Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Τo 24ωρο ενός τυφλού - Καθημερινή Οδύσσεια στην αφιλόξενη Αθήνα

Πριν από μερικά χρόνια ένας γιατρός ταξίδεψε μαζί με τον ανήλικο γιο του στη Γερμανία. Εκείνο που έκανε εντύπωση στο παιδί ήταν το γεγονός ότι στους δρόμους έβλεπε να κυκλοφορούν πολλά άτομα με αναπηρία. Μπαμπά, στη Γερμανία έχει πάρα πολλούς αναπήρους», γύρισε και είπε στον πατέρα του. «Αγόρι μου, και στην Ελλάδα κατ’ αναλογία είναι ίδιος ο αριθμός των ανθρώπων αυτών, όμως δεν τους βλέπεις γιατί δεν κυκλοφορούν», ήταν η απάντηση που έλαβε. Την ιστορία αυτή διηγήθηκε στο «Εθνος» ο Στάθης Ζαχαριάδης που του τη μετέφερε ο πατέρας του μικρού αγοριού.
Ο Στ. Ζαχαριάδης είναι τυφλός εκ γενετής. Εχει σπουδάσει, εργάζεται ως φυσικοθεραπευτής σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες, είναι παντρεμένος και έχει τρία «παιδιά»: τους δύο σκύλους-οδηγούς εκείνου και της επίσης τυφλής συζύγου του και τον έξι μηνών γιο τους.
Το «Εθνος» τον συνάντησε και πέρασε μαζί του ένα ολόκληρο απόγευμα καταγράφοντας μερικά από τα περιστατικά με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος εκείνος και η οικογένειά του. Ενα από αυτά είναι η καθημερινή επαφή του με τη γνώση που συνοδεύεται από την πλήρη έλλειψη συνείδησης από την οποία διακατέχονται αρκετοί συμπολίτες μας. Πόσοι οδηγοί καθημερινά, ενώ γνωρίζουν ότι απαγορεύεται, παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους επάνω σε πεζοδρόμια;
«Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια πέρα από τον χώρο που καταλαμβάνουν καταστρέφουν μακροπρόθεσμα και το πεζοδρόμιο. Αφήνουν τρύπες και σπασμένα πλακάκια που μπορεί κάποιος να σκοντάψει. Δυστυχώς, οι περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι είναι λάθος, αλλά η βολή είναι πάνω απ’ όλα», σχολιάζει. «Πολλές φορές με έχουν σταματήσει και μου έχουν πει «συγνώμη, το ξέρω ότι σε εμποδίζω, αλλά έλα να σε βοηθήσω». Η απάντηση που δίνω είναι ότι «με βοηθάς με το να μην παρκάρεις εδώ και με το να αλλάξεις νοοτροπία». Στη συνέχεια αλλάζω πορεία», προσθέτει.
Η Victoria είναι ένα θηλυκό labrador συνοδός σκύλος για τυφλούς
Η Victoria είναι ένα θηλυκό labrador συνοδός σκύλος για τυφλούς
Συνήθως σε κάθε του έξοδο τον συνοδεύει το θηλυκό λαμπραντόρ που έχει στην κατοχή του εδώ και ενάμιση χρόνο. Η ζωή του έγινε πιο εύκολη εν συγκρίσει με το λευκό μπαστούνι, όμως ο σκύλος-οδηγός του, που έχει λάβει ειδική εκπαίδευση, μπροστά στο χάος που συναντά στα ελληνικά πεζοδρόμια, αναγκάζεται πολλές φορές να κινηθεί «εκτός σχεδίου».
Μία τέτοια κίνηση αποτύπωσε και ο φωτογραφικός φακός του «Εθνους», όταν το τετράποδο τον έβγαλε σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας καθώς λόγω των σταθμευμένων οχημάτων επάνω στο πεζοδρόμιο δεν υπήρχε άλλος τρόπος να συνεχίσει τη διαδρομή του.
Αλληλοσεβασμός
«Θεωρώ ότι ανεξαρτήτως νόμων και υπηρεσιών ο αλληλοσεβασμός κάνει τους ανθρώπους να ζουν πιο οργανωμένα και επί ίσοις όροις σε μία κοινωνία. Η συνεννόηση μεταξύ φορέων, όπως ανάμεσα στους δήμους και στην Τροχαία, μπορεί να λύσει ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος», δηλώνει ο Στ. Ζαχαριάδης.
Οπως, μάλιστα, επισημαίνει στη χώρα μας «γενικότερα δεν δίνεται προτεραιότητα στους πεζούς. Ακόμη και οι διάδρομοι όδευσης για τυφλούς είναι λάθος. Πολλές φορές οδηγούν επάνω σε κολόνες, μέσα σε περίπτερα, επάνω σε τοίχους, μπορεί να σταματούν απότομα και να συνεχίζουν με ένα μεγάλο κενό απόστασης. Πολλοί θεωρούν ότι ο τυφλός περπατά μόνο εκεί, αλλά ουσιαστικά οι διάδρομοι αυτοί σε βοηθούν να διατηρείς την κατεύθυνσή σου».
Με τη σύζυγό του γνωρίστηκαν τυχαία μέσα από κοινούς φίλους. Πριν από οκτώ χρόνια παντρεύτηκαν και φέτος απέκτησαν ένα υγιέστατο αγοράκι. «Με το μωρό η ζωή μας έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Είμαστε πολύ χαρούμενοι και περνάμε πολύ ωραία. Εχει και τις δυσκολίες του, αλλά με την καλή συνεννόηση και το θετικό κλίμα όλα αντιμετωπίζονται», τονίζει.
Σύμφωνα με τον ίδιο «όταν με τη σύζυγό μου βγαίναμε μαζί με τους σκύλους-οδηγούς μας τραβούσαμε ως κάτι το μη τόσο συνηθισμένο τα βλέμματα. Τώρα που έχουμε και ένα παιδάκι τα τραβάμε ακόμη περισσότερο». Η αντίδραση του κόσμου, όπως εξηγεί ο 39χρονος φυσικοθεραπευτής, είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλή. Δεν λείπουν, βέβαια, και εκείνοι οι οποίοι τους φέρνουν σε δύσκολη θέση.
«Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να σε αντιμετωπίζουν ως ανάπηρο. Η εικόνα δύο αυτόνομων αναπήρων δεν είναι τόσο συνηθισμένη. Είναι δύσκολο να την αποδεχθεί ο κόσμος και δη όταν το παιδί τους είναι φροντισμένο άψογα και διεκδικούν γι’ αυτό να έχει ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά», επισημαίνει. «Στην Αθήνα ζούμε μόνοι μας, δεν έχουμε κανέναν συγγενή. Επιλέξαμε να ζούμε μόνοι μας γιατί μπορούμε και θέλουμε να ζούμε μόνοι μας. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ανεξάρτητα και άνθρωποι που περιμένουν να τα κάνει κάποιος άλλος γι’ αυτούς, όπως ακριβώς συμβαίνει στον γενικό πληθυσμό», σημειώνει.
«Πιστεύω ότι η δεξιότητα είναι κάτι που αποκτιέται. Οσο τη δουλεύεις κατακτάς κάθε φορά και νέο στόχο. Είναι εντελώς διαφορετικό να μην έχεις κάνει τίποτα και ξαφνικά να θες να πετύχεις τον δεύτερο στόχο. Αναπηρία δεν είναι η απώλεια μιας αίσθησης, αλλά πολλές φορές η έλλειψη δεξιοτήτων. Για εμένα είναι το ίδιο ανάπηρος ένας κατά τα άλλα αρτιμελής ο οποίος εάν λείψει για μία εβδομάδα η μητέρα του δεν θα ξέρει να μαγειρέψει και θα τον φάει η βρώμα και η πείνα», συνεχίζει.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΣΚΥΛΟΥΣ-ΟΔΗΓΟΥΣ
Η άγνοια του νόμου οδηγεί στην απομόνωση
Αν και οι σκύλοι-οδηγοί τους έχουν βελτιώσει την καθημερινότητά τους, δεν είναι λίγες οι φορές που έρχονται αντιμέτωποι με την έλλειψη γνώσης και παιδείας. Τελευταίο περιστατικό πλήρους άγνοιας του νόμου για τους σκύλους-οδηγούς, που είναι σε ισχύ από το 2010, σημειώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου σε κολυμβητήριο της γειτονιάς τους όπου ήθελαν να γράψουν το μωρό τους για baby swimming.
«Το επιλέξαμε γιατί βρίσκεται κοντά στην κατοικία μας. Τηλεφώνησα για να μάθω τι δικαιολογητικά απαιτούνται και έπειτα από δύο ημέρες πήγα από τον χώρο και ζήτησα επιπλέον πληροφορίες, όπως θα έκανε ο κάθε γονέας. Μου είπαν ότι για την πρόσβαση των σκύλων-οδηγών στον χώρο θα πρέπει να μιλήσω με τον ιδιοκτήτη. Οταν επικοινώνησε μαζί μου μου ανέφερε ότι θα πρέπει να αφήνουμε τους σκύλους μας δεμένους έξω από το κτίριο σε ένα παγκάκι με την αιτιολογία πως κάποιοι γονείς μπορεί να μην επιθυμούσαν την παρουσία τους εντός του χώρου. Εξήγησα πως αυτό είναι αδύνατον παραθέτοντάς του τους λόγους της άρνησής μου, αλλά και το τι προβλέπει ο νόμος», δηλώνει σχετικά ο Στ. Ζαχαριάδης, που τελικά, έπειτα από πολυήμερη μάχη με το αυτονόητο, κατάφερε να δικαιωθεί.
«Θέλω να κάνει το παιδί μου ό,τι κάνουν τα παιδιά της ηλικίας του ανάλογα σε ποια ηλικία είναι. Οπως και εγώ κάνω ό,τι θέλω αν μου αρέσει και το επιθυμώ. Δεν νιώθω ως ανασταλτικό παράγοντα την απώλεια της όρασής μου ή ότι διαφέρω σε τίποτα από κάποιον άλλον. Δεν νιώθω ότι έχω αναπηρία. Το αντιμετωπίζω ως χαρακτηριστικό μου. Είμαι τυφλός, όπως κάποιος είναι ευτραφής ή οτιδήποτε άλλο», επισημαίνει.
Ο αποκλεισμός, ωστόσο, που βιώνουν τα μέλη της οικογένειάς του μπορεί να είναι πολλών ειδών: από την καθολική άρνηση εισόδου σε κάποιο μαγαζί μέχρι, μετά από διαπραγματεύσεις, την κατάληξη σ’ ένα τραπέζι είτε στο αίθριο είτε πίσω πίσω στις τουαλέτες για να μην πολυφαίνονται. «Πρόβλημα αντιμετωπίζουμε και σε πολλά ξενοδοχεία. Αρκετά δεν δέχονται σκύλους-οδηγούς και παρόλο που ο νόμος το αναφέρει ρητά, μερικά έχουν το θράσος να αναγράφουν ότι απαγορεύονται τα κατοικίδια και οι σκύλοι-οδηγοί. Επίσης, έχει συμβεί να πάμε σε καφετέρια και να μας λένε ότι δεν έχουν άδεια τραπέζια. Ο κόσμος κινητοποιήθηκε και μας είπε ότι υπήρχαν πολλά κενά. Ακόμη, μου έχει συμβεί όταν δεν υπάρχει μάρτυρας και είμαι μόνος στη στάση να μη σταματήσει καν το λεωφορείο γιατί είμαι με τον σκύλο μου. Αυτό έχει συμβεί και στη σύζυγό μου την ώρα της εκπαίδευσής της, παρουσία εκπαιδευτών», δηλώνει σχετικά.
Προβλήματα
«Επειδή και εγώ Ελληνας είμαι και στην Ελλάδα έχω μεγαλώσει ξέρω πως οι νόμοι είναι για τα χαρτιά και κανείς δεν δίνει σημασία. Από εκεί και πέρα, όμως, αισθάνομαι άσχημα γιατί αποκλείομαι. Θα πρέπει από πριν να σκεφτώ πού θα πάω και τι θα κάνω, πάντα να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι ενδέχεται να αντιμετωπίσω πρόβλημα, πάντα να κουβαλάω μαζί μου ένα σωρό χαρτιά, όπως τους νόμους που ακόμη και οι αρμόδιες Αρχές δεν τους ξέρουν απέξω», προσθέτει ο Στ. Ζαχαριάδης. «Σε κάθε περίπτωση από τη στιγμή που υπάρχει νόμος και είμαι καθ’ όλα νόμιμος, απαιτώ την εφαρμογή του και δεν χαρίζομαι σε κανέναν», καταλήγει.

ethnos.gr

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια