Εκατό χρόνια φασιστικές οργανώσεις: Μικρή συμβολή στην περιοδολόγηση + Κάποιες σκέψεις για τις αιτίες της εκτίναξης της Χρυσής Αυγής

Αυτό το κείμενο είναι, ουσιαστικά, ο πρόλογος στο επόμενο (τέταρτο) άρθρο της σειράς ‘Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά‘ με
τίτλο ‘Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις: Νέα στοιχεία – Εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή – Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #04]‘, που μπορεί να διαβαστεί σε τμήματα (‘Σκηνές’) αρχίζοντας από την ‘Σκηνή Πρώτη #01: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)’.
[Σ.Σ: Στο μεταξύ, μπορείτε να δείτε και την παρουσίαση εδώ ‘Μικρή παρουσίαση: Τι θα διαβάσουν οι επισκέπτες του XYZ Contagion στην τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις‘].
Και ο πρόλογος αυτός φιλοδοξεί να απαντήσει σε δυο στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους ερωτήσεις:
– Ενας αιώνας φασιστικές οργανώσεις: Πως τοποθετείται η ναζιστική συμμορία στο timeline της γενεαλογίας της ελληνικής ακροδεξιάς;
– Και πως συνέβη τελικά να εκτιναχτεί σε τέτοιο βαθμό και να φτάσει να έχει κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια;

Τα θύματα επιθέσεων της Χρυσής Αυγής για το διάστημα 2011-2013, μέχρι τον Παύλο Φύσσα. Το γραφικό από την Εφημερίδα των Συντακτών

Φοβόμαστε πως αυτές οι δύο ερωτήσεις δεν είναι ανεξάρτητες η μία απ’ την άλλη, και συνεπώς, δεν είναι εφικτό να απαντηθούν αυτόνομα.
Ας προσπαθήσουμε ένα σχέδιο απάντησης:
# Πολλοί ειδικοί θεωρούν ότι η μελέτη της ελληνικής ακροδεξιάς στην υπάρχουσα βιβλιογραφία δεν έχει φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα και δεν έχουν απαντηθεί τα ιστορικά ερωτήματα με σχετικά ολοκληρωμένο τρόπο. Ή αλλιώς, υπάρχουν πολλά κενά στην σχετική αφήγηση.
Η οποία απαντάται συνήθως με ένα σχήμα που σε γενικές γραμμές μοιάζει κάπως έτσι:

Επίστρατοι ——> Τρία Εψιλον ——> Καθεστώς 4ης Αυγούστου ——> Τάγματα Ασφαλείας ——> Χούντα ——> ‘Τρίτο κύμα’ ακροδεξιάς με Καρατζαφέρη, και τώρα με την χιτλερική, ναζιστική, εθνικοσοσιαλιστική εγκληματική οργάνωση ΧΑ

# Δεν θα διαφωνήσουμε. Απλά θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε -με τις μικρές μας δυνάμεις και όπου αυτό είναι εφικτό- κάποια κενά. Από την δεκαετία του 1910 και μετά, πράγματι, μπορούμε να μιλάμε για φασιστικές οργανώσεις, και μάλιστα μαζικές. Ολοι αρχίζουν από τους Επίστρατους.
Κατόπιν, κάθε δεκαετία (λίγο-πολύ) έχει τα δικά της οργανωμένα φασιστικά μορφώματα:
# Στις δεκαετίες του 1920 (προς τα τέλη) και 1930, έχουμε τα ‘Τρία Εψιλον‘ (Χαλυβδόκρανοι, ΕΕΕ, 3Ε) και διάφορα άλλα μικρά φασιστικά/εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα, κομματίδια και οργανώσεις, πολλά εκ των οποίων απαριθμούνται στο βιβλίο ενός στελέχους των κομμάτων αυτών, του Π. Ι. Στεριώτη, με τίτλο ‘Προσπάθειαι άξιαι τιμής – Τα φασιστικά κινήματα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου’, στα βιβλία ενός Ιάκωβου Χονδροματίδη, αλλά -κυρίως- στην πολύ προσεγμένη δουλειά που μπορεί να βρει κανείς σε μικρά εναλλακτικά βιβλιοπωλεία με τίτλο ‘Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, Ο Ελληνικός Φασισμός στο Μεσοπόλεμο Περί της Ιστορίας του Φασισμού και της σημερινής της χρήσης‘, εκδόσεις Antifascripta, 2013.

# Την περίοδο 1936-1941, έχουμε το μεταξικό καθεστώς -γνωστά πράγματα, δεν θα επεκταθούμε.
# Την δεκαετία του 1940, έχουμε τα Τάγματα Ασφαλείας και τις άλλες δωσιλογικές οργανώσεις, την περίοδο της Κατοχής, που συνέχισαν και την επόμενη περίοδο 1945-1949, στη Λευκή Τρομοκρατία και στον Εμφύλιο, συχνά με τα ίδια πρόσωπα, ως παραστρατιωτικές/παρακρατικές οργανώσεις, ενάντια ‘στον κομμουνισμό’ και στο πλευρό του Στρατού και της Χωροφυλακής.
# Η επόμενη περίοδος, 1950-1967, εξετάζεται σαν μία ενιαία περίοδος, σε σχέση πάντα με την ύπαρξη οργανωμένων μορφών φασισμού. Είναι αλήθεια ότι η δεκαετία του 1950 είναι ίσως η πιο παραμελημένη περίοδος, από την πλευρά ακαδημαϊκού-ιστορικού ενδιαφέροντος. Δεν είχαμε διακριτές, ανεξάρτητες φασιστικές οργανώσεις και συσσωματώσεις, μιας που οι φορείς του φασισμού λειτουργούσαν άνετα μέσα στην ‘καχεκτική δημοκρατία’ και στα αστικά κόμματα, με την κάλυψη του νόμου, και πάντα υπό την ομπρέλα του αντικομμουνισμού και της εθνικοφροσύνης. Ετσι κάποιες προσπάθειες, όπως το Εθνικό Κόμμα Χιτών ή οι κομματικοί σχηματισμοί που επιχείρησαν οι Τουρκοβασίλης και Μανιαδάκης, τελικά, δεν ευδοκίμησαν. Αλλά ίσως δεν χρειαζόταν κιόλας, από τη στιγμή που η ίδια η ‘Βασιλευομένη Δημοκρατία’ είχε μια τέτοιας έκτασης φασιστική υποδομή, σε όλα τα επίπεδα (κρατικοί φορείς, παρακράτος, στρατός, υπηρεσίες ασφαλείας, ΚΥΠ, ΤΕΑ, παρασύνταγμα, νομοθετικό πλέγμα με έκτακτους νόμους όπως ο 509/1947, το Γ’ Ψήφισμα, ο νόμος περί κατασκοπείας 375/1936 κά), ώστε ειλικρινά να μην ξέρει κανείς τι να περιγράψει σαν ‘νεοφασισμό στην Ελλάδα’ και τι ν’ αφήσει απ’ έξω.
Εμείς πιστεύουμε, όμως, ότι η περίοδος 1950-1967 καλό θα ήταν να διαιρεθεί σε δυο υποπεριόδους: Την περίοδο 1950-1958, για την οποία ισχύουν τα παραπάνω, και την περίοδο 1958-1967, στην οποία υπάρχουν επιπροσθέτως ορισμένα άλλα, -πολλά και διαφορετικά- ποιοτικά χαρακτηριστικά.
# Με την εκτίναξη της ΕΔΑ στο 24% στις εκλογές του 1958, το βαθύ κράτος ενεργοποιήθηκε. Θα διαβάσετε αλλού για τις ‘μυστικές επιτροπές’ αντιμετώπισης του κομμουνισμού που φτιάχτηκαν με τη βοήθεια των υψηλότερων κλιμακίων της εξουσίας, δίπλα και μέσα στις μυστικές ‘υπηρεσίες ασφαλείας’ του κράτους, του Στρατού και της Αστυνομίας-Χωροφυλακής. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος είχε περιγράψει το 1968 την ημέρα γέννησης αυτών των μυστικών επιτροπών. Είχαν γεννηθεί μέσα στο σπίτι του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και μέσω αυτών -και χάρη στα μυστικά κονδύλια- γνώρισε όλος ο κρατικός μηχανισμός τη χαρισματική προσωπικότητα του Γεώργιου Παπαδόπουλου.
# Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο στράτευμα, ‘μυστικοί σύνδεσμοι’ τύπου ΙΔΕΑ ή τύπου ‘μικρής χούντας των συνταγματαρχών’ και ‘μεγάλης χούντας των στρατηγών’ δεν έπαψαν ποτέ να λειτουργούν στο παρασκήνιο και στα υπόγεια. Ανάμεσα στα άλλα, από το 1943 και μετά, οι Ειδικές Δυνάμεις (ΛΟΚ) είχαν πάντα έναν ιδιαίτερο ρόλο και είχαν πάντα πολύ ιδιαίτερες σχέσεις με το βαθύ κράτος. Ξεκινώντας από τον ‘Ιερό Λόχο’ και την ‘Ορεινή Ταξιαρχία’, που ήταν στην επιρροή, αν όχι δημιούργημα, του μεσανατολίτικου πρώιμου ΙΔΕΑ (ή/και ΕΝΑ λεγόμενος), κι από κει στα Δεκεμβριανά και στον Εμφύλιο, οπότε και γίναν κανονικό τμήμα του στρατού με αμερικάνικη καθοδήγηση, κι από κει στην ένταξη στο ΝΑΤΟ και τις αναγκαστικές επιχειρήσεις τύπου Stay Behind, Gladio, Κόκκινη Προβιά, που έκρυβαν όπλα σε μυστικές αποθήκες για να πολεμήσουν πίσω απ’ τις γραμμές του εχθρού αν γινόταν κομμουνιστική εισβολή (τα είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου αυτά, και για το μυστικό πρωτόκολλο στην συμφωνία ένταξης στο ΝΑΤΟ, και κάτι λίγα είχε πει και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας Βαρβιτσιώτης), και μέχρι τη χούντα, πάντα τα ΛΟΚ και οι Ειδικές Δυνάμεις είχαν δεύτερη ατζέντα. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η ένταξη του τελευταίου διοικητή τους, του Ελευθέριου Συναδινού, στα ψηφοδέλτια της ΧΑ.
# Την ίδια περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο εν Ελλάδι φιλοχιτλερισμός σήκωνε κεφάλι. Κι αυτή είναι μια πτυχή που δεν έχει μελετηθεί αρκετά, και στην συνέχεια, ελπίζουμε να δώσουμε ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία. Δεν ήταν μόνο οι φασιστικές οργανώσεις τύπου ΕΚΟΦ, Αλκιμοι, ‘Ελπιδοφόροι Νέοι’, συν οι διάφορες οργανώσεις τύπου ‘Καρφίτσα‘ ή ‘Εθνική Αντικομμουνιστική Σταυροφορία‘ με τους ‘εθνικόφρονες ΕΛΑΣίτες‘ και τον γερμανοντυμένο Φον Γιοσμά -του οποίου ο γιος, παρεμπιπτόντως, αφού πέρασε απ’το ΛάΟΣ, είναι τώρα υποψήφιος με τη ΧΑ-, οι οποίες εξιστορούνται στο βιβλίο του Ανδρέα Λεντάκη για τις παρακρατικές οργανώσεις. Υπήρχαν κι άλλοι, καθαροί ναζί και χιτλερικοί, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Που, όμως, τα δίκτυά τους δεν ήταν απομονωμένα από τα δίκτυα των άλλων γνωστών μορφωμάτων της ελληνικής ακροδεξιάς, όπως θα δείξουμε.
# Μετά, έχουμε ασφαλώς την περίοδο της χούντας 1967-1974. Δεν έχουμε να πούμε πολλά σ’ αυτό το θέμα, εκτός από κάποιες ιστορίες ανθρώπων, που είχαν δράση πριν το 1967, που είχαν δράση μέσα στη χούντα, και που συνέχισαν τη δράση τους και στη Μεταπολίτευση, μπολιάζοντας τους νεότερους ‘εθνικιστάς’ με τις μισάνθρωπες ‘ιδέες’ τους και δίνοντάς τους την ευλογία για να συνεχίσουν ό,τι ξεκίνησαν αυτοί.
# Και φτάνουμε στη Μεταπολίτευση. Η οποία, κι αυτή, κτγμ, δεν είναι ένα ενιαίο κομμάτι της ιστορικής αφήγησης, όταν η συζήτηση φτάνει στις εκφάνσεις της ακροδεξιάς. Κατά τη γνώμη μας, θα πρέπει να χωριστεί σε δύο περιόδους:
# Την περίοδο της πλήρους ανυποληψίας της ακροδεξιάς, 1974-1990 και την περίοδο της ανάκαμψής της και της ανάπτυξης διαφόρων εκφάνσεων και συνιστωσών της, 1990-2010, για να φτάσουμε στο σήμερα και την παρουσία της ναζιστικής συμμορίας, 2010-2014, με το εντελώς πρωτόγνωρο σκηνικό.
# Κατά την περίοδο 1974-1990, η ακροδεξιά όλων των αποχρώσεων βολόδερνε μέσα στην γενική κατακραυγή και την ανυποληψία, χωρίς να καταφέρει ποτέ τίποτα το σημαντικό. Παρά το ευρύ φάσμα αποχρώσεων κάθε είδους, δεν κατάφερνε σπουδαία πράγματα, ούτε είχε καμιά ιδιαίτερη απήχηση. Αλλωστε, ένας κύριος κορμός της αποτελούνταν από προδικτατορικούς πολιτευτές (αν όχι και προπολεμικούς, δηλαδή), γερασμένους και μαθημένους αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο ότι το κόμμα του Μαρκεζίνη, αν δεν κάνουμε λάθος (ή μήπως ήταν η ΕΠΕΝ;), μέσα σε μια θητεία παρουσίας στην Ευρωβουλή τη δεκαετία του ’80, αναγκάστηκε να αλλάξει τρεις φορές των ευρωβουλευτή του, λόγω … θανάτου εκ γήρατος. Ακόμα και το 6,8% της Εθνικής Παράταξης δεν χρειάζεται υποχρεωτικά να πιστωθεί στην φασιστική ακροδεξιά. Παρότι είχε μαζέψει σαν ομπρέλα πάσης φύσης ακροδεξιούς, από χιτλερικούς μέχρι πρώην Κεντρώους αστούς οπαδούς της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια τελευταία έκλαμψη της προδικτατορικής υπερσυντηρητικής δεξιάς, φιλοβασιλική, αντικομμουνιστική, φιλοχουντική -αλλά κοινοβουλευτική. Κι έτσι δεν βάστηξε ούτε για μια εκλογική περίοδο. Πολύ σύντομα απορροφήθηκε από την κυρίως Δεξιά του Καραμανλή. Και τα διάφορα άλλα μορφώματα, ΕΝΕΚ, ΕΠΕΝ, Κόμμα Προοδευτικών κ.λπ. ποτέ δεν κατάφεραν να έχουν απήχηση μεγαλύτερη από λίγες χιλιάδες ψήφους.
Ταυτόχρονα, στον ίδιο χώρο κινούνταν ακραίες ακροδεξιές ομάδες, που κινούνταν πέρα απ’ τα όρια της νομιμότητας, ασκώντας τρομοκρατία, βάζοντας βόμβες και θέτοντας ζωές σε κίνδυνο. Πολλά από τα πρόσωπα σε αυτές τις ομάδες είχαν σχέσεις με Ιταλούς νεοφασίστες και διδάσκονταν απ’ αυτούς. Η γνωστή μας ‘στρατηγική της έντασης‘, που επιχειρήθηκε στα καθ’ ημάς στη δεκαετία του 1970 από ‘συναγωνιστές’ του Μιχαλολιάκου, και που ξαναεπιχειρήθηκε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, μέχρι μόλις πριν λίγους μήνες και μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ενας ‘ήπιος’ και ‘χαμηλής έντασης’ εμφύλιος, όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Παναγιώταρος, με χαρακτηριστικά δείγματα τις επιθέσεις σε Μελιγαλά, Πέραμα, Κερατσίνι.
Σ’ αυτά τα χρόνια, ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν δίκτυα φασιστών που τα βλέπουμε να πρωταγωνιστούν σήμερα. Μ’ αυτούς θα ασχοληθούμε ιδιαιτέρως στο επόμενο κείμενο.
# Από το 1990 και μετά, όμως, αλλάζουν τα πράγματα. Ας μην ξεχνάμε εδώ, ότι μαζί την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στην Ελλάδα υπήρξε άλλη μια σημαντική προσαρμογή: Το (εικονικό ή πραγματικό, δεν έχει σημασία) θάψιμο της εμφύλιας διαμάχης, που όμως συνέβη σε 3 φάσεις:
Πρώτα το 1974, με την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, μετά το 1982 με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από το ΠΑΣΟΚ και τέλος, το 1989 με την ‘Αρση συνεπειών του Εμφυλίου’ στο νομοσχέδιο της συγκυβέρνησης.
# Οι ακροδεξιοί τότε δεν μιλούσαν για ‘ηγεμονική κυριαρχία της Αριστεράς’. Αυτό είναι κατοπινό εύρημα, των τελευταίων χρόνων. Ομως, όλη την προηγούμενη 20ετία, 1990-2010 υπήρχε προεργασία. Πολλοί δούλευαν και πολλές καταστάσεις διαμορφώνονταν, σαν τις πηγές ενός ποταμού, που ξεκινούν σαν ρυάκια απ’ τα ψηλά βουνά για να φτάσουν όλα μαζί να εκβάλουν στη σημερινή θάλασσα, που κοντεύει να μας πνίξει, κι εμάς και τη Δημοκρατία, βλέποντας τον ‘λαό μας’ να επιβραβεύει την πλέον αισχρή και αποκρουστική και μισάνθρωπη βερσιόν της ελληνικής ακροδεξιάς με ποσοστά που ούτε στα όνειρά τους δεν θα έβλεπαν οι φασίστες εδώ και πολλά χρόνια. Μέχρι το 1990, κανείς δεν συγκινούνταν από τις ακροδεξιές ιαχές και από τις θεωρίες συνωμοσίας κι έτσι αυτές δεν διακινούνταν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο κόσμος δεν έδινε σημασία. Θυμηθείτε μόνο τον Σαρτζετάκη και το τόσο προσφιλές αργότερα στην ακροδεξιά παραφιλολογία, το ‘Εθνος Ανάδελφον’, που είχε πει. Κανείς δεν κατάλαβε ότι είχαμε για πρόεδρο της Δημοκρατίας, επί 5 ολόκληρα χρόνια, 1985-1990, έναν βαμμένο εθνικιστή, σκοταδιστή, βαριά αντικομμουνιστή, θρησκόληπτο.
Κι ερχόμαστε έτσι στο δεύτερο ερώτημα: Πως συνέβη, τελικά, να εκτιναχτεί η ελληνική ακροδεξιά σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάσει να έχει κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια;
Πως έγινε και φτάσαμε ο ‘λαός μας’, ο ‘εκλεκτός λαός μας’, που όλοι τον κολακεύουν και του χαϊδεύουν τ΄αυτιά, πως συνέβη και έφτασε την Γκεστάπο στο 20%; Και πως θα ξεμπλέξουμε;
Για το δεύτερο, για το πως θα ξεμπλέξουμε, μάλλον δεν είμαστε οι πλέον αρμόδιοι να μιλήσουν.
Για το πρώτο, για το ποιοι ήταν οι παράγοντες που την ανύψωσαν, μπορούμε να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις, όπως λένε ‘κτγμ’:
Δεν υπάρχει μία απάντηση, που να περικυκλώνει το θέμα από όλες τις οπτικές γωνίες.
Ηταν συνδυασμός παραγόντων.
Κάποιους απ’ αυτούς θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε στη συνέχεια -όχι ιεραρχικά, αλλά με τυχαία σειρά-, για την τελευταία περίοδο που ήταν, όπως είπαμε, η περίοδος 1990 μέχρι 2010, όταν η ΧΑ απέκτησε την θέση της στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας:
### Τι έπαιξε ρόλο, λοιπόν, και έσπασε το ‘αυγό του φιδιού’ (που, ασφαλώς, προϋπήρχε και δεν δημιουργήθηκε τώρα πρόσφατα, και αποκλειστικά λόγω κρίσης);
Ασφαλώς, το πρώτο σημαντικό είναι το γεγονός πως υπήρχε το απαραίτητο πρόπλασμα:
Ο βούρκος.
# Ενα οριζόντιο στρώμα πεποιθήσεων, που διαπερνούσε αδιακρίτως όλες τις παρατάξεις, όλα τα κόμματα, κι όλο το πολιτικό φάσμα, από τους χιτλερικούς βομβιστές μέχρι τους αναρχικούς και τους ένοπλους της @/@ριστεράς, μέσα στις οποίες (πεποιθήσεις) έβλεπε κανείς να διακινούνται ιδέες (ή ‘ιδέες’) -κατά περίπτωση ή όλες μαζί- ξενοφοβικές, ρατσιστικές, ‘εθνοκεντρικές’, σεξιστικές, αντισημιτικές, κατά των γκέι, αντιφεμινιστικές, ελληναράδικες με όλα τα ψέματα και τα αιώνια παραμύθια, πως οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια κ.λπ. Υπήρχε πάντα στην ελληνική κοινωνία ένα υπόστρωμα (ή και ‘καθίζημα’ μπορεί να το πει κανείς) φασιστικών ή φιλοφασιστικών απόψεων, ακόμη και στην καθημερινή ζωή, και με διάφορες μορφές.
Πιο ευκρινώς, φαινόταν αυτό το καθίζημα σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, ίσως το λιγότερο μορφωμένο και πολιτικοποιημένο, που όμως έφτανε το 15-20% και μετακινούνταν ανάμεσα στις δύο μεγάλες παρατάξεις του δικομματισμού, και αυτό ήταν αρκετό ώστε να καθορίζει αυτό το 15-20% κάθε φορά ποιο από τα δύο κόμματα θα έχει την αυτοδυναμία.
Αυτοί όλοι βρήκαν άνετη διέξοδο στη ρητορική της ΧΑ. ‘Είμαστε φασίστες, τιμή μας και καμάρι μας’, διαβάζεις παντού στα κοινωνικά δίκτυα.
# Μια μεγάλη τομή ήταν το λεγόμενο Μακεδονικό με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και τον συνακόλουθο παροξυσμό.
Ξαφνικά, όλοι θυμήθηκαν ότι είναι απόγονοι του ‘αρχαίου ελληνικού πνεύματος’ και του ‘αρχαίου ελληνικού κάλλους’, ότι εμείς είμασταν που εκπολιτίσαμε τους βαρβάρους, και ότι αυτοί ‘μας απειλούν’. Το πρώτο σημαντικό ακροδεξιό-εθνικιστικό κόμμα που είδαμε να φτάνει και σε ποσοστά 8,5% μετά από δεκαετίες ολόκληρες, η ‘Πολιτική Ανοιξη‘, φτιάχτηκε βασιζόμενο εξ ολοκλήρου στην ‘σκοπιανή απειλή’ και στις βλακείες περί ‘γυφτοσκοπιανών που θελουν να μας πάρουν τα εδάφη’, ξέρετε τώρα, πανσλαβισμός, εκδίκηση των ‘Βουργάρων’ που δεν μπόρεσαν τόσες φορές να πατήσουν πόδι στο Αιγαίο κ.λπ.
Μαζί, οι ανοησίες για το (ανύπαρκτο) ‘μουσουλμανικό τόξο‘ που δήθεν μας περικυκλώνει από βόρεια και ανατολικά και δήθεν μας απειλεί. Οσο είδατε εσείς κάποια μουσουλμανική απειλή από τους Μουσουλμάνους της Αλβανίας, από τους Αλβανούς της ΔτΜ και από τους μουσουλμάνους της Βουλγαρίας, άλλο τόσο είδαμε κι εμείς. Ομως η λάσπη μένει και κάνει δουλειά.
Κι από κει, είναι ένα βήμα μακριά να ισχυριστεί κανείς ότι όλοι μας απειλούν κι ότι έρχονται κι από πάνω στην πατρίδα μας για να την καταστρέψουν και για μας υποδουλώσουν ξανά, με πολλούς και διάφορους τρόπους από αυτούς που εφευρίσκει η ‘σιωνιστοκρατούμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων’:
Αλβανοί κανονικοί, Αλβανοί του UCK, Αλβανοί του Κοσσόβου, Σλαβομακεδόνες, Βούλγαροι, Τούρκοι, αλλά και -βεβαίως- Εβραίοι, το Ισραήλ, οι μετανάστες από τον Καύκασο, οι πάσης φύσης ‘ισλαμιστές’ μέχρι την Αλ Κάιντα. Και τώρα, μας απειλούν και οι Δυτικοευρωπαίοι, μαζί με τους Αμερικανούς, φυσικά (η αριστερόστροφη ‘εθνολαϊκή αφήγηση’, που προσφάτως υιοθετήθηκε και από την δεξιόστροφη ‘εθνολαϊκή αφήγηση’, με τη διαφορά πως τους Αμερικανούς αντικατέστησαν οι Γερμανοί και η ΕΕ).
# Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ιδιωτική τηλεόραση με την παντοκρατορία της σε πολλά επίπεδα. Δηλαδή το αντίθετο ακριβώς της παιδείας και της μόρφωσης, συν η χειραγώγηση της ενημέρωσης για χάρη και προς όφελος των ελίτ. Και ας μην ξεχνάμε εδώ, τα δεκάδες λαθρόβια κανάλια τύπου ΤΗΛΕΤΩΡΑ του καταδικασμένου εκδότη-εκβιαστή Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, TELECITY του καρατζακλόουν, ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ, το κανάλι του Παπανικόλα και άλλα πολλά, σε Αθήνα και περιφέρεια, όπου διάφοροι τύποι όπως ο Κυριάκος ο Φελόπουλος και ο άλλος ο κουμπάρος του Καρατζαφιόζου, ο Λιακόπουλος, ένας με εμμονές για τους Εβραίους πρώην σκληροπυρηνικός ΠΑΣόΚος Σπύρος Χατζάρας, ένας Αργυρόπουλος μαθηματικός-κομπογιαννίτης, οι αδελφοί Γεωργιάδη, πολλοί συντάκτες και συνεργάτες φασιστικών εντύπων όπως ο ΣτόΚος, η Ελεύθερη Ωρα, ο Ελεύθερος Κόσμος κ.λπ., και δεκάδες άλλοι, ‘διαβασμένοι’, υποτίθεται, ‘ξυπνούσαν’ τον κόσμο με τις υποτιθέμενες ‘αποκαλύψεις’ τους, αυτοί οι δήθεν ‘υποψιασμένοι’ και ‘ψαγμένοι’, με αποτέλεσμα όλες οι βλακείες που τύπωνε επί χρόνια ο φασιστικός ‘ΣτόΚος’ και δεν πουλούσε πάνω από 500 φύλλα, ξαφνικά να εισβάλουν στα σαλόνια των σπιτιών μας και να διαπαιδαγωγήσουν στρατιές ολόκληρες κοιμισμένων και αποχαυνωμένων τηλεθεατών.
# Κίνδυνοι δεν υπάρχουν μόνο για το έθνος μας από τους ξένους. Κίνδυνοι υπάρχουν και στις γειτονιές μας: Μας απειλούν και οι Ανατολικοευρωπαίοι: Οι Αλβανοί, ως γνωστόν, έχουν μόνο αρνητικά χαρακτηριστικά: όλα τα κακά του κόσμου και ό,τι άσχημο σχεδίασε ο Θεός να υπάρχει, όλα βρίσκονται σε όλους και σε κάθε ένα ξεχωριστά από οποιονδήποτε κατάγεται απ’ την Αλβανία (εκτός απ’ τους Βορειοηπειρώτες, φυσικά, που είναι το ακριβώς αντίθετο, το απόλυτο καλό, αφού έχουν ελληνικό DNA). Εκτός από τους Αλβανούς, όλοι οι Ανατολικοευρωπαίοι που μεγάλωσαν μέσα στον κομμουνισμό, όλοι είναι φορείς αρνητικών και παραβατικών συμπεριφορών: Ρουμάνοι πορτοφολάδες, Ρώσοι μαφιόζοι, Γεωργιανοί βιαστές, Μολδαβοί σωματέμπορες, Πολωνοί ζήτουλες, Ουκρανές και Τσεχοσλοβάκες αντροχωρίστρες, Σέρβοι μπράβοι, Κροάτες με μαϊμού εταιρείες import-export, Βούλγαροι κακοποιοί και Βούλγαροι-Ρομά κακοποιοί και σωματέμποροι, Ρουμάνοι κακοποιοί και Ρουμάνοι-Ρομά κακοποιοί και εκμεταλλευτές ανηλίκων, και πάει λέγοντας. Κάποιος που είναι σήμερα 30 χρονών, μ’ αυτές τις βλακώδεις γενικεύσεις να ακούγονται γύρω του παντού μεγάλωσε.
# Σε έναν απίστευτο, ελληνικής κοπής ‘ιδεολογικό’ αχταρμά, η ‘εθνική αφήγηση‘ (ας πούμε του Παπαρρηγόπουλου), που λέει ότι δήθεν καταγόμαστε από την αρχαία Ελλάδα, και ότι μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή με πληθυσμούς εκτός συνόρων, τους οποίους πρέπει να ενώσουμε με την μητέρα πατρίδα, συναντήθηκε με την αφήγηση της εθνικοφροσύνης, με τους ‘εσωτερικούς εχθρούς’ του έθνους που ήταν υποχείρια στος εξωτερικούς εχθρούς (Σλάβους). Και οι δυο αφηγήσεις συναντήθηκαν και με τις δυο μορφές της ‘εθνικολαϊκής αφήγησης‘, και της δεξιόστροφης, και της αριστερόστροφης· δεν έχει σημασία, τώρα, ποιοι ακριβώς είναι οι ξένοι εχθροί και οι ντόπιοι προδότες τους, σημασία έχει να υπάρχουν πάντα κάποιοι να μας απειλούν.
Επάνω σ’ αυτό το ανεκδιήγητο τσίρκο, ήλθε και κλείδωσε και η βασική χρυσαβγίτικη ‘ιδεολογική’ αφήγηση: Πως καπιταλισμός και κομμουνισμός, ή αν θέλετε δεξιά και αριστερά ή μαρξισμός και φιλελευθερισμός, είναι τα ‘δίδυμα αδερφάκια του Σιωνισμού’ ή του ‘Εβραίου’ που μολύνει τη ράτσα, και που είναι ο προαιώνιος εχθρός του Ελληνα. Κάπου εκεί, ο πανσλαβισμός, σαν απειλή, υποχώρησε από τότε που μας απειλούσε επειδή η Ρωσία είχε αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ σαν ΔτΜ, και τώρα οι Ρώσοι είναι φίλοι μας και το ‘ξανθό γένος’ είναι αυτό που θα μας σώσει, αφού έτσι είπαν ο μοναχός Παΐσιος, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Χριστόδουλος και ο Λιακόπουλος.
# Αλλο σημαντικό σημείο: Ο καταναλωτισμός, ο φιλοτομαρισμός, και συνακόλουθα η απολιτίκ στάση. Οπως τα life-style εξώφυλλα και η high-class προχώ ‘νοοτροπία’ του ΚΛΙΚ/ΝΙΤΡΟ με τα concept ‘η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή’, τα ‘in & out’ και τα ‘1.000 πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας πριν τα 30′ (που όμως όλα ήθελαν ένα κάρο λεφτά κι έτσι όλοι έμειναν να παίρνουν μόνο μάτι για το πως περνούν οι πλούσιοι), αλλά και η τρέλα με το χρηματιστήριο για γρήγορο πλουτισμό. Και κάπου εκεί, τα πρώτα editorial που τα διάβαζαν εκατομμύρια απ’ τις νεότερες ηλικίες με θέματα όπως: ‘Πολιτικοί (με όμικρον γιώτα), όλοι ίδιοι είναι’ κ.λπ.
Αλλά η μπάλα της απαξίωσης πήρε και την πολιτική (με ήτα), κι έτσι το cool του απολιτίκ κλείδωσε αργότερα με το χρυσαβγίτικο σύνθημα για τους ‘Αλήτες, προδότες, πολιτικοί’.
# Μια άλλη μεγάλη τομή ήταν η αναρρίχηση του ακροδεξιού σκοταδιστή Χριστόδουλου στην κορυφή της ηγεσίας της Ιεραρχίας. Η Εκκλησία ποτέ δεν έπαψε να παίζει κεντρικό ρόλο, τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, όσο και στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων. Ας αναφέρουμε, μόνο, εδώ την επιρροή οργανώσεων Ζωή και Σωτήρ (άντρα πρακτόρων και πληρωμένων από μυστικά κονδύλια) και τα Κατηχητικά. Θυμηθείτε ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1980, η συνδρομή σε περιοδικά όπως το ‘Προς τη Νίκη’ ήταν υποχρεωτική στα σχολεία.
Αργότερα με τον ΑρχιεπίσΚοτο Χρυσόδουλα, όλα αυτά μπήκαν στη φυσική τους ροή και το μέτωπο ‘για τις ταυτότητες’ έπρεπε να μας προϊδεάσει για το τι θ’ ακολουθούσε.
# Αλλο σημαντικό γεγονός, και σίγουρα από τα καθοριστικότερα, ήταν η ψυχή τε και σώματι συμπαράταξη του 99% του ελληνικού βούρκου με την σερβική θεοκρατική σωβινιστική μεγαλοϊδεατική ρατσιστική ακροδεξιά και με το φασιστικό δολοφονικό καθεστώς Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς:




Απόσπασμα από την έρευνα ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ‘
https://xyzcontagion.wordpress.com/yugoslavia-the-whole-truth/

Η υπόθεση του άξονα Αθηνών-Βελιγραδίου είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση των δυνατοτήτων του ελληνικού βαθέος κράτους, και μάλιστα σε ζητήματα έξω από τα σύνορα. Επρόκειτο για την αγαστή συνεργασία:

– των πολιτικών και οικονομικών ελίτ,
– των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών και των πάσης φύσεως εργολάβων των Βαλκανίων που έσπαζαν το εμπάργκο και έκαναν λαθρεμπόριο,
– των ΜΜΕ που έκρυβαν επιμελώς την αλήθεια και μονοπωλούσαν την πληροφόρηση σε προκλητικά μεροληπτικό βαθμό,
– των μυστικών υπηρεσιών και των υπηρεσιών ασφαλείας (ή αυτονομημένων τμημάτων τους) που βοηθούσαν υπογείως τους Σέρβους αδελφούς μας,
– των αυτονομημένων μηχανισμών του στρατού που παρέδιδαν στρατιωτικά μυστικά και σχέδια της Δύσης στους εμπολέμους φίλους μας
– της Εκκλησίας που βοηθούσε με υλικούς (αλλά και ‘πνευματικούς’) τρόπους τους σφαγείς, την ώρα που μπροστά στα μάτια των απεσταλμένων ρασοφόρων άνθρωποι σφάζονταν και κομματιάζονταν,
– της Δικαιοσύνης που έκανε τα στραβά μάτια σε κατάφωρες παραβιάσεις εγχώριων και διεθνών νόμων,
– της ακροδεξιάς, λάιτ ή ναζιστικής, που παρείχε από υλική βοήθεια και ψυχική συνδρομή μέχρι μισθοφόρους και στρατολογημένους ηλίθιους που νόμιζαν ότι θα πάνε εκεί να παίξουν πόλεμο και να γίνουν ήρωες,
– της μαφίας και των κυκλωμάτων της νύχτας, ακόμη και εκείνων της παραλιακής, με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά για λαθρεμπόριο, προστασία, συνεργασία και παροχή κρησφυγέτων σε καταζητούμενα πρωτοπαλίκαρα του Αρκάν, εμπόριο όπλων, σπάσιμο εμπάργκο και λαθρεμπόριο πετρελαίου, τσιγάρων, λευκής σάρκας κ.ο.κ.
– των πολιτικών κομμάτων όλων των αποχρώσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και των μηχανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης που επίσης βοηθούσαν με χίλιους τρόπους,
– μεγάλου τμήματος των οργανικών διανοούμενων και ακαδημαϊκών που είχαν αναλάβει εργολαβικά την εκλαΐκευση της προπαγάνδας και την διασπορά συκοφαντιών, κινδυνολογιών και θεωριών συνωμοσίας.

Ολοι αυτοί οι παράγοντες μαζί (κι ελπίζουμε να μην ξεχάσαμε κάποια από τις συνιστώσες του βαθέος κράτους) οδήγησαν σε εκείνα τα περίφημα 99% υποστήριξης του εθνικού μας βούρκου στο ακροδεξιό δολοφονικό καθεστώς Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-συζύγου Μιλόσεβιτς.
Ηταν η εποχή που από το πουθενά εμφανίστηκε στην Ελλάδα μια ανεξήγητη σερβοφιλία. Μια άνευ όρων συμπαράταξη όλων με το σερβικό σωβινιστικό καθεστώς –των κομμάτων, των ΜΜΕ, της Εκκλησίας, της Ακροδεξιάς, λάιτ ή ναζιστικής, των αυτονομημένων μηχανισμών του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών, των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, της μαφίας και των κυκλωμάτων της νύχτας, και των οργανικών διανοούμενων και ακαδημαϊκών και όσων είχαν αναλάβει εργολαβικά την εκλαΐκευση της σερβικής προπαγάνδας και την διασπορά συκοφαντιών, κινδυνολογιών και θεωριών συνωμοσίας για τον δήθεν «κίνδυνο» που αντιμετώπιζαν οι καλοί και αμυνόμενοι Σέρβοι από μία φανταστική συμμαχία «ΝΑΤΟ-ΕΕ-Κλίντον-Βατικανού-Τουρκίας-Τσιλέρ-Μπερίσα-Ιζετμπέγκοβιτς-Μουτζαχεντίν-Γκλιγκόροφ-Γερμανίας-ΕΟΚ-Εβραιοσιωνισμού», (ζήτω ο ορθόδοξος και αντιιμπεριαλιστικός άξονας «Μιλόσεβιτς-Γιέλτσιν-Κάρατζιτς-Ελλάδας»).
Στην πραγματικότητα, αυτή η σερβοφιλία ήταν ο μετασχηματισμός του αντιτουρκικού μίσους, που εύκολα, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, παραλλάχτηκε σε μίσος αντιαλβανικό και αντιμουσουλμανικό. Οι Σέρβοι χρησιμοποίησαν άψογα στην προπαγάνδα τους τις μαζικές συλλογικές ψυχώσεις των Ελλήνων και το μίσος και τον φόβο τους απέναντι στους «προαιώνιους εχθρούς Τούρκους», κατά συνέπεια και απέναντι στην «ισλαμική απειλή». Ηξεραν ότι επάνω στην αντιτουρκική ελληνική ψύχωση, είχε έλθει και είχε κλειδώσει τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και η «αντισκοπιανή» ψύχωση. Το δογμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» κυριάρχησε κι έτσι, μαζί με τη συνωμοσία από τη Δύση, το Βατικανό, τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, την ΕΟΚ, τον Σιωνισμό, που δήθεν απειλούσε την Σερβία, άρα και την Ορθοδοξία, άρα και την Ελλάδα, οι Σέρβοι άφησαν τους Ελληνες να πιστεύουν ότι θα «καθαρίσουν για πάρτη τους» και πως θα μας προσφέρουν στο πιάτο την Δημοκρατία της Μακεδονίας (το σύνθημα «Σύνορα με τη Σερβία» δονούσε συλλαλητήρια, τηλεοπτικά πάνελ και μυαλά «ελληνόψυχων»), και (γιατί όχι;) και τη Βόρειο Ηπειρο, όταν θα ερχόταν η σειρά των Αλβανών. Ο φασίστας Σέσελι είχε ανακηρύξει προληπτικά τη «Σερβική Δημοκρατία της Κοιλάδας του Βαρδάρη» και έδινε συνεντεύξεις στην εφημερίδα της Χρυσής Αυγής, με τίτλο «Τα Σκόπια πρέπει να διαλυθούν!» (21/02/1993), όπου πρότεινε το μοίρασμα της γειτονικής χώρας μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας. Ο Κάρατζιτς υποσχόταν στους Ελληνες «100.000 στρατιώτες όταν θα χτυπιόμαστε με τους Τούρκους», ενώ ο παραστρατιωτικός ηγέτης Ζέλικο Ραζνάτοβιτς (καπετά Αρκάν) ανέβαζε σε ένα εκατομμύριο τους Σέρβους στρατιώτες που θα βοηθούσαν μάλιστα την Ελλάδα να εκδιώξει τους Τούρκους από την Κύπρο και να καταλάβει όλο το νησί. Κάποιοι ανόητοι Ελληνες βουλευτές από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πήγαιναν στο Πάλε, αναγνωρίζοντας έτσι ξεχωριστή κρατική οντότητα στο μόρφωμα του Κάρατζιτς, και συζητούσαν σοβαρά μαζί του τι μπορεί να γίνει για να βοηθήσουμε τους Κούρδους να πλήξουν την Τουρκία ανατολικά, έτσι ώστε να «καθαρίσουμε» μετά μαζί, Ελληνες και Σέρβοι, στα δυτικά. Ο Μιλόσεβιτς, σε μια επίσημη επίσκεψη του τότε υπουργού Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά, τον πήρε και τον οδήγησε στη μυστική αίθουσα επιχειρήσεων. Ανοίγοντας μπροστά του χάρτες με «μετακινήσεις πληθυσμών», του πρότεινε ευθέως «κοινά σύνορα», δηλαδή διαμελισμό της Μακεδονίας. Τέτοιος διαμελισμός, βέβαια, δεν συνέβη ποτέ, όμως διαμελίστηκαν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων από έναν πόλεμο που ξεκίνησε από την σερβική εθνικιστική παράνοια -και από την προσπάθεια των χρεωκοπημένων παλαιών ελίτ να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να εξασφαλίσουν πόρους και υλικά οφέλη στη νέα εποχή ώστε να γίνουν και επίσημα οι νέες «αστικές τάξεις» στις νέες εθνικές αγορές. Αλλά οι αιτίες της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας είναι άλλο θέμα, που χρειάζεται να ειπωθεί ξεχωριστά.
«Τίποτα δεν κατέκτησα σ’ αυτόν τον πόλεμο», έλεγε ο Μλάντιτς. «Απελευθέρωσα μόνο όσα εδάφη ήταν σερβικά, και μάλιστα όχι όλα. Υπάρχουν κι άλλα που μας περιμένουν. Κι η Τεργέστη, κι αυτή σερβική πόλη είναι». Σε στενό κύκλο, σίγουρα θα συμπλήρωνε: «κι η Θεσσαλονίκη, κι αυτή περιμένει να ελευθερωθεί». Αλλωστε, κι ο Κάρατζιτς, όταν δεν τον άκουγαν οι Ελληνες, έλεγε ότι οι Μακεδόνες είναι ξεχωριστό έθνος, παρακλάδι του σερβικού, και πως κάποτε πρέπει κι αυτοί να ενωθούν με τη μητέρα Σερβία. Οι Ελληνες, όμως, είχαν κλείσει πεισματικά τα μάτια, και απαγόρευαν στον εαυτό τους να δει το πραγματικό πρόσωπο του σερβικού μεγαλοϊδεατισμού για χάρη της «ελληνοσερβικής αδελφότητας». Κι ας είχε αναγνωρίσει η «φίλη και αδελφή» Σερβία την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα από πολύ νωρίς, παρ’ ότι δημόσια διαβεβαίωνε την ελληνική ηγεσία πως «δεν θα κάνουμε καμία ενέργεια στο ζήτημα των Σκοπίων που θα έβλαπτε τα συμφέροντα της Ελλάδας».
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο οι δυνάμεις του Κάρατζιτς να πολιορκούν και να βομβαρδίζουν πόλεις επί 3,5 και 4 χρόνια, να εκκαθαρίζουν εθνικά το 70% της Βοσνίας και το 30% της Κροατίας που είχαν καταλάβει κεραυνοβόλα (κάτι ευνόητο, αφού ετοιμάζονταν από τη δεκαετία του 1980 γι’ αυτό), να χρησιμοποιούν τον βιασμό σαν όπλο εθνοκάθαρσης, να εκτελούν μαζικά χιλιάδες αμάχους σε κάθε επιχείρηση και να κάνουν όλα τα άλλα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκε ο σύγχρονος Ρήγας Φεραίος, -κι εμείς οι Ελληνες, ήμασταν ευχαριστημένοι να στέλνουμε ανθρωπιστική βοήθεια, όχι στα θύματα και στους πολιορκούμενους, αλλά στους θύτες και στους επιτιθέμενους, η οποία κατέληγε στη μαύρη αγορά που οι ίδιοι οι Σέρβοι δημιουργούσαν με τις πολιορκίες, είτε μετατρεπόταν σε όπλα για σφαγές αμάχων και σκληρό συνάλλαγμα σε παχυλούς λογαριασμών σε ελληνικές και κυπριακές τράπεζες.
Η γραμμή υποστήριξης και δικαιολόγησης των θηριωδιών του καθεστώτος του μοναρχικού αντικομμουνιστή Κάρατζιτς, του αδίστακτου εξουσιοφρενούς καιροσκόπου Μιλόσεβιτς και του υπερεθνικιστή σωβινιστή και ρατσιστή Μλάντιτς, ήταν στην πραγματικότητα η εκπαίδευση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού στον αντιδυτικό εθνικοσοσιαλισμό. Η «σερβοφιλία» εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων στον αντιευρωπαϊσμό, στην αποδοχή των θεωριών συνωμοσίας ως ερμηνευτικά εργαλεία για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, στην αγιοποίηση ακόμα και του επιθετικού και δολοφονικού εθνικισμού σαν υπέρτατη αξία που μπορεί να φτάνει μέχρι και στις εθνοκαθάρσεις αφού ο ‘αλλος’ είναι υπάνθρωπος και δικαιολογείται η εξόντωσή του και τέλος, στην αποδοχή ενός υφέρποντος εθνικοσοσιαλισμού. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα και αυτού του γεγονότος τη δεκαετία του 1990, μαζί με την αντιμακεδονική υστερία και την αντιαλβανική ρατσιστική ξενοφοβία· -χρειάστηκε μόνο ελληνική η κρίση για να επιτρέψει σε αυτές τις ιδεολογίες να αναδυθούν και να καταγραφούν σε διευρυμένα ποσοστά.
Ο αντιδυτικισμός είναι το κίνητρο των προσεγγίσεων των «αριστερών» αντιιμπεριαλιστών αρνητών, οι οποίοι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην διακίνηση του άριστα φιλοτεχνημένου ψέματος, το οποίο λόγω ελλειψης αντιλόγου θεωρείται πλέον αυταπόδεικτη αλήθεια, ότι δήθεν «η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία». Δεν λένε την αλήθεια. Τη Γιουγκοσλαβία δεν τη διέλυσε ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός. Τη διέλυσε ο εθνικισμός. Ο καπιταλισμός επωφελήθηκε αργότερα. Ολη αυτή η ανεδαφική παραφιλολογία «όλες οι κοινότητες έφταιγαν εξίσου και όλοι έκαναν εγκλήματα» και «οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι οι χειρότεροι», στην πραγματικότητα αθωώνει τα εγκλήματα των δολοφονικών ακροδεξιών σερβικών ηγεσιών και δικαιολογεί το διεφθαρμένο ολιγαρχικό καθεστώς τους.
Φυσικά, ούτε προοδευτικοί είναι, ούτε υπάρχει τίποτε ‘αριστερό’ στην προσέγγισή τους. Ποτέ αριστερός ή ουμανιστής δεν θα υποστήριζε την καταστροφή μιας πολυεθνικής κοινωνίας για χάρη ενός φασιστικού μεγαλοϊδεατισμού. Οι ανιστόρητες απόψεις τους και -κυρίως- η άρνηση τους να καταδικάσουν ευθέως την εθνοκάθαρση και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των θυμάτων και των επιζώντων, τους καθιστούν ηθικά συνένοχους στα εγκλήματα που έλαβαν χώρα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ό,τι είναι ο Πλεύρης και η Χρυσή Αυγή για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, είναι αυτοί αντίστοιχα για τα θύματα των εθνοκαθάρσεων των Σέρβων. Αλλωστε, σύμφωνα με τους ειδικούς, «η συγκάλυψη και η άρνηση της γενοκτονίας είναι το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας», είναι τμήμα της ίδιας της γενοκτονίας.
Και μια λεπτομέρεια: Οταν είχαν συλλάβει τον Μιλόσεβιτς, το σύνθημα της διακομματικής επιτροπής βουλευτών που ζητούσαν την απαλλαγή του ήταν: «Στη Χάγη δικαζόμαστε όλοι». Εξακολουθούν, άραγε, να το πιστεύουν αυτό; Η σιωπή τους στην καταδίκη Κάρατζιτς δείχνει ότι: ναι, το πιστεύουν και παραμένουν αμετανόητοι, απλά διστάζουν να το παραδεχτούν δημόσια -κι αυτό είναι χειρότερο.

# Για περισσότερα, μπορείτε να δείτε τις σχετικές μας έρευνες:

Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/02/yugo-02/
Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ συνήγοροι των Σέρβων, οι ακροδεξιοί δωσίλογοι τσέτνικ και η σερβική ‘Μεγάλη Ιδέα’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/03/yugo-03/
Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/10/yugo-10/

Απόσπασμα από το άρθρο με τίτλο ‘Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/
Η ρητορεία των ‘αριστερών αντιιμπεριαλιστών’ και η σχεδόν μεταφυσική τους άρνηση να δεχτούν τις εθνοκαθάρσεις και τα εγκλήματα γενοκτονίας στην πρώην Γιουγκοσλαβία, για τα οποία ευθύνονται οι Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και οι τσέτνικ οπαδοί τους Σέρβοι εθνικιστές, αντανακλούν μια νεοσταλινική αντίληψη απέναντι στο υποτιθέμενο τελευταίο ‘σοσιαλιστικό’ προπύργιο, που στην πραγματικότητα ήταν μια δικτατορία που αποδείχτηκε -με συντριπτικά στοιχεία- πρωταθλήτρια Ευρώπης ανάμεσα στα καθεστώτα με δολοφονική και διεφθαρμένη φύση. Πρόκειται για στρεψοδικία, η οποία σκόπιμα αγνοεί τις ευθύνες των Σέρβων σωβινιστών φασιστών του εν λόγω καθεστώτος για την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας και ανεπιτυχώς προσπαθεί να μεταβιβάσει τον σωβινισμό σε Κροάτες, Μουσουλμάνους και Αλβανούς, αγνοώντας όλα τα γεγονότα και όλες τις ιστορικές αποδείξεις. Ολοι εκείνοι που διαμαρτύρονται κάθε φορά που αναδεικνύονται τα σερβικά εγκλήματα και όλοι εκείνοι που απαιτούν να κατονομάζονται και οι άλλοι σαν υπεύθυνοι με εκφράσεις του τύπου «ναι, αλλά και οι Αλβανοί, Βόσνιοι, Κροάτες, δυτικοί, αυτοί δεν έκαναν εγκλήματα;», ξεχνάνε ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο και ποιος είναι ο θύτης. Ασφαλώς έκαναν και οι άλλοι εγκλήματα, αν και ποσοτικά και σε σχέση με την ένταση, την συχνότητα και τον αριθμό θυμάτων δεν φτάνουν ούτε σε μικρό κλάσμα των αντίστοιχων σερβικών, όμως όποιος απαιτεί κάθε φορά να αναφέρονται στο ίδιο επίπεδο είναι σαν να ζητάει κάθε φορά που κάποιος μιλάει για τις θηριωδίες των ναζί στην Ελλάδα, να λέει μαζί «ναι, αλλά και ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ σκότωσαν άδικα πολλούς Γερμανούς». Ή σαν να ζητάει, όποτε κάποιος κάνει μια αναφορά στο Ολοκαύτωμα, να μην ξεχνάει ποτέ να λέει μαζί «ναι, αλλά και οι πολιορκημένοι Εβραίοι στο γκέτο της Βαρσοβίας εξόντωσαν πολλούς SS». Ας είμαστε σοβαροί. Πάντα σε έναν πόλεμο υπάρχει η αδικία του επιτιθέμενου και το δίκιο του αμυνόμενου. Και στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, επιτιθέμενοι και θύτες ήταν οι άνθρωποι της εγκληματικής οργάνωσης εντός του σερβικού κράτους.
Οι ‘αριστεροί αντιιμπεριαλιστές’ αρνητές δεν είναι ούτε προοδευτικοί, ούτε γνήσιοι αντιιμπεριαλιστές. Οι ανιστόρητες και αντιδημοκρατικές-φιλοφασιστικές απόψεις τους και -κυρίως- η άρνηση τους να καταδικάσουν τον φασισμό και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των θυμάτων και των επιζώντων, τους καθιστούν ηθικά συνένοχους στα εγκλήματα που έλαβαν χώρα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Για να μην αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι αυτού του είδους οι απόψεις και η ‘σερβοφιλία’ εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων τηλεθεατών στον αντιευρωπαϊσμό, στην αποδοχή των θεωριών συνωμοσίας σαν ερμηνευτικά εργαλεία για τα πάντα, στην αγιοποίηση του εθνικισμού σαν υπέρτατη αξία που μπορεί να φτάνει μέχρι και στις εθνοκαθάρσεις αφού ο ‘αλλος’ είναι υπάνθρωπος και δικαιολογείται η εξόντωσή του και, στο τέλος-τέλος, στον ίδιο τον εθνικοσοσιαλισμό. Η άνοδος της ναζιστικής συμμορίας είναι αποτέλεσμα και αυτού του γεγονότος, απλά η κρίση τα σφράγισε όλα αυτά και επίσημα.
Τουλάχιστον, πρέπει να το επαναλάβουμε, ας μην προσβάλλουν τα θύματα όλοι αυτοί.

# Αλλος σημαντικός παράγοντας: Το ίντερνετ, και ειδικότερα αυτό της -ας την πούμε- δευτέρας περιόδου, μετά το 2003, οπότε και με την εμφάνιση της πλατφόρμας blogspot είχαν όλοι πλέον τη δυνατότητα να φτιάξουν τη δική τους ιστοσελίδα (μπλογκ). Ετσι είδαμε ξαφνικά, ο ακροδεξιός συνωμοσιολογικός λόγος και η συγγενική παραφιλολογία να γιγαντώνονται, να πολλαπλασιάζονται και να φτάνουν παντού ηλιθιότητες όπως η ‘δήλωση Κίσινγκερ‘, το γνωστό Λερναίο κείμενο για την ελληνική γλώσσα και όλες οι παραλλαγές των αποδεδειγμένα πλαστών από το 1921 ‘Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών‘. Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι που νομίζουν, σοβαρά-σοβαρά, ότι τους κυνηγάει αυτοπροσώπως και κάθε έναν ξεχωριστά ο ίδιος ο Σόρος για να τους βάλει τσιπάκι και να τους καταστρέψει τη θρησκεία (άσχετα, τώρα, αν στην εκκλησία πάνε μόνο στην Ανάσταση) και ο ίδιος ο Κίσινγκερ αυτοπροσώπως για να τους ξεμάθει τη γλώσσα (όχι ότι ποτέ την γνώριζαν την γλώσσα ή ότι έχουν γράψει με άλλο τρόπο εκτός ανορθόγραφων κεφαλαίων, αυτοί οι ίδιοι που όταν τους πιάνει ρίγος στο Facebook και θέλουν με δάκρυσμένα μάτια τους να αναφωνήσουν γραπτώς τον Εθνικό Υμνο ξεκινάνε έτσι ‘και ζαμπρότα ντριωμένη …’).
Και ξαφνικά, εκεί που στην Ελλάδα ζήτημα αν υπήρχαν λίγες χιλιάδες Εβραίων, που ζούσαν φιλήσυχα χωρίς να φαίνονται πουθενά, μετά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή κατά 97% των κοινοτήτων τους μέχρι το 1944, είδαμε ξαφνικά να υπάρχει κατακλυσμός αντισημιτικών δοξασιών, που αν έπεφτε απ’ τον ουρανό ένας εξωγήινος και διάβαζε την ελληνική μπλογκόσφαιρα, θα νόμιζε ότι οι ‘Σιωνιστές’ (διάβαζε: οι Εβραίοι) ελέγχουν κάθε πλευρά της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής μας και καταπιέζουν όλα, και τα 10.000.000 ‘αυτοχθόνων’ Ελλήνων, κατά διαταγή του Σόρος και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Μια απίστευτη, κυριολεκτικά, παρανοϊκή κατάσταση, που μόνο με τον Μεσαίωνα μπορεί να συγκριθεί, με κύριο στόχο τους Εβραίους, σε κάθε δυνατή ‘μορφή’ (σύμφωνα με τα μυαλά των ‘υποψιασμένων’): Εβραίοι απλοί, Εβραίοι από το Ισραήλ, Εβραίοι από τις ΗΠΑ, Ελληνοεβραίοι (χωρίς καμιά διαφοροποίηση, αν λ.χ. προέρχονται από τις αρχαίες κοινότητες Ρωμανιωτών), Ελληνοεβραίοι που πηγαίνουν στο Ισραήλ για τη διπλή υπηκοότητα, Ελληνοεβραίοι που δεν πηγαίνουν στο Ισραήλ γιατι θέλουν να διαβρώσουν την συνοχή των Ελλήνων εκ των έσω, ΕβραιοΜασόνοι, ΕβραιοΜασόνοΡοταριανοί, ΕβραιοΜασόνοΜπίλντερμπεργκ, ΕβραιοΜασόνοΙλλουμινάτοι, ΕβραιοΜασόνοΜάρτυρες του Ιεχωβά, ΕβραιοΜασόνοΣαηεντολόγοι, Σιωνιστές, Ραββίνοι, Ελληνες πολιτικοί κρυφοΕβραίοι επειδή φόρεσαν κιπά (άρα αποκαλύφτηκαν), Ελληνες πολιτικοί κρυφοΕβραίοι επειδή δεν φόρεσαν κιπά (άρα το αποκρύπτουν πονηρά σκεπτόμενοι), κι εκεί επάνω, η μπάλα παίρνει όποιον έχει λίγο παράξενο επώνυμο ή κάποια ρίζα σε ξένο κράτος: Εβραίος ο υφυπουργός τότε Ροζάκης, που τώρα τον λένε παντού Ρόζενμπεργκ (αντί για Ροζενστάιν;)· ΟλλανδοΕβραία (!) μια καθηγήτρια που έχει το ‘Βαν’ στο επώνυμό της· Εβραίος ο Χρυσοχοΐδης, που λεγόταν Κοεμτζής και το άλλαξε, αφού το είχε αλλάξει πριν χρόνια σε Κοεμτζής από … Κοέν· Εβραίος ο Τσίπρας επειδή τον λένε Αλέξη, δηλαδή Αλεξ, δηλαδή Αξελ κι επειδή, -λέει ο Χατζάρας-, στα νεκροταφεία της Αρτας δν υπάρχουν τάφοι με το όνομα Τσίπρας, άρα ήταν Εβραίος και το άλλαξε [Σ.Σ.: Για το Θεό σας, ποιος νορμάλ άνθρωπος πηγαίνει σε όλα τα νεκροταφεία μιας περιφέρειας και τα ψάχνει τάφο-τάφο για να δει αν υπάρχει τάφος με το τάδε όνομα;]· Εβραίος ο ΓΑΠ, Εβραίος ο Σημίτης, Εβραίος ο Εβερτ, Εβραίος ο Παπούλιας, Εβραίος ο Μάνος, να μην τα πολυλογούμε, όποιος θέλει να βρει εβραϊκή ρίζα, γιατί έτσι τον βολεύουν οι πλαστές θεωρίες και συνωμοσιολογίες του, στο τέλος θα την βρει! Δεν υπάρχει περίπτωση! Μεσαίωνας κανονικός. Και, όπως είπαμε, αλίμονο σε όποιον τυχαίνει να έχει λίγο παράξενο επώνυμο. Εδώ ο Λιακόπουλος, στα δικά του ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’, στη λίστα με τους ‘Εβραίους που ελέγχουν το Χόλιγουντ’, είχε μέσα και τον Τέλη Σαβάλας, το Ελληνόπουλο από τη Λακωνία. Προφανώς κάποιος κρετίνος συνάδελφος Λιακόπουλος των ΗΠΑ, που έφτιαχνε τέτοιους καταλόγους, είδε το επώνυμο ‘Σαβάλας’, του φάνηκε ασυνήθιστο -‘Εβραίος’, αποφάνθηκε, σου λέει!
# Ταυτόχρονα συνέβη: Η αποενοχοποίηση των ακραίων σκοταδιστικών δοξασιών από τον συνδυασμό όλων των παραπάνω, αλλά και με τον ρόλο καταλύτη που έπαιξε ο Καρατζαφέρης και όλοι εκείνοι που είχε μαζέψει στο κανάλι του. Ολα αυτά αναβαθμίστηκαν και εισχώρησαν σαν ‘σοβαρός’ πολιτικός λόγος στην κεντρική πολιτική σκηνή, μέχρι που έφτασαν να συμβάλουν στην συγκρότηση κυβέρνησης το 2011, όταν ήδη είχε αρχίσει να ανεβαίνει στον βούρκο το σκοταδιστικό ‘άστρο’ της ναζιστικής συμμορίας, σε μια πιο hardcore εκδοχή όλων των προηγουμένων.

### Κι εκεί, ήλθε η κρίση και οι τεκτονικές αλλαγές που τη συνοδεύουν.
Εκεί που όλα τα παραπάνω, συν όλα όσα θα ακολουθήσουν, όταν συναντιούνται μεταξύ τους, πολλαπλασιάζονται και γιγαντώνονται. Οπως όταν κάποιος βάλει δυο καθρέφτες, τον ένα απέναντι στον άλλο, και κοιτάξει μέσα να δει το είδωλό του, θα το δει εκατομμύρια φορές, έτσι όπως ο ένας καθρέφτης αντικατοπτρίζει τον απέναντί του.
Με την κρίση, είχαμε κι άλλους σημαντικούς παράγοντες:
# Οι αγανακτισμένοι, ή μάλλον η μία από τις δυο πλατείες τους, πήραν τη φιλολογία ‘όλοι ίδιοι είναι’ και ‘όλοι οι πολιτικοί φταίνε εξίσου’, πολλαπλασίασαν τα decibel του μηνύματος και συναντήθηκαν με τις παρόμοιες ιαχές της ΧΑ. Το πολιτικό σύστημα απονομιμοποιήθηκε (και) στη συνείδηση του κόσμου, ενώ είδαμε να συμβαίνει η αποενοχοποίηση (αν όχι η νομιμοποίηση) των πιο ακραίων εκδοχών εναντίωσης σε αυτό -από τους πάσης φύσεως παραβατικούς που μάζευε ο Καρατζαφέρης, μέχρι τους καθαρά ποινικούς της ΧΑ, και μέχρι τις παρυφές του οργανωμένου εγκλήματος.
# Τα ΜΜΕ την εντελώς (α)κατάλληλη στιγμή, έπαιξαν κι αυτά τον ρόλο τους με το να παρουσιάζουν τους μαχαιροβγάλτες χρυσαβγίτες σαν τα προσκοπάκια που περνάνε απέναντι τις γριές και καθαρίζουν-βάφουν διαμερίσματα, ακόμα και ότι βρίσκουν δουλειά σε άνεργους νέους, ενώ την ίδια στιγμή ξεδιπλωνόταν ένα σχέδιο στο οποίο συμμετείχαν -λόγω υλικών απολαβών- τα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος, δίπλα, έξω αλλά και μέσα στην Αστυνομία, μαζί με κυκλώματα ανθρώπων της νύχτας, και φυσικά και με τη συμμετοχή των ποινικών της ναζιστικής συμμορίας. Αλλωστε αυτοί οι χώροι επικαλύπτονται, όταν ο ένας δεν είναι υποσύνολο του άλλου. Το παράδειγμα της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα είναι ενδεικτικό, αλλά όχι το μόνο. Τα ίδια γίνονταν και στο Πέραμα, στον Πειραιά, τα ίδια και σε πολλές επαρχιακές πόλεις.
# Ο κόσμος έβλεπε το βιωτικό του επίπεδο να φτάνει στα τάρταρα, το υποτιθέμενο όποιο ‘κράτος πρόνοιας’ να εξαφανίζεται και η ζωή του να χειροτερεύει με γεωμετρική πρόοδο. Κι εκεί, αντί να καθήσει και να σκεφτεί ποιος φταίει για τις τρομακτικές ανισότητες και να δει τι θα κάνει στη συνέχεια και σε ποιο πολιτικό φάσμα βρίσκεται το συμφέρον του, του καλοάρεσε η ιδέα πως μπορεί ανέξοδα και χωρίς κόστος να ‘τιμωρήσει‘ τους υπεύθυνους, που όπως είπαμε, ήταν οι ‘πολιτικοί’ (με όμικρον γιώτα). Κι αφού ήταν αδύνατο να μπει ο καθένας τους ξεχωριστά μέσα στη Βουλή και να ξυλοφορτώσει όποιον πολιτικό βρει μπροστά του, διάλεξε να εξουσιοδοτήσει τα μούσκουλα και τους ΚΔΟΑ με τα μαύρα, αφού όλοι τους έμοιαζαν (γιατί ήταν) σαν μπράβοι και σαν άνθρωποι της νύχτας και του υποκόσμου. Μήπως δεν ήξερε ο κόσμος ότι είναι μπράβοι; Ασφαλώς και το ήξερε. Μοιάζουν μπράβοι γιατί είναι μπράβοι.
# Ολες οι παραπάνω φωνές έχουν μεγάλες επιδόσεις στον λαϊκισμό, στην κινδυνολογία και στο χάιδεμα των αυτιών και τις κολακείες προς τον περιούσιο ‘λαό μας’. Θυμηθείτε τις περιπτώσεις εκείνες που ο ανορθολογισμός τους λειτούργησε σαν συγκολλητική ουσία σε μια σειρά από φαιά μέτωπα: Από την ιστορία με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες μέχρι την υστερία για το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού και στην φωνηεντειάδα της άσχετης δασκάλας απ’ τη Ραφήνα. Οι ίδιοι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν σ’ αυτές τις ιαχές, ήταν εκείνοι που με άλλου τύπου ιαχές ξεσήκωναν τον κόσμο και έσπαγαν τα νεύρα των υπολοίπων, όταν θεωρούσαν ‘μεγάλες εθνικές επιτυχίες’ την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Eurovision και εκείνου του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο το 2004, αλλά και όταν ήταν ανίκανοι να δεχτούν την ήττα στο ποδόσφαιρο από την ομάδα της Αλβανίας και έβγαιναν σε πογκρόμ, και με νεκρούς ακόμα, όταν ένα γκολ αντιστοιχούσε περίπου σε εθνική ήττα.
# Κι έτσι, φτάσαμε στη Χρυσή Αυγή. Ολα τα παραπάνω και όσοι τα πιστεύουν βρήκαν τη φυσική τους κοίτη στον μισαλλόδοξο λόγο μιας χιτλερικής εγκληματικής οργάνωσης, με στελέχη ανθρώπους της νύχτας και του υποκόσμου. Ενας λόγος που ικανοποιεί οποιαδήποτε έκφραση του ανορθολογισμού το ίδιο καλά, όσο λίγο ή πολύ φασίστας κι αν είναι ο οπαδός. Ενας λόγος που αναδεικνύει σαν ‘αλήθειες’ αποκλειστικά και μόνο ψέματα, βλακείες και μισάνθρωπες ‘ιδέες’ μεταξύ βίας, μίσους και θανάτου. Οι ψηφοφόροι της γνωρίζουν ότι τα μαχαίρια που σκότωσαν τον Π. Φύσσα, τον Σ. Λουκμάν και τους άλλους μετανάστες έχουν και τα δικά τους αποτυπώματα επάνω. Φαίνεται πως η ψευδής εντύπωση πως η ΧΑ θα ‘τιμωρήσει’ τους κακούς ‘πολιτικούς’ και πως έτσι θα επανακτήσουν την χαμένη ‘εθνική τους υπερηφάνεια’ είναι πιο σημαντική από τις σώφρονες φωνές που λένε ότι με τον φασισμό υπάρχει πάντα άσχημη κατάληξη. Βέβαια, η Ιστορία δείχνει ότι στο τέλος ο φασισμός πάντα ηττάται. Συνεπώς, το θέμα είναι πόση ζημιά θα προλάβει να κάνει -όση του επιτρέψουμε εμείς.
### Αυτές είναι, σε γενικές γραμμές, οι δικές μας εκτιμήσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι έχουμε αφήσει πολλές άλλες συνιστώσες απ’ έξω -μόνο κάποια βασικά σημεία είχαμε σκοπό να θίξουμε. Δεν μιλήσαμε για τις σχέσεις της ναζιστικής παραστρατιωτικής και παρακρατικής συμμορίας με το βαθύ κρατικοπαρακράτος, όπως επίσης δεν μιλήσαμε και για τις σχέσεις της με τα οικονομικά συμφέροντα των ελίτ, αλλά αυτά τα δύο θέματα είναι οι άξονες πάνω στους οποίους θα κινηθεί η επόεμνη έρευνα.
# Ο φασισμός και οι φασίστες, όπως κι αν τους συναντήσεις, έχουν, μεταξύ άλλων δυο σταθερές, δύο άξονες που καθορίζουν την στάση τους:
Ο πρώτος είναι (και ίσως από κει να ξεκινούν όλα) ότι θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους.
Είτε μιλάμε για κράτη, είτε για κόμματα/οργανώσεις/συμμορίες, είτε για μεμονωμένα άτομα, είτε μιλάμε σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων, είτε σε επίπεδο πόλης ή γειτονιάς, είτε σε επίπεδο οικογένειας ή προσωπικών σχέσεων, οι φασίστες πιστεύουν ότι αυτοί είναι ΟΙ! ανώτεροι (συχνά για να καλύψουν τα κόμπλεξ κατωτερότητας τους).
Ο δεύτερος άξονας είναι συνέχεια του πρώτου, και λέει πάνω-κάτω, ότι αφού είσαι ανώτερος, πρέπει να επιτίθεσαι. Λ.χ. δεν νοείται έθνος/κράτος που δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Είναι ένδειξη αδυναμίας αυτό. Τα ισχυρά κράτη υποδουλώνουν τα αδύναμα (‘ζωτικός χώρος’ κ.λπ). Το ίδιο και στα άλλα επίπεδα. Στις πόλεις πρέπει να ‘ξεβρωμίσουν’ από αυτούς που ‘μολύνουν την ράτσα’. Και στα σπίτια τους, δέρνοντας τις γυναίκες και τις φιλενάδες τους, αν όχι και τα παιδιά τους.
Ετσι είναι οι φασίστες, και δεν αλλάζουν.
Αν ήταν αλλιώς, δεν θα ήταν φασίστες.
Στο τέλος, θα βρεθεί κάποιος πιο ισχυρός που θα τους βάλει στη θέση τους. Η παντοδυναμία τους ποτέ δεν ήταν αιώνια, σε όλα τα επίπεδα.
Το κακό είναι, ότι μένουν ζωντανές οι πεποιθήσεις τους (δεν μπορώ να τις πω ‘ιδέες’, γιατί οι ιδέες δεν έχουν σχέση με τη βία, το μίσος και το θάνατο).
Εντάξει, εδώ είμαστε τώρα, σε μια τέτοια φάση.
Δείχνουν προς στιγμήν ότι ‘σοβαρεύτηκαν και φόρεσαν κοστούμια’ (κατά την Παπαρήγα) αλλά αυτό είναι προσωρινό. Είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Διπλή γλώσσα.
Οταν βρίσκονται μόνοι τους, οι κώδικες τους είναι συγκεκριμένοι και δεν αλλάζουν.
Πριν τις εκλογές, μπορεί να προβάλουν τους μορφωμένους ‘διδάκτορες και επιστήμονες και απόστρατους που κοσμούν τα ψηφοδέλτιά τους’, αλλά στις ίδιες γραμμές στην ιστοσελίδα τους, διαβάζουμε άρθρα που τελειώνουν ‘Τον Μάη καίμε τον Ιούδα’ και άρθρα που λένε ‘Ξαναγυρίζουμε και τρέμει η γη’, κλείνοντας το μάτι στους μυημένους, πως ουσιαστικά ‘Είμαστε ναζί, είμαστε περήφανοι γι’ αυτό και δεν πρόκειται ν’ αλλάξουμε ποτέ’.
Είμαστε σε ένα σημείο καμπής, εδώ και τώρα. Ακόμη και μία ψήφο πάνω από 6.9% να πάρουνε, θα το θεωρήσουν επιτυχία.
Εχουμε να σηκώσουμε τα μανίκια τώρα, για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε, κάτι που δυστυχώς μάλλον δεν θα συμβεί σύντομα.

# Εμείς θα προσπαθήσουμε για άλλη μια φορά να προσθέσουμε ένα μικρό λιθαράκι στη γνώση την σχετική με τη ναζιστική συμμορία, με ένα καινούργιο κείμενο:
Οπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες μας στη συνέχεια, πρόκειται για ένα κείμενο που καταπιάνεται με όλες τις γνωστές και -κυρίως- άγνωστες πτυχές των οικονομικών συναλλαγών της ΧΑ, μαζί και παράλληλα με μια -κατά κάποιον τρόπο- ιστορική περιήγηση στις γενιές του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού. Θα προσπαθήσουμε να κλείσουμε μερικά κενά στην εξιστόρηση των πεπραγμένων των δικτύων της ελληνικής ακροδεξιάς και να δείξουμε τις σχέσεις και τις συγγένειες μεταξύ διαφορετικών περιόδων. Μια αλυσίδα που ξεκινάει απ’ το Μεσοπόλεμο και φτάνει, περισσότερο σε ευθεία γραμμή και λιγότερο με τεθλασμένα ευθύγραμμα τμήματα, μέχρι τις μέρες μας.
Για να το πούμε σχηματικά:
Μέχρι στιγμής, όλοι όσοι γράφουν για τη ΧΑ, αυτό που κάνουν είναι να δείχνουν στην κοινή γνώμη ‘φωτογραφίες’ του ζόμπι (=αυτό που φαίνεται), με την εξαίρεση του Ιού/Δημήτρη Ψαρρά και κάποιων ελάχιστων, που δεν δείχνουν απλά ‘φωτογραφίες’ αλλά ‘ακτινογραφίες’ του ζόμπι, με τον σκελετό του και τα απόκρυφα όργανά του.
Ισως, μια τέτοια X-Ray ακτινογραφία του ζόμπι της ελληνικής ακροδεξιάς και του φονικού κρατικοπαρακράτους, μπορέσουμε να σας δείξουμε. Μια ακτινογραφία που ξεκινάει από την 4η Αυγούστου και φτάνει στην μόλις πριν λίγους μήνες συγκροτημένη ‘Επιτροπή Οικονομικών’ της ναζιστικής συμμορίας, με ιδιαίτερη προσοχή σε όλες (όσες καταφέραμε να μάθουμε) τις πηγές χρηματοδότησης. Με αρκετά από τα ‘οστά’, αλλά και τα νεύρα και τους ιστούς με τα οποία συνδέονται, από κάποια όργανα του ζόμπι.
Θα ήθελα, τώρα να δώσω το λόγο στους συνεργάτες του ιστολογίου, και αν μπορούν, ας γράψει στα σχόλια ο καθένας λίγα λόγια για το αυριανό κείμενο:
[Η συνέχεια στα σχόλια ή στην παρουσίαση εδώ ‘Μικρή παρουσίαση: Τι θα διαβάσουν οι επισκέπτες του XYZ Contagion στην τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις‘]



xyzcontagion.wordpress.com
.