ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ

Μετά τα όσα συνέβησαν, θεωρούμε σκόπιμο και ηθική υποχρέωση μας, ν' αναζητήσουμε εκ νέου το πνεύμα και το νόημα της χαμένης ημέρας. Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε ολόθερμα τον κ. Νικολινάκο που μας απέστειλε το αφιέρωμα για τον ήρωα της Πίνδου.

 

            Δαβάκης , ο Ήρωας της Πίνδου.

                     (Η Γενιά του 40 και η Μεταπολίτευση)

                                                                                                  « Πέρα από τον

πάταγο των αυτοκρατοριών που γκρεμίζονται, θ’

πομείνει ν’ ακούγεται μέσα στον αποκαμωμένο κόσμο ,λιανό

και    κρυστάλλινο, ερημικό κι’ άτρεμο ,το εωθινό που σήμανε η

σάλπιγγα πάνω στον ελληνικό βράχο μια φθινοπωρινή αυγή.»

Άγγελος Τερζάκης

               Φεύγει ο Οκτώβριος και η πατρίδα σκεπάζεται από ένα βαρύ και κατάμαυρο σύννεφο τριτοκοσμικής  μπόχας. Η  υποτέλεια και η παρακμή της πολιτικής τάξης που οδήγησε στην  οικονομική κρίση  δεν αφήνουν χώρο και χρόνο στην τηλοψία των εργολάβων  ή στην δημόσια τηλοψία και ραδιοφωνία- που κουμαντάρονται κυρίως από την  «παρακμιακή αριστερά και  δευτερευόντως από την μιμητική και  ενοχική «δεξιά» του Κολωνακίου»- να γίνουν «θέματα» :  μνήμες και πρόσωπα που έχουν σχέση με την ένδοξη ιστορία και την αξιοπρέπεια της χώρας μας.

 Γράφει

Ο Γ.Π.Νικολινάκος

       Μέσα λοιπόν σ ΄αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα  είναι βέβαιον ότι τίποτα θα ειπωθεί    για τον Μανιάτη Ήρωα Κωνσταντίνο Δ. Δαβάκη (έναν από τις χιλιάδες ήρωες του 40).

       Δρασκελίζοντας το βούρκο της σημερινής παρακμής , θεωρήσαμε υποχρέωση και καθήκον μας απέναντι στην ιστορία και στις γενιές του 1930 και 1940 να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα-μνημόσυνο σε αυτόν το Μανιάτη Ήρωα , τιμώντας  στο πρόσωπό του ,εκτός από τον ίδιο και τις 25.000 νεκρούς του Ελληνοϊταλικού και Ελληλογερμανικού πολέμου.

         Γιατί ήταν Ήρωας

Ο περιορισμένος χώρος  και η αναρμοδιότητά μας  δεν μας επιτρέπουν  να κάνουμε στρατιωτική ανάλυση της δράσεως του και γι ΄αυτό θα παραθέσουμε μερικά από όσα είπαν και έγραψαν οι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης:

 (1) O Δ. Πιτσίκας ,Αντιστράτηγος Διοικητής Τ Σ Δ Μ : « Η προσωπική μου γνώμη δια τον Διοικητήν του Αποσπάσματος Συνταγματάρχην Δαβάκην Κ. είναι ότι έδωσε την πρώτην νίκην της Πίνδου.                ....................................................................................

               Είναι επί πλέον ήρως , γιατί  Διοικητής ών Αποσπάσματος , ετέθη επικεφαλής μιας Διλοχίας την κρισιμωτέραν στιγμήν , ανακαταλαβών το ύψωμα Προφήτης Ηλίας Φούρκας ,τραυματισθείς σοβαρώς υπό φορητών όπλων-»

        

             (2) O Δ.Καθενιώτης  Πρόεδρος Συμβουλίου Αποστράτων Αντιστρατήγων: «Και ο μεν ηρωϊκός Συν)ρχης Δαβάκης ενσάρκωσεν εν τω ατόμω του όλον τον αγώνα της Πίνδου .Προς τούτο ,διέθεσε κατ’ αρχάς άπασαν την ψυχήν του και όλην τη ζωτικότητά του εις το να αναπληρώσει εντός της τελευταίας διμηνίας πάν ό,τι δεν εγένετο καθ’άπασαν την διάρκειαν διετίας ολοκλήρου.

             Εν συνεχεία ,τας μεν αμυντικάς επιχειρήσεις διήυθυνε κατά τρόπον αριστουργιματικόν ...............,τας δε επιθετικάς μετά τόσης ορμής και αυταπαρνήσεως , ώστε εδέχθη –Συνταγματάρχης αυτός-να τεθή επικεφαλής μιας διλοχίας και μόνον ,αποτελών μοναδικόν παράδειγμα  καθ’ όλην την πολεμικήν περίοδον » (2)

            (3) H Εφημερίδα  Christian Science Monitor ,της 4/11/1940: « Το θέαμα των ολίγων Ελλήνων πατριωτών που συγκρατούν και απωθούν τα στρατεύματα της μεγάλης φασιστικής Ιταλίας έχει τόση εξαιρετική σημασία , ώστε να δύναται να πει  κανείς χωρίς δισταγμό ότι ίσως εκεί πάνω στα βουνά της Ηπείρου ,κρίνεται η τύχη του όλου πολέμου »(3)

             (4)  Ο Σ. Μελάς έχει χαρακτηρίσει τον Κωνσταντίνο Δαβάκη ως "μοναδική σύνθεση προσόντων που σπάνια πάνε μαζί: Σπουδαίος 'τρουπιέ', όπως λένε οι Γάλλοι, πολέμαρχος, καπετάνιος με καρδιά βουνό, αισιοδοξία τρελή, θάρρος απροσπέλαστο, διοικητής ασύγκριτος, χέρι δυνατό, θέληση αλύγιστη, αλλά και ιδιοφυία στρατηγική, κάτοχος του εδάφους όσο λίγοι διοικητές στρατευμάτων. Ακούραστος μελετητής και γνώστης βαθύτατος της τέχνης του πολέμου, πρωτεύων στις ξένες πολεμικές Ακαδημίες, δάσκαλος αξιωματικών σπάνιος, συγγραφεύς στρατιωτικός πρωτότυπος και πρωτοπόρος - ολόκληρη βιβλιοθήκη τα έργα του - μοναδικός ιχνηλάτης των 'τακτικών καταστάσεων', ξάστερος στην κρίση, ευφάνταστος και γοργότατος στη σύλληψη του σχεδίου κι εκτελεστής άμεσος, μεγάλος μαέστρος του ελιγμού, επίμονος και παράφορος στον αγώνα".(4)  

 

             Ποιος ήταν ο Κ. Δαβάκης

Γεννήθηκε το 1897 στο μικρό χωριό Κεχριάνικα της Δυτικής Μέσα Μάνης.  Ήταν πρωτότοκος γιος του δασκάλου Δικαίου Ντάβου Δαβάκη. Το 1770, περίπου είχαν εγκατασταθεί στα Κεχριάνικα οι πρόγονοί του . Οι παλαιότεροι πρόγονοι του κατοικούσαν στην περιοχή του ιστορικού Πολυάραβου , οι οποίοι αναγκάσθηκαν από τους Τούρκους να εκπατρισθούν. Ο μικρότερος , με το όνομα Ντάβος, κατέφυγε στην ελεύθερη Μέσα Μάνη . Από το Ντάβος προήλθε το Νταβάκης και Δαβάκης.

 Πήγε στο Δημοτικό σχολείο της Κίττας (διπλανού χωριού ) σε ηλικία 5 ετών , το 1906 γράφτηκε στο Σχολαρχείο Κίττας και σε ηλικία δέκα ετών του δόθηκε η αφορμή ότι έπρεπε να γίνει αξιωματικός !

           - Να πως περιγράφει ο ίδιος το συμβάν… (5)

« Η μεγαλυτέρα ανάμνησις της παιδικής  μου ηλικίας ήταν το 1907 . Οκαπετάν Γέρμας (Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος από την Κίττα της Μάνης ) είχε σκοτωθεί στα Μακεδονικά . Ένα μεσημέρι , ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα στη Ρούγα  του χωριού και την εδιάβαζε. Ήμουνα τότε 10 χρονών.......το παιδικό μυαλό μου δούλεψε και .....Από τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να μπώ στη Σχολή των Ευελπίδων , να γίνω Αξιωματικός !.......».

Το 1909 γράφηκε στο  4^ον  Γυμνάσιο Αθηνών. Το 1912 μεταγράφηκε στο Γυμνάσιο Γυθείου  από το οποίο πήρε απολυτήριο τον Ιούνιο  του 1913, και το Σεπτέμβριο εισήλθε  στην Σχολή των Ευελπίδων (από την οποία αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός πεζικού, την 1η Οκτωβρίου του 1916) .Φοίτησε  στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου της Αθήνας, και στο Παρίσι (γαλλική Στρατιωτική Σχολή Αρμάτων).

 Έλαβε μέρος στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου διακρίθηκε για την τόλμη και την ανδρεία του στο μακεδονικό μέτωπο (μάχες Σκρα και Δοϊράνης), όπου ,  όμως, η υγεία του βλάφτηκε σοβαρά  από την επίδραση των ασφυξιογόνων αερίων.

 Το 1918 προήχτηκε  σε λοχαγό επ' ανδραγαθία.

Έλαβε μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου το 1921 διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων του Αλπανός, και τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας.

Στο διάστημα μεταξύ 1922 και 1937  υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 2ης Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού, φοίτησε και δίδαξε σε στρατιωτικές σχολές και συνέγραψε διατριβές για τη στρατιωτική ιστορία και την τακτική των τεθωρακισμένων. Το 1931 πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Στις 30 Δεκεμβρίου του 1937 και μετά από μεγάλες αναρρωτικές άδειες, αποστρατεύθηκε για λόγους υγείας και τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα.

    Η δράση του στην Πίνδο.

      Όταν, τον Αύγουστο του 1940, συντελέστηκε η μερική επιστράτευση, ο Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού και στη συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου (αποτελούμενου από το 51ο ΣΠ υπό άλλον διοικητή και διάφορες μικρομονάδες) το οποίο είχε ως έδρα το Επταχώρι Πίνδου.

       Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, οπότε εκδηλώθηκε η ιταλική εισβολή, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ με ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών, υπό τις εντολές και τις οδηγίες του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Η τακτική του σε ολόκληρη την έκταση της ζώνης ευθύνης του (35 χιλιόμετρα) ήταν αμυντική, και μάλιστα έκανε υποχρεωτικό ελιγμό, αναμένοντας ενισχύσεις. Την 1η Νοεμβρίου 1940, οπότε έφτασαν οι ενισχύσεις που περίμενε ο Δαβάκης, οι ελληνικές δυνάμεις έκαναν αντεπίθεση και κύκλωσαν τις ιταλικές, που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Κατά την αντεπίθεση αυτή, και συγκεκριμένα την 6η ημέρα από την έναρξη των επιχειρήσεων, στον Προφήτη Ηλία Κάντσικου (μετέπειτα Δροσοπηγής), ο Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος.

        Στον αξιωματικό που τον πλησίασε για να του παρέξει τις πρώτες βοήθειες  πρόσταξε, μαζεύοντας όσες δυνάμεις τού 'μεναν ακόμα: "Άσε με εμένα, πες με πεθαμένο! Και κοίτα να μη σου πάρουν τις θέσεις! Τράβα!" Στη συνέχεια τον μετέφεραν αναίσθητο με το φορείο στο Επταχώρι. Ο τραυματισμός του σε συνδυασμό με την παλαιά στηθική του νόσο επέβαλε την αναγκαστική αποχώρησή του  από το μέτωπο. Τον αντικατέστησε ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας,   ο οποίος ύστερα από σκληρό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους Ιταλούς της επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας «Τζούλια».

                Αυτή ήταν η πρώτη ελληνική νίκη κατά τη μάχη της Πίνδου. Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική σημασία στην έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα.

Κατά τον Δεκέμβριο του 1942 συνελήφθη από τις Ιταλικές αρχές κατοχής μαζί με πολλούς διακεκριμένους αξιωματικούς και ομοβάθμιους του διοικητές, λόγω της αντιστασιακής  του  δράσης. Οι Ιταλοί ,στο λιμάνι της Πάτρας, τους  επιβίβασαν στο ατμόπλοιο ''Πόλις της Γένοβα'' για να μεταφερθούν  σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην Ιταλία. Το πλοίο όμως τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο και βυθίστηκε στα ανοιχτά των νότιων αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν οι επιβαίνοντες (Ιανουάριος 1943). Το πτώμα του Δαβάκη  αναγνωρίστηκε ,  και ετάφη  στον Αυλώνα.

Μεταπολεμικά, τα οστά του διακομίστηκαν και τάφηκαν  στην Αθήνα ,στην Καλλιθέα..

Απόδοση τιμών

Μετά τον θάνατό του η Ακαδημία Αθηνών τού απένειμε το αργυρό μετάλλιο της αυτοθυσίας, ενώ στον δήμο της Καλλιθέας υπάρχει πλατεία με το όνομά του και μια προτομή του. Οδοί, προτομές και ανδριάντες του ήρωα υπάρχουν και στην Ήπειρο.

Η γενιά του Δαβάκη και οι « γενιές της Μεταπολίτευσης».

    Ο Δαβάκης είναι ένας-ίσως από τους πλέον διακεκριμένους  - από τους πολλούς πανάξιους εκπροσώπους της γενιάς  του πολέμου ,της γενιάς του 40, που  ήταν μια γενιά αξιοθαύμαστη. Μια γενιά, η οποία κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Αντιστάθηκε γενναία σε μια αυτοκρατορία και νίκησε. Θυσιάστηκε για την ελευθερία της και κέρδισε. «Άφησε την Ελλάδα μεγαλύτερη από ποτέ. Κέρδισε με το αίμα της και την επανένωση με τα Δωδεκάνησα». Η γενιά αυτή μαζί με εκείνες του 50 και  60 άφησαν  την Ελλάδα στους επόμενους στη μεγαλύτερή της μορφή υλική ,πνευματική , ηθική  και κυρίως υπερήφανη και αξιοπρεπή.

   Οι « γενιές της Μεταπολίτευσης » , και κυρίως αυτή που αυτοαποκαλείται «Γενιά του Πολυτεχνείου» -της οποίας  ανίκανοι και  «δοτοί» εκπρόσωποί της,  με τον ένα ή άλλο τρόπο, μας κυβερνούν ακόμα - είναι αυτή  που χρεοκόπησε την πατρίδα . Η γενιά, αυτή που ,αφού συμμετείχε σε ένα πρωτοφανές πλιάτσικο του πλούτου και του ιδρώτα του σκληρά εργαζόμενου λαού της ,για τριάντα και πλέον χρόνια , αφήνει πίσω της "συντρίμμια". Η γενιά, η οποία μας έβαλε στο ΔΝΤ και την …χρεοκοπία. Και ακόμα, και κυρίως , κατέστρεψαν   το πνευματικό , ηθικό , και κοινωνικό υπόστρωμα και βάθρο της ελληνικής κοινωνίας.

      Η γενιά του Δαβάκη οδήγησε την Ελλάδα σε βουνοκορφές δόξας , υπερηφάνειας  και αξιοπρέπειας και η γενιά του Πολυτεχνείου στα βάραθρα της  ατίμωσης  και της διεθνούς «ξεφτίλας»…Αντί για Δαβάκηδες  σήμερα έχουμε … Άκηδες.  Δυστυχώς !!!

.
Παραπομπές:

(1) Ι.Δ. Πιτσίκας ,Αντιστράτηγος Διοικητής Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας(Επιστολή καταχωρημένη στο Βιβλίο Δαβάκης Πίνδος : Ι.Δ Βερνάρδος  ,Έκδοση Δημητράκου ,)

(2) Δ.Καθενιώτης  Πρόεδρος Συμβουλίου Αποστράτων Αντιστρατήγων ,που είχε συγκροτηθεί από το ΥΕΘΑ για να κρίνει τον πόλεμο 1940-1941(Επιστολή καταχωρημένη στο Βιβλίο Δαβάκης Πίνδος : Ι.Δ Βερνάρδος  ,Έκδοση Δημητράκου ,)

(3) Εφημερίδα  Christian Science Monitor ,της 4/11/1940 τη μεθεπομένη  της 2ας Νοε , ότε είχε αρχίσει η Ελληνική αντεπίθεση και η ανακατάληψη του Ελληνικού εδάφους με πρωταγωνιστή τον Κ. Δαβάκη .

(4)Σ. Μελάς : (Η δόξα του '40, σελ. 21).

(5) Από τα ανευρεθέντα στο Αρχείο του ανέκδοτα χειρόγραφα με τίτλο : «Σκέψεις και λογισμοί στην Πίνδο»

.