το azthens.indymedia.org.
Ι)Μπορείς να μας κάνεις έναν απολογισμό της υπόθεσης σου, από τη στιγμή της σύλληψης ως σήμερα?
Η δική μου υπόθεση και μιλάω όχι για τη δίωξή μου, αλλά για την προφυλάκισή μουδεν έχει ιδιαίτερη σημασία ως προσωπικό βίωμα, αλλά κυρίως ως τακτική τουκράτους ή κάποιων μηχανισμών του κράτους που στόχο έχει τους φυλακισμένουαγωνιστές. Έχει ειπωθεί πολλές φορές πως η δίωξη των συγγενών είναι τακτικήναζιστικής νοοτροπίας και γεγονός είναι αυτό γιατί ως φυλακισμένος – αγωνιστήςμπορείς να σηκώσεις το φορτίο των προσωπικών σου επιλογών αλλά δεν δέχεσαινα υφίστανται επιπτώσεις οι δικοί σου άνθρωποι που ξέρεις καλά όχι μόνο εσύ αλλάόλοι, ότι αυτό γίνεται στα πλαίσια όχι μιας δικαιοσύνης άλλα μιας υπέρβασης τηςδικαιοσύνης. Για τη δική μου υπόθεση , για την προφυλάκισή μου και για την εξορίαπου μου επιβλήθηκε, σκέφτομαι τους ανακριτές και τους δικαστές που αποφάσισανγι’ αυτό. Πιστεύω στις προσωπικές και εκδικητικές ικανοποιήσεις αλλά δεν είναιμόνο αυτό Είναι κάτι βαθύτερο. Υπηρετούν το σύστημα όπου είναι ενταγμένοι μεκάθε δυνατό τρόπο. Εφαρμόζουν τη συλλογική ευθύνη γιατί δεν λείπει από τοσύστημα η ναζιστική νοοτροπία. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τους κατηγορώεύκολα. Τι να τους καταλογίσω. Έλλειψη δικαιοσύνης. Έλλειψη ανθρωπιάς,ισορροπίας;.. Τίποτα απ’ αυτά. Το μόνο που μπορώ να τους καταλογίσω είναι ηυποκρισία τους. Παριστάνουν τους δίκαιους ενώ γνωρίζουν πως υπερβαίνουν ταόρια ακόμα και των δικών τους νόμων.
ΙΙ)Ποιά ήταν η κατάσταση που βίωσες μέσα στην φυλακή?
Θα πω πάλι πως δεν αισθάνομαι άνετα να μιλώ για τη μικρή μου εμπειρία γιατί σέβομαι και καταλαβαίνω την ιστορία των άλλων που ζούνε χρόνια μέσα στη φυλακή.. Θα πω ότι στην αρχή σε όλη αυτή την περιπέτεια ένιωσα μια συγκίνηση γιατί περπάτησα στους διαδρόμους που περπάτησαν οι αγωνιστές κρατήθηκα δύο νύχτες σ’ εκείνο στενό κελί της ΓΑΔΑ και σκέφτηκα πως όλα είναι μελετημένα με εγκληματικό τρόπο σοφά , γιατί πριν ακόμα καταδικαστείς για ότιδήποτε σε βάζουν σ’ ένα τέτοιο άθλιο χώρο στενό σαν τάφο με ένα στρώμα βρώμικο ριγμένο κατάχαμα σαν να είναι καταδικασμένος από χρόνια κι αυτό για σου κάμψουν το ηθικό, να σε κάνουν να νιώσεις ένοχος, αλλά χάρηκα γιατί κάποιοι προηγούμενοι «ένοικοι» αυτού του χώρου αντί να νιώσουν ένοχοι χάραζαν τις νύχτες στον τοίχο Αλφάδια κυκλωμένα. Σε όλη αυτή την περιπέτεια κατάλαβα την αληθινή υπόσταση της δικαιοσύνης του κόσμου τούτου που είναι τυφλή όχι για χάρη της αλήθειας αλλά για χάρη της αυθαιρεσίας της κάθε εξουσίας. Στη διάρκεια της μικρής παραμονής μου στο χώρο της φυλακής κατάλαβα ακόμα πως τίποτα, κανένας εγκλεισμός, κανένα κελί, κανένα συρματόπλεγμα δεν είναι δυνατόν να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των αγωνιστών αυτών που μάχονται την τάξη αυτού του κόσμου που στόχο έχει τη συνέχιση μιας άθλιας κατάστασης, μιας υποταγμένης ζωής και όχι την αλλαγή που δεν τολμούν να πουν πως όλα πρέπει να αλλάξουν, πως ο άνθρωπος δεν πρέπει να ζήσει σαν τρυφερό και άβουλο μυρμήγκι αλλά πρέπει να κοιτάξει ψηλά και να πεί θέλω τα δάση να είναι χρυσά για μένα για όλους.
ΙΙΙ)Θα ήθελες να μας περιγράψεις τη ζωή σου σε επίπεδο καθημερινότητας(σε κοινωνικά,εργασιακά,πολιτικά κλπ. πλαίσια)αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο, μετα την αποφυλάκιση σου, δεδομένων των περιοριστικών όρων που σου έχουν επιβληθεί;
Εδώ κι έξι χρόνια εγκατέλειψα την πόλη , δεν είναι οι μεγάλες πόλεις μέρος να μένουν άνθρωποι είχα σκεφτεί. Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει ένα μικρό σπίτι και μια αυλή. Και δεν είναι πολυτέλεια αυτό που λέω απλά να τολμήσουμε να εγκαταλείψουμε τις πόλεις. Ζω στη Σαλαμίνα σ΄ ένα μικρό χωριό, είμαι ερασιτέχνης γεωργός κι έχω κοντά μου αρκετά ζώα που με κάνουν να νιώθω πως δεν είμαι μόνη μου. Οι περιοριστικοί όροι είναι μια συνθήκη που σκοπό έχει να καταρρακώσει το ηθικό του τιμωρημένου. Δεν δέχομαι την ιδιότητα του τιμωρημένου. Μέσα στη φύση μπορείς πιο εύκολα να νιώθεις ελεύθερος έστω κι αν σου κόβουν ακόμα και την πιο σημαντική επαφή της ζωής σου με τα μοναδικά αγαπημένα σου πρόσωπα . Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να παραπονιέμαι ούτε να παρακαλώ κανέναν και πολύ περισσότερο να εκθέτω δημόσια τα συναισθήματα μου. Δεν διαπραγματεύομαι μ’ αυτούς που θέλουν να μου κάμψουν το ηθικό μου κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καταγγέλλω την όλη κατάσταση. Εκείνο που κάνω ευρισκόμενη σ’ αυτή την κατάσταση είναι να λέω πως καταλαβαίνω γιατί το κάνουν , με ενδιαφέρει να αποκαλύπτω στο βαθμό που μπορώ την υποκρισία ανθρώπων που κατά καιρούς ασκούν τη δικαιοσύνη ΙV)Ποιά είναι η στάση της μικροκοινωνίας της Σαλαμίνας, των κατοίκων και γειτόνων, με αφορμή την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης; Θεωρείς οτι οι συμπεριφορές και οι σχέσεις έχουν αλλάξει;Σ’ αυτόν τον τομέα της μικροκοινωνίας είχα πράγματι μια έκπληξη. Είχα την εντύπωση ότι θα με απέφευγαν, κάποιοι θα έκαναν πως δεν με γνωρίζουν. Λοιπόν υπήρξαν τόσο αυθόρμητες τόσο θερμές εκδηλώσεις εκ μέρους των ανθρώπων του χωριού που πραγματικά χάρηκα. Όχι γιατί ήμουν το πρόσωπο που δέχτηκα αυτά τα συναισθήματα αλλά το είδα και ήταν μια αμφισβήτηση των μεθόδων του κράτους. Όλοι αντιλήφτηκαν την υπερβολή και με τη στάση τους αυτό το καταδίκασαν. Και η στάση των συγχωριανών μου ήταν ακόμα μια νίκη ενάντια στην ψεύτικη αλήθεια των τηλεοράσεων ενάντια στην προπαγάνδα τους ενάντια στην κοπτοραπτική των ειδήσεων που κι αυτές τις μέρες έχει εξελιχτεί σε ολυμπιακό πρωτάθλημα..
V)Αν το κράτος επιχειρεί να μετατρέψει τις σχέσεις εγγύτητας και στοργής σε εκβιαστικό μοχλό πίεσης για να λυγίσει τους ανυπότακτους κρατούμενους, ποιά κατά τη γνώμη σου θα μπορούσε να είναι μια συλλογική απάντηση;
Η μόνη συλλογική απάντηση είναι η αντίσταση στα ψέματα που ακούγονται με τρόπο θρασύ και εγκληματικό από τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Να μην αφεθούν οι αγώνες και οι φυλακισμένοι στο έλεος αυτών που δυστυχώς έχουν τη δύναμη να παρουσιάζουν γεγονότα και πρόσωπα όπως τους συμφέρει και ανάλογα μετους σκοπούς που θέλουν να εξυπηρετήσουν. Είναι τόσο ύπουλος και συνάμα έξυπνος ο τρόπος που χρησιμοποιούν γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία του ανθρώπου. Ξέρουν πως οι πρώτες ειδήσεις που θα ειπωθούν θα είναι κι αυτές που θα σχηματίσουν εντυπώσεις. Ξέρουν πως όσες διαψεύσεις κι αν ακολουθήσουν , ακόμα κι όταν η αλήθεια βγει στο φως οι εντυπώσεις από τις πρώτες ειδήσεις δεν θα σβήσουν, πολλοί ούτε καν θα ακούσουν την αλήθεια και σε κάποιους άλλους θα μείνουν ψήγματα υποψίας. Εδώ είναι σημαντικός ο ρόλος της αλληλεγγύης. Να υπερασπίζεται με κάθε τρόπο την αλήθεια και να μάχεται τη σιωπή που επιβάλλει άλλες φορές το κράτος. Και να φυλάγεται από τους διαφθορείς των λέξεων καθώς στις μέρες μας είναι πολλοί εκείνοι που παριστάνουν τους έντιμους χρησιμοποιώνταςφράσεις που θα έφριτταν οι δημιουργοί τους ακούγοντάς τες από στόματα θρασύτατων ανθρώπων.
Το Διήγημα
Τα χίλια μέτρα και η σιγή ασυρμάτου.
Κάτι συνέβαινε τούτη τη νύχτα στην πόλη. Δεν ήξερε να πει με βεβαιότητα ότι συνέβαινε σε όλη την πόλη γιατί ο ίδιος δεν μπορούσε να περπατήσει πάνω από χίλια μέτρα. Τόση ήταν η ακτίνα περπατήματος που του είχαν ορίσει οι δικαστές της χώρας. Στα χίλια αυτά μέτρα λοιπόν δεν υπήρχε ούτε ένα φως. Τα σπίτια σκοτεινά σαν ακατοίκητα, οι στύλοι των δρόμων σβηστοί, μόνο τα μάτια των αδέσποτων γάτων λαμπύριζαν κάπου –κάπου σαν μικρές αστραπές στο χώμα. Δεν φοβήθηκε, αντίθετα .
Είχε καιρό να βρεθεί στο απόλυτο σκοτάδι , γιατί στο χώρο που ήταν εδώ και λίγες μέρες πριν, οι φύλακες φοβόντουσαν το σκοτάδι, το απόλυτο σκοτάδι κι είχαν πάντα φώτα αναμμένα ακόμα και τη νύχτα. Από τότε θεώρησε το φως συνεργό κάθε είδους εγκλήματος και αγάπησε το σκοτάδι που εγκυμονεί τα πάντα ακόμα και την αρχέγονη δημιουργία.
«Καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου» και όλα περίμεναν να δημιουργηθούν. Κι έτσι που του ήρθε στο νου αυτή ρήση της Γενέσεως θυμήθηκε και όχι μόνο θυμήθηκε αλλά μουρμούρισε και κάποια άλλα αρχαία λόγια : «ουαί τοις νομικοίς, ότι φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα και αυτοί ενί των δακτύλων υμών ού προσψαύετε τοις φορτίοις.» Και είναι αλήθεια πως αυτοί που δικάζουν κάτω από τις εικόνες του χριστού δεν φοβούνται τα λόγια του ούτε τα ουαίτου και φορτώνουν τους ανθρώπους με φορτία δυσβάστακτα και τους ίδιους δεν τουςαγγίζουν αυτά τα φορτία ούτε σ’ ένα από τα δάχτυλα τους. Καλά κάνουν λοιπόν και δεν φοβούνται τα λόγια αλλά. ..το σκοτάδι δεν μπορούν πάντα να το ελέγχουν και στους άνθρωπους που περπατούν στο σκοτάδι ψηλαφώντας με τα δάχτυλα τους τοίχους, τα δέντρα, κάτι καινούργιο γεννιέται στο μυαλό τους. Ο Κ. έβγαινε τις νύχτες στη γειτονιά του και όριζε τα χίλια μέτρα.. .
Όχι δεν το έκανεαπό φόβο μήπως βρεθεί έξω από την ακτίνα τους, όχι δεν σκεφτόταν καθόλου αυτό. Στην αρχή ήθελε να δοκιμάσει αν το κάθε του βήμα θα είχε το άνοιγμα του ενός μέτρου. Άλλες φορές δρασκέλιζε το πεζοδρόμιο χοροπηδώντας με ανοιχτά τα χέρια και φαινόταν να παίζει ένα παιδικό παιχνίδι. Εκείνο που τον ένοιαζε ήταν να μη μοιάσει ποτέ το βήμα του με το βήμα του ανθρώπου που φοβάται. Κι αυτή τη νύχτα με το απόλυτο σκοτάδι δεν αναρωτιόταν τι συνέβαινε αλλά είπε.
-Να λοιπόν η ευκαιρία. Αυτή τη νύχτα...
Και θα νομίσετε ότι δρασκέλισε τα όρια των χιλίων μέτρων…Όχι .Έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό σακουλάκι. Με όλες τις περιπέτειες που πέρασε τον τελευταίο καιρό, με όλους τους σωματικούς ελέγχους αυτό το σακουλάκι το κουβαλούσε πάντα μαζί του. Όταν έφταναν οι «ελεγκτές» σ’ αυτό έκαναν ένα βήμα πίσω και με τιςάκρες των δακτύλων τους το ακουμπούσαν στο τραπέζι
-Τι είναι αυτό;-Αυτό;
Ένα φυλακτό της γιαγιάς μου, τους απαντούσε μ’ ένα παράξενο χαμόγελο.Και δεν τολμούσαν να το ανοίξουν.Και είναι γεγονός πως δεν υπάρχουν μόνο πρόγονοι της παράδοσης, υπάρχουν και πρόγονοι της αντίστασης. Και η γιαγιά του ήταν ένας απ’ αυτούς.Έβγαλε το σακουλάκι κι όλη τη νύχτα, μέσα σ’ αυτό αρχέγονο σκοτάδι φύτεψε σε μικρές λακουβίτσες εκείνους τους σπόρους που έδιναν η μια γενιά στην άλλη .Και είχε έρθει η σειρά του.
Κι ύστερα;
Το ξέρετε πως αυτές οι ιστορίες δεν κρατούν πολύ και το απόλυτο σκοτάδι δεν κράτησε άλλο . Είχε γυρίσει στο δωμάτιό του όταν είδε ξανά τους στύλους των δρόμων να φωτίζουν μ΄ εκείνο το άρρωστο κίτρινο φως τους βρώμικους δρόμους της γειτονιάς του και στα σπίτια άνοιξαν πάλι οι τηλεοράσεις.Και όλα φαινόντουσαν πάλι «κανονικά».Και ακολούθησαν μέρες που οι άνθρωποι, ή μάλλον αυτοί από τις τηλεοράσεις μιλούσαν για ένα ματωμένο φεγγάρι που ανέτειλε εκείνες τις νύχτες στη γη και όλοι έλεγαν πως κάτι θα συμβεί και ακουγόντουσαν παλιές προφητείες έτσι για να φοβίζουν τον κόσμο .
Και πάντα κάνουν πως αγνοούν τις προφητείες που προαναγγέλλουν την αλλαγή του κόσμου. Το «κακό» δεν ήρθε από το ματωμένο φεγγάρι. Σε λίγες νύχτες η γειτονιά των χιλίων μέτρων περικυκλώθηκε από τεράστια φυτά που σχημάτισαν τείχος αδιαπέραστο .Τρόμος κατέλαβε τους κατοίκους της. Τι ήταν αυτό που συνέβαινε; Πολλοί άνθρωποι «σώφρονες και υπάκουοι» εγκατέλειψαντα σπίτια τους, και διαμαρτυρήθηκαν στις αρχές.-Τι κάνετε γιατί δεν επεμβαίνετε , θα μας αφήσετε να πνιγούμε σ’ αυτή τη διαβολική βλάστηση;Και οι αρχές άρχισαν να μελετούν το φαινόμενο. Εξήγηση δεν έβρισκαν.
Οι γεωπόνοι δεν γνώριζαν αυτό το φυτό. Όμως πίστευαν πως θα βρουν τη λύση και καθησύχαζαν τους πολίτες. Η βλάστηση προχωρούσε με ρυθμούς ανεξέλεγκτους. Κι έγινε το απίστευτο. Μια ζούγκλα στην καρδιά της πόλης και κανείς δεν μπορούσε πια να μπεισ’ αυτή τη γειτονιά. Όσοι διάλεξαν να μείνουν μέσα στη «ζούγκλα» ένιωθαν μια χαρούμενη αναμονή. Παρακολουθούσαν την πορεία της πρασινάδας, δεν φοβόντουσαν που ξαφνικά μέσα στη νύχτα γκρεμίζονταν οι τοίχοι των διαμερισμάτων κι έμπαινε θριαμβευτικό το πράσινο στο χώρο. Κι άρχισαν να ακολουθούν την πορεία του πράσινου. Και δεν ήταν πολλοί αυτοί που έμειναν στη ζούγκλα, αλλά αυτό ποτέ δεν έχει σημασία. Και οι αρχές απέκλεισαν τη ζούγκλα της πόλης γιατί καταλάβαιναν πως απειλούνταν η δικιά τους κυριαρχία από αυτή την επέλαση . Οι άνθρωποι της γειτονιάς δεν έμειναν για πολύ εκεί. Το πράσινο τους έδειξε μονοπάτια προς το τα βουνά, προς τους κάμπους, προς τις θάλασσες και τα ασταμάτητα νερά των ποταμών.
Τις νύχτες στην πόλη παρ’ όλους τους φρουρούς φύλαξης, δεν κατάφερναν να εμποδίσουν κάποιους που πλησίαζαν τη ζούγκλα κι αυτή με τρόπο μαγικό άνοιγε περάσματα περνούσαν χαρούμενοι μέσα .Τώρα δεν μιλάνε γι’ αυτή τη ζούγκλα, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί εμφανίζεται και σε άλλες πόλεις της γης. Και ο μόνος τρόπος που διαθέτουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου για να πολεμήσουν αυτή την εξάπλωση είναι η σιωπή, η σιγή ασυρμάτου…Όμως τα πλοία που δεν εκπέμπουν πια σήματα , όταν δηλώνεται σιγή ασυρμάτου, ποτέ δεν είναι σίγουρο πως τα πλοία βυθίζονται…
http://www.mediafire.com/listen/vi818tyzbl82c1d/athina_tsakaloy.MP3
.
0 Σχόλια