Κατερίνα Στεφανίδη: " Δεν μπορείς να νικήσεις αν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου"

Ακολουθεί αναδημοσίευση από το www.allyou.gr ρεπορτάζ που αφορά συνέντευξη της Κατερίνας Στεφανίδη στην Μαριέτα Χριστοπούλου
Διαβάστε το κείμενο

Ήμουν στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας για μπάνιο, όταν άκουσα σε αθλητικό ραδιόφωνο ότι η Κατερίνα Στεφανίδη πέρασε στον τελικό του επί κοντώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με ένα μόνο άλμα. "Κοίτα να δεις πόσο σίγουρη είναι για τον εαυτό της" σκέφτηκα και περίμενα με αγωνία να δω αν όντως ήταν σε τόσο καλή φόρμα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Όχι μόνο κατάφερε να τα πάει καλά, αλλά ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου χαρίζοντας στην Ελλάδα ένα χρυσό μετάλλιο.
Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, είχα την τύχη να συναντηθώ μαζί της, στα εγκαίνια του νέου καταστήματος της Nike στο Χαλάνδρι. Εκεί, ξέκλεψα λίγο χρόνο για να της πω συγχαρητήρια και να τη ρωτήσω κάποια πράγματα που πραγματικά ήθελα να μάθω για εκείνη.
Η κουβέντα ξεκίνησε από το παρελθόν και την πρώτη στιγμή που θυμάται τον εαυτό της στο επί κοντώ. "Δε ξέρω αν ήταν η πρώτη ή η δεύτερη μέρα επαφής μου με το άθλημα. Ήμουν 10 χρονών και δε μπορούσα να λυγίσω καν το κοντάρι. Ο προπονητής τότε με είδε και μου είπε ότι έχω ταλέντο". "Είχε διορατικότητα" της απάντησα και χαμογέλασε πλατιά.
Από εκείνη την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα, πολλά ακολούθησαν. Και σε αυτά τα πολλά ήταν και δυσκολίες. "Όχι απλά είχα σκεφτεί να τα παρατήσω. Το είχα κάνει κιόλας, το 2006", θυμήθηκε. Τότε, όπως μου είπε είχε πάρει μερικά κιλά παραπάνω. Της φάνηκε πολύ δύσκολο να προσέχει τα γραμμάρια που καταναλώνει και κάπως έτσι άφησε προσωρινά το επί κοντώ, παρά το ότι είχε ήδη καταφέρει να πάρει σημαντικές διακρίσεις σε μεγάλες διοργανώσεις. "Ήμουν τυχερή γιατί την κατάλληλη στιγμή βρέθηκαν οι άνθρωποι που με έπειθαν να συνεχίσω", παραδέχεται.
Τυχερή και ταλαντούχα, συνέχισε το άθλημα και στα 26 της άγγιξε την κορυφή. Όταν τη ρώτησα πως ένιωσε στο βάθρο, μου απάντησε ότι δεν ήταν χαρακτηριστική στιγμή, γιατί ήταν πολύ κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Ωστόσο, μου περιέγραψε τα δευτερόλεπτα που άρχισε να καταλαβαίνει ότι βγήκε πρώτη. "Έβαλα τα κλάμματα. Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα σε αγώνα. Ήταν λύτρωση" μου ανέφερε χαρακτηριστικά και μου εξήγησε ότι δεν ήταν εύκολη χρονιά και είχε δεχτεί επικρίσεις για την επιλογή της να φύγει από την Ελλάδα και να έχει για προπονητή τον άντρα της. "Τώρα το συνειδητοποιώ όλο αυτό που έχει γίνει" παραδέχεται αναφερόμενη στο μετάλλιο και μου δείχνει με έκπληξη τα παιδιά που πριν της ζήτησαν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί της.

"Τι χρειάζεται για να φτάσεις κάποια στιγμή να πετύχεις ακόμα και τους πιο τρελούς σου στόχους;" ήταν η επόμενη ερώτηση μου. Με μια ανάσα μου απάντησε "να πιστεύεις στον εαυτό σου". Η ίδια παραδέχτηκε ότι μπορεί και νωρίτερα να είχε τόσο υψηλές επιδόσεις, όμως τη διαφορά στις 20 Αυγούστου έκανε το γεγονός ότι πίστεψε πως πράγματι μπορούσε να κυνηγήσει μετάλλιο.
Έχοντας πια φτάσει έναν πολύ ψηλό στόχο, ήμουν περίεργη να μάθω πως βλέπει τα πράγματα από εδώ και πέρα. "Του χρόνου υπάρχει Πανευρωπαϊκο Κλειστού Στίβου και Παγκόσμιο Ανοιχτού Στίβου. Στο προηγούμενο Πανευρωπαϊκού ήμουν δεύτερη και στόχος είναι το χρυσό. Το Παγκόσμιο Ανοιχτού είναι η μόνη διοργάνωση που δεν έχω πάρει μετάλλιο, οπότε κι αυτός είναι μεγάλος στόχος" μου ανέφερε.  "Συνολικά πάντως, στόχος είναι να είμαι υγιής και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω", πρόσθεσε.
Για το τέλος, κράτησα μια ερώτηση που όπως μου είπε και η ίδια ήταν δύσκολη και δεν ήταν σίγουρη ότι μπορούσε να απαντήσει. "Aν η ζωή ήταν Ολυμπιακοί αγώνες, σε τι θα ήθελες να βγεις πρώτη;". Η απάντηση της, την ανέβασε στο πιο ψηλό βάθρο της εκτίμησης μου. "Το ένα πράγμα που μου αρέσει πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο είναι όταν έχω την ευκαιρία να καταφέρνω να γίνομαι έμπνευση, σε μικρά παιδάκια κιόλας. Σαφώς και σε μεγάλους, αλλά κυρίως στα μικρά παιδιά". 
Έβγαλα μια φωτογραφία μαζί της και την άφησα να συνεχίσει να υπογράφει αυτόγραφα και να ποζάρει. Κρατάω υπέροχα λόγια, χαμόγελα, ευγένεια και αισιοδοξία. Κατερίνα είσαι έμπνευση, με όλη τη σημασία της λέξης. Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστούμε.