Aς αποφασίσουμε επιτέλους τι αστυνομία θέλουμε... Κείμενο αστυνομικού

Mε αφορμή την τρέχουσα επικαιρότητα η αστυνομία βρέθηκε  για άλλη μια φορά στο επίκεντρο τις τελευταίες ημέρες,  και είδαμε πολλές και ποικίλες δηλώσεις σχετικά με
την λειτουργία του Σώματος της ΕΛ.ΑΣ , με ιδιαίτερη αναφορά στην άσκηση βίας από τις δυνάμεις καταστολής.

Όπως έχει ειπωθεί ιδιαίτερα εύστοχα ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το ρόλο της η Αστυνομία αντανακλά το επίπεδο της Δημοκρατίας μίας χώρας,  και όραμα κάθε δημοκρατικής κοινωνίας οφείλει να είναι η εξυγίανση της σχέσης αστυνομίας- πολίτη, ώστε  να φτάσουμε στο σημείο να ξεφύγουμε από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος και να πετύχουμε μια ουσιαστική συμφιλίωση του πολίτη με τον αστυνομικό.  Όταν ο πολίτης αντικρίζει τον αστυνομικό, να τον αντιμετωπίζει ως φύλακα άγγελο και προστάτη, να μην φοβάται , να αισθάνεται ασφάλεια.  Νομίζω δεν υπάρχει συνετός άνθρωπος που να μην συμφωνεί με την ανωτέρω τοποθέτηση .

Τι γίνεται όμως όταν αφήσουμε στην άκρη την ιδεατή αυτή  θέαση και τα ευχολόγια  και προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε σε μεγαλύτερο βάθος και υπό διαφορετικά πρίσματα  την ελληνική αστυνομία στη σύγχρονη εποχή  και να απαντήσουμε στο ερώτημα « τι αστυνομία θέλουμε».

Ζούμε σε μία χώρα που απλώς όταν φοβόμαστε, λέμε πού είναι η Αστυνομία και όταν δεν έχουμε προβλήματα φωνάζουμε «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».

Πρέπει λοιπόν νομίζω κάποια στιγμή  να υπάρξει ένας γενναίος δημόσιος διάλογος για το ποια Αστυνομία θέλουμε.

Εντάξει, δεν θέλουμε ίσως καθόλου Αστυνομία αλλά απέχουμε μάλλον πολύ από την ιδανική κοινωνία,  που δεν θα έχει Αστυνομία.

Η Αστυνομία που θέλουμε είναι σίγουρο ότι  θα καθορίσει -σε μεγάλο βαθμό- και την κοινωνία που θέλουμε. Πρέπει να αρχίσει λοιπόν ο γενναίος δημόσιος διάλογος του ποια Αστυνομία θέλουμε. Ένα διάλογο στον οποίο πρέπει  να συμμετάσχουμε όλοι ως πολίτες. Είναι γεγονός ότι  η αστυνομία «πουλάει» κατά κάποιο τρόπο  ένα προϊόν. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν στην Ελλάδα έχουμε αποφασίσει πώς θέλουμε να είναι αυτό το προϊόν», γεγονός για το οποίο αμφιβάλλω έντονα.

Σε καμία περίπτωση σκοπός μου φυσικά δεν είναι να εξιδανικεύσω την λειτουργία της ΕΛ.ΑΣ ούτε και να παραβλέψω τις αστοχίες της. Και για όσους θα τρέξουν να με κατηγορήσουν τονίζοντας εμφατικά τις παθογένειες εντός του σώματος της ΕΛ.ΑΣ και τις αυθαιρεσίες,  θα απαντήσω  με μία πολύ απλή σκέψη. Η αστυνομία δεν είναι παρά  ένα κομμάτι της κοινωνίας, μια μικρή πόλη πενήντα χιλιάδων και πλέον ανθρώπων που είναι αναμενόμενο να έχει στους κόλπους της παθογένειες και σταγονίδια παραβατικότητας και όχι φυσικά μόνο αγγέλους.

Πως είναι δυνατόν εξάλλου να υπάρξει μια πόλη αγγέλων; Είναι επίσης όμως και αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε ένας από τους ελάχιστους θεσμούς με μηχανισμό αυτοκάθαρσης που παλεύει να καθαρίσει φαινόμενα και συμπεριφορές που τον στιγματίζουν και τον ακυρώνουν. Ένας θεσμός που έχει κάνει πολλά βήματα ως προς την αποτελεσματικότητα του και φυσικά έχει να επιδείξει πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του.  Και αυτό γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης φροντίζουν πολύ επιτυχημένα πολλάκις να αναπαράγουν μόνο τα κακώς κείμενα που λαμβάνουν χώρα και σχετίζονται με το έργο της ΕΛ.ΑΣ.

Ζούμε μια εποχή περίπλοκη, ιδιαίτερη, με ασύμμετρους κινδύνους. Σε μια εποχή όπου από τη μια πλευρά το οργανωμένο έγκλημα εκσυγχρονίζεται διαρκώς,  και από την άλλη πλευρά η οικονομική κρίση, η φτώχεια και η δυστυχία, επιδρούν δυστυχώς στο επίπεδο της ασφάλειας, με αποτέλεσμα οι εκπτώσεις στον τομέα της ασφάλειας να είναι συνεχείς. Η επιχειρησιακή ετοιμότητα της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) φθίνει καθημερινά. Οι υπηρεσίες υπολειτουργούν.  Οι ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα είναι πλέον ασφυκτικές.

 Η χώρα ταυτόχρονα διέρχεται μια δύσκολη περίοδο. Μια δύσκολη περίοδο που όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες την έχουν βιώσει και οι αστυνομικοί επίσης.

Η πολιτεία και η αστυνομία λοιπόν οφείλουν στις πιο δύσκολες μέρες που διανύει η χώρα μας  να συνεργαστούν υποδειγματικά, προκειμένου να κάνουμε το βήμα προς μια νέα εποχή, με περισσότερη ασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα με  ελευθερία και δημοκρατία.

 Ήρθε η στιγμή λοιπόν να μιλήσουμε , να συζητήσουμε και εν τέλει να αποφασίσουμε  σε ποια κοινωνία και υπό ποιες συνθήκες θέλουμε να ζήσουμε.

 Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστυνομία είναι θεσμός και θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Οφείλουμε λοιπόν  να δώσουμε στην ΕΛ.ΑΣ τη θέση που της ανήκει στη Δημοκρατία ώστε να μπορέσουμε κατ’ επέκταση να παρέχουμε στον πολίτη ένα αυξημένο αίσθημα προσωπικής και κοινωνικής ασφάλειας.

Με διάθεση για γόνιμο διάλογο..

ΣΦΟΝΔΥΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

.