Δακρυγόνα και διαδηλώσεις: Ιστορία μου, (δακρυσμένη) αμαρτία μου

Απαγόρευση χρήσης δακρυγόνων σε διαδηλώσεις εργαζομένων και συνταξιούχων εξήγγειλε πρόσφατα ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας μετά τα όσα συνέβησαν

στην Ηρώδου Αττικού. Πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας Δημήτρης Αναγνωστάκης ανέφερε πως ένας τρόπος αποφυγής χρήσης χημικών είναι η χρησιμοποίηση αστυνομικών «κοινωνικών διαμεσολαβητών».

Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά τέτοιας απαγορευτικής εξαγγελίας για την χρήση χημικών. Το ίδιο είχε κάνει στις 9 Δεκεμβρίου 2009 μετά από  εκτεταμένα επεισόδια στην θλιβερή πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοίδης. Είχε προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω, εξετάζοντας την αντικατάστασής τους με «αύρες» που θα εκτόξευαν χρωματισμένο νερό για να διαλύουν και να «στιγματίζουν» τους ταραξίες. Μία τέτοια ρίψη όμως εναντίον ανθρώπων από μικρή απόσταση ισοδυναμούσε με… πυροβολισμό από πλαστική σφαίρα.  

Ένα εξάμηνο μετά την εξαγγελία του οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν κάνει χρήση δακρυγόνων σε… 27 περιπτώσεις, εναντίον χούλιγκαν σε αθλητικές συναντήσεις, σε εξεγέρσεις κρατουμένων, σε απεργούς και αντιμνημονιακούς διαδηλωτές. Στις 5 Μαρτίου 2010 δεν είχαν ξεφύγει από την «φυσούνα», ο Μανώλης Γλέζος και μέλη της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών!

      Οι εξαγγελίες του κ. Χρυσοχοίδη είχαν έρθει δύο μήνες μετά την επανατοποθέτηση του στο συγκεκριμένο υπουργείο. Υπήρχαν όμως οι μνήμες, ενός χρόνου νωρίτερα, στις 4 Φεβρουαρίου 2009, όταν αποδέκτης χημικών μέχρι… δακρύων είχε γίνει ο Γιώργος Παπανδρέου, αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, μετά από χρήση «ψεκαστικών» των ΜΑΤ, στο λιμάνι του Πειραιά, όπου είχε πάει να υποδεχθεί τους διαμαρτυρόμενους Κρήτες αγρότες. 

Για την περίπτωση του Μανώλη Γλέζου, 13 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑείχε καταθέσει ερώτηση στη Βουλή, στην οποία επικαλούνταν την απόφαση του ΟΗΕ (2603/ 16/12/1969) και τη Σύμβαση του Παρισιού του 1993, για την απαγόρευση χρήσης χημικών.

Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά τέτοιας απαγορευτικής εξαγγελίας για την χρήση χημικών. Το ίδιο είχε κάνει στις 9 Δεκεμβρίου 2009 μετά από  εκτεταμένα επεισόδια στην θλιβερή πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοίδης.

«Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να αντιμετωπίζονται οι πολίτες μονίμως από την ΕΛ.ΑΣ. και τους πολιτικούς της προϊσταμένους ως εχθροί και να χρησιμοποιείται εναντίον τους το ίδιο χημικό όπλο, που απαγορεύεται μεταξύ εμπολέμων κρατών; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει χημικός πόλεμος ενάντια σε διαδηλωτές εργαζόμενους, συνταξιούχους, φοιτητές, μαθητές» ρωτούσε η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.

Απαγορεύεται στον πόλεμο επιτρέπεται στην ειρήνη

Η χρήση χημικών απαγορεύεται σε πόλεμο και χρησιμοποιείται εν καιρώ ειρήνης για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού» εχθρού. Στις διεθνείς συμβάσεις υπάρχουν ρητές διατάξεις(Πρωτόκολλο της Γενεύης 1925, Απόφαση του ΟΗΕ 2603/16-12-1969, Σύμβαση του Παρισιού 1993) που απαγορεύουν τη χρήση τους εν καιρώ πολέμου. Το ερώτημα είναι σε ποια νομική ή λογική βάση το χημικό όπλο που απαγορεύεται μεταξύ εμπόλεμων κρατών, όπου ο κίνδυνος είναι εντονότερος για την κρατική υπόσταση, είναι δυνατόν να επιτρέπεται για την αντιμετώπιση «κινδύνων» στο εσωτερικό ενός κράτους, όπως οι ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών, εργαζομένων, συνταξιούχων, μαθητών.

Αυτό που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα όργανα της τάξης παγκοσμίως είναι το CS. Μια ουσία που, σύμφωνα με διεθνούς κύρους πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, μπορεί να προκαλέσει από φλεγμονή μέχρι βλάβες στα νεφρά και καρκινογενέσεις. Έχει κριθεί κατ' επανάληψη επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία από τους επιστήμονες, αλλά δεν έχει διαβαθμιστεί ως τέτοια ούτε από τηνΚομισιόν ούτε από το Γενικό Χημείο του Κράτους.

Βρετανική εφεύρεση

Το CS (Orthochlorobenzalmalononitrile) δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς Κόρσον και Στόκτον τον Μάιο του 1928. Η παραγωγή του ως χημικού όπλου ξεκίνησε τη δεκετία του '50 στην εταιρεία Chemical Defence Experimental Establishment στο Πόρτον της Αγγλίας. Η πρώτη εφαρμογή έγινε από τα βρετανικά στρατεύματα στην Κύπρο το 1961.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο χημείας του γερμανικού στρατού, οι άμεσες συνέπειες της χρήσης του έχουν ως εξής: «Προκαλεί έντονο ερεθισμό στα μάτια και τα ανώτερα αναπνευστικά όργανα. Μέσα σε δευτερόλεπτα δημιουργείται έντονο κάψιμο, πόνος και φλεγμονή. Συνήθως η επίδραση στις αναπνευστικές οδούς οδηγεί σε ανικανότητα αντίδρασης. Όταν η δηλητηρίαση είναι πιο έντονη, τότε προκαλείται πανικός, ο οποίος επιτείνει τα συμπτώματα και το άτομο δεν είναι ικανό ούτε να εισπνεύσει ούτε να εκπνεύσει. Η έκθεση του ατόμου σε υψηλές συγκεντρώσεις CS προκαλεί ερύθημα και φουσκάλες».

Χρησιμοποιήθηκε αρχικά μυστικά σε ζώα και μετά βγήκε στην «παραγωγή» στη δεκαετία του '50, ενώ από τη δεκαετία του '60 με αρχή τον πόλεμο του Βιετνάμ χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στιςΗΠΑ και στην Ευρώπη κατά του «εσωτερικού εχθρού». Στο Βιετνάμ ρίχτηκαν τόνοι αυτού του χημικού για να αναγκάσουν τους Βιετκόνγκνα βγουν από τα λαγούμια, όπου λόγω αυτού πέθαναν πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και Αμερικανοί.

Όσο για το CS, που χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα, ο πρώτος νεκρός από «φυσούνα» σημειώθηκε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 1996. Λεγόταν Ιμπραήμ Σέι και ήταν 29 χρόνων.

Πιο αναλυτική για τις μακροχρόνιες συνέπειες του CS είναι η περιγραφή του Εθνικού Ινστιτούτου Έρευνας και Ασφάλειας της Γαλλίας:

«Ερεθισμός του δέρματος, των οφθαλμών και της αναπνευστικής οδού, πεπτικές διαταραχές, πονοκέφαλος, πιθανή αλλεργική αντίδραση, δερματικά εγκαύματα. Σε περίπτωση χρόνιας τοξικότητας αναφέρονται: καρκινογόνο, έλκη στο δέρμα και στο ρινικό διάφραγμα, νεφρικές βλάβες (κατόπιν κατάποσης)».

Στο Βιετνάμ ρίχτηκαν τόνοι αυτού του χημικού για να αναγκάσουν τους Βιετκόνγκ να βγουν από τα λαγούμια, όπου λόγω αυτού πέθαναν πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και Αμερικανοί.

Νεκροί

Η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει τον θάνατο ενός ατόμου στο Αμβούργο το 1960 και άλλων τριών στις φυλακές της Ν. Υόρκης το 1975, ενός νεαρού διαδηλωτή στο γερμανικό Μπρόκντορφ το 1986 και δύο Κορεατών φοιτητών το 1987.

Πολυάνθρωπη ήταν, επίσης, η αντίστοιχη θυσία στις πόλεις και τα προσφυγικά στρατόπεδα της κατεχόμενηςΠαλαιστίνης, όπου 68 άτομα, στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά, βρήκαν μεταξύ Δεκεμβρίου 1987 και Οκτωβρίου 1988 τον θάνατο από εισπνοή υπερβολικής ποσότητας δακρυγόνων -από αυτά που έριχνε μαζικά ο ισραηλινός στρατός για να καταστείλει την Ιντιφάντα.

Η εκτεταμένη χρήση του pepper spray στις ΗΠΑ σχετίζεται με τουλάχιστον 60 θανάτους συλληφθέντων από το 1992 μέχρι σήμερα.

thetoc.gr - Παναγιώτης Σπυρόπουλος