσιγκτον, και στο Ισραήλ, παντού- να μη το θεωρούν δα και τόσο σοβαρό, σύμφωνα και με το μύθο της κολοβωμένης αλεπούς.

Να τους το ξαναπούμε όμως να το καταλάβουνε: Λάθος πόρτα χτυπάνε.

Τώρα, αυτό το μικρό βιβλίο «13 Απαντήσεις - Μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά» με τον πρόλογο του Γιώργου Σταματόπουλου, είναι ένα απαραίτητο συμπλήρωμα του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Επειδή, για παράδειγμα, αναφέρεται πιο αναλυτικά στην αποτίμηση του δικού μας κύκλου αντάρτικου πόλης, του γκεβαρικού αν θέλετε. Και αποσκοπεί και αυτό στη συλλογή της εμπειρίας του παρελθόντος, για να χρησιμεύσει ενδεχομένως ως στοιχείο στη μελλοντική επαναστατική σκέψη. Έτσι, είναι «Απαντήσεις» και για το χθες και για το σήμερα. 

Το βιβλίο αυτό ήρθε σε δύσκολους καιρούς, που θα γίνονται ολοένα και δυσκολότεροι. Η μνημονιακή ύφεση συνεχίζεται αδιατάρακτα, και αυτό δεν είναι κάποιο λάθος του ΔΝΤ, όχι, αυτός είναι ο τρόπος τους να αναδιαρθρώσουν αντιδραστικά την κοινωνία: Μέσα από την υποτίμηση της εργασίας, την υποτίμηση της ζωής μας, δημιουργούν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αυτή είναι η κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή, μόνο που εδώ, στη χώρα που έκαναν πειραματόζωο, την εφαρμόζουν στην πιο ακραία της μορφή. Ο ελληνικός καπιταλισμός, η λματ (λουμπεν μεγαλοαστική τάξη) όπως τη λέγαμε, αφού χρεοκόπησε τη χώρα, τώρα παραδίνει δεμένο χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό στο ξένο κεφάλαιο, έχοντας εξασφαλίσει βέβαια το δικό της μερίδιο.

Η χώρα περνά σε ξένα χέρια. Οι στρατηγικοί τομείς, οι υποδομές, ο δημόσιος πλούτος, τα αδιαπραγμάτευτα αγαθά όπως το νερό, η εθνι΄κή κυριαρχία, περνούν κάτω από ξένο -γερμανικό κυρίως- έλεγχο. Η Ελλάδα μετατρέπεται στην πρώτη (γερμανική) νεοαποικία στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Στα χέρια του πολιτικού προσωπικού (και πάντα υπό ξένη επιτροπεία) θα μείνει ένας διαρκώς συρρικνούμενος κρατικός τομέας, και θα παραχωρεί ολοένα και περισσότερα, όσα του απαιτούν -στο τραπέζι τώρα μπαίνουν τα εργασιακά, για να διευθετηθούν σύμφωνα με το μοντέλο της Χιλής του Πινοτσέτ.

Έτσι, από το πολιτικό προσωπικό, κάτω απ' το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής, της οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας και της δρομολογημένης εθνικής καταστροφής, θα απονομιμοποιείται ολοένα και ταχύτερα, με αποτέλεσμα μια διαρκώς εντεινόμενη πολιτική αποσταθεροποίηση. Αυτή την αποσταθεροποίηση θα προσπαθήσει να διαχειριστεί, είτε με την «αριστερή» του μορφή σήμερα, οργανώνοντας τη συναίνεση. Είτε αύριο οργανώνοντας την καταστολή της δεξιάς, είτε μεθαύριο με μια οικουμενική μορφή συνδυάζοντας συναίνεση και καταστολή. Εξέλιξη, η τελευταία, καθόλου απίθανη γιατί τα πολιτικά σχήματα μπορεί να διαφέορυν, όμως παρομοιάζουν γιατί ακολουθούν την ίδια ακριβώς μνημονιακή κατεύθυνση.

Όμως, όπως διδάσκει η ιστορία, στο έδαφος της απονομιμοποιήσης της εξουσίας ενεργοποιείται ο μηχανισμός των λαϊκών εξεγέρσεων. Γιατί ο αγώνας απέναντι σε τέτοια άγρια αντιλαϊκή πολιτική δεν μπορεί να είναι συναινετικός.

Ξέρουμε βέβαια ότι ζούμε σε τραγικούς καιρούς. Μετά την αβυσαλέα κατάρρευση του κομμουνιστικού κινήματος, τις ήττες των προοδευτικών κυβερνήσεων (ιδίως στη Λατινική Αμερική, και πιο πολύ στη Νότια Αμερική), μπροστά στη μετάλλαξη και τη νεοφιλελευθεροποίηση της αριστεράς, ο άνθρωπος μένει σαστισμένος, μετέωρος, να του τσακίζουν το ηθικό, να του στερούν την ελπίδα, να τον ποτίζουν απελπισία για να μην εξεγερθεί.

Ξέρουμε όμως ταυτόχρονα το εξεγερτικό δυναμικό των λαών. Ξέρουμε, ιστορικά και εμπειρικά -όπως είπα και στην πρώτη δίκη της 17Ν, από τα σπλάχνα του λαού προερχόμαστε, των φτωχών και αδύναμων, των ταπεινών και καταφρονεμένων- ξέρουμε ότι ένα βασικό χαρακτηριστικό του ελληνικού λαού είναι το βαθύ πνεύμα της αντίστασης. Οι Κλέφτες, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, οι εξεγερμένοι του Νοέμβρη του '73, οι μαχητές, τα φαντάσματα των παράνομων οργανώσεων, αυτό δείχνουν. Το έδειξε και το απρόσμενο για πολλούς αποτέλεσμα του περσινού δημοψηφίσματος, όταν κατανικήθηκε ο φόβος και φάνηκε ότι στα βάθη της συλλογικής συνείδησης και μνήμης παραμένει ζωντανό αυτό το βασικό χαρακητριστικό, και όταν χρειαστεί, ανακαλείται.

Όμως, για να συμβάλουμε στην πυροδότηση εκείνου του μηχανισμού στη συλλογική και την ατομική συνείδηση που οδηγεί στην ατομική και συλλογική υπέρβαση αι την εξέγερση, χρειάζεται να αναζητήσουμε εκείνες τις απαντήσεις που απαιτεί η σημερινή συγκυρία. Να κατανοήσουμε, πρώτα, αυτή τη συγκυρία της παγκόσμιας κρίσης καθώς και το πώς εξειδικεύεται η καπιταλιστική αναδιάρθρωση στο νεοαποικιακό πειραματόζωο, τη χώρα μας. Και να επεξεργαστούμε τις συγκεκριμένες απαντήσεις αγώνα, την οικοδόμηση πολιτικών υποκειμένων και τη συγκρότηση ενός μετώπου πολύμορφης δράσης. Για το απαραίτητο στον κόσμο μας κοινωνικό αντάρτικο, τον πόλεμο αυτόν του αδύναμου απέναντι στον ισχυρό. 

Γι' αυτό απευθυνόμαστε στους παλιούς αγωνιστές, εκείνους που αντλούσαν περηφάνια απ' τον αγώνα μας, εκείνους που τα όνειρά τους μεγάλωναν και ομόρφαιναν μέσα από την επαναστατική δράση.

Γι' αυτό απευθυνόμαστε στους νέους, τους πάντα νέους και αιώνιους κυνηγούς του ονείρου.

Και τους καλούμε να αγωνιστούμε συσπειρωμένοι γύρω από τα δικά μας συμφέροντα και τις ικές μας ανάγκες, με εκείνη τη λίγη μαγιά του Μακρυγιάννη που μας έχει απομείνει να πολεμήσουμεόπως έλεγε τα θεριά, τα ξένα και τα ντόπια, που κατασπαράζουν το σώμα της δύσμοιρης πατρίδας που «θέλει να 'ναι λεύτερη στη λευτεριά της μέσα».

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια