Υπηρεσία <<φάντασμα>> θυμίζει πια το Κέντρο Μελετών Ασφάλειας (ΚΕΜΕΑ). Ένας μηχανισμός που σχηματίστηκε πριν από 6 χρόνια και φιλοδόξησε να αναδειχθεί σε εθνικό μεταπράτη της κληρονομιάς που άφησαν πίσω τους οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα.
Φευ όμως. Κινήθηκε, με μικρές όσο και ανεπαίσθητες αναλαμπές, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, για να καταστεί σήμερα <<πουκάμισο αδειανό>>, αυτό που προσδιορίστηκε ως βασικό εμπορεύσιμο προϊόν του, η τεχνογνωσία δηλαδή στην...
διοργάνωση με ασφάλεια μεγάλων αθλητικών και συνεδριακών εκδηλώσεων.
Στην ιστοσελίδα στην οποία … αυτοσυστήνεται και αυτοπροσδιορίζεται με πομπώδεις μάλιστα χαρακτηρισμούς διαβάζουμε ότι: <<Το ΚΕΜΕΑ είναι ένας επιστημονικός, ερευνητικός και συμβουλευτικός φορέας που σκοπός του είναι η διεξαγωγή θεωρητικής και εφαρμοσμένης έρευνας και η εκπόνηση μελετών, ιδίως σε στρατηγικό επίπεδο, για θέματα που αφορούν την πολιτική ασφάλειας, καθώς και η παροχή υπηρεσιών, γνωμοδοτικού και συμβουλευτικού χαρακτήρα>>.
Ο πρώτος στις διαδοχικές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας υπουργός Δημόσιας Τάξης που υλοποίησε την ιδέα συγκρότησης ενός Κέντρου που θα επιχειρούσε να εξαργυρώσει το know-how των Αγώνων, ήταν ο Γιώργος Βουλγαράκης.
Επικεφαλής της υπηρεσίας που φιλοδόξησε να αναδειχτεί σε ισότιμο ντίλερ θεωριών και πρακτικών εφαρμογών ασφάλειας με κράτη και υπηρεσίες κολοσσούς, όπως ήταν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, το Ισραήλ, η Αυστραλία κ.ά., διορίστηκε ο αντιστράτηγος ε.α. Βασίλης Κωνσταντινίδης, που ήταν μέχρι τότε, διευθυντής της διεύθυνσης Ασφάλειας Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο κ. Κωνσταντινίδης πλαισιώθηκε με μια σειρά αξιόλογων αξιωματικών που με αργά αλλά σταθερά βήματα, άρχισαν να <<παρεισδύουν>> και να διεκδικούν ρόλους συμβουλευτικού χαρακτήρα των διοργανωτριών αρχών χωρών, που προετοιμάζονταν να διοργανώσουν στα επόμενα χρόνια μεγάλες διεθνείς αθλητικές συναντήσεις, όπως το μουντιάλ η Γερμανία, τους Πανασιατικούς Αγώνες η Ντόχα του Κατάρ και η μεγαλύτερη πρόκληση όλων, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου του 2008.
Το πρώτο χτύπημα για το ΚΕΜΕΑ ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με την <<έκπτωση>> του κ. Βουλγαράκη από το Δημόσιας Τάξης, που συνοδεύτηκε υπό τον ορυμαγδό των μεγάλων σκανδάλων όπως ήταν αυτό των τηλεφωνικών υποκλοπών και εκείνο των απαγωγών των Πακιστανών από Έλληνες και Άγγλους πράκτορες.
Τα ηνία του Τάξης πέρασαν στον κ. Βύρωνα Πολύδωρα, ο κ. Κωνσταντινίδης παραιτήθηκε και το ΚΕΜΕΑ έμεινε ακέφαλο για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ικανό ωστόσο για να δυναμιτίσει τα θεμέλια του και να αποδυναμώσει την όποια επιρροή ξεκίνησε να ασκεί ως σοβαρός και αξιόπιστος ντίλερ ασφάλειας στα διεθνή φόρα.
Μέχρι ο Πολύδωρας ν’ αντιληφθεί την ανταλλακτική αξία του, είχαν συντελεστεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό, που μορφοποίησαν την παρεμβατική δυναμική και το μετέτρεψαν σταδιακά σε ανίσχυρο κομπάρσο.
Ο κ. Κωνσταντινίδης μεταπήδησε σε εταιρεία ιδιωτικού δικαίου που πλαγιοκόπησε Κινέζους και όλους τους υπόλοιπους υποψήφιους αγοραστές των ελληνικών σχεδίων ασφάλειας, ενώ άλλοι αξιωματικοί που συμμετείχαν στον σκληρό πυρήνα όλων όσοι σχεδίασαν και εφάρμοσαν τα μέτρα για τη διεξαγωγή των Αγώνων της Αθήνας, εξαργύρωσαν και μάλιστα πολύ ακριβά την εμπειρία τους και άρχισαν να <<φυλλορροούν>> και να τοποθετούνται μαζικά ως επικεφαλής ασφάλειας σε μεγάλες ελληνικές και ξένες εταιρείες.
Μόλις ο κ. Πολύδωρας αντελήφθη τη ζωτική για τη χώρα και νευραλγική για τη διεθνή της θέση σημασία του ΚΕΜΕΑ, μπήκε ο ίδιος επικεφαλής πολυμελούς ελληνικής αποστολής και ταξίδεψε μέχρι το μακρινό Πεκίνο για να ξαναβάλει την Ελλάδα στον χάρτη των χωρών που εμπορεύονται την ασφάλεια.
Για τους δικούς τους λόγους και κυρίως για να καταδείξουν στην Υφήλιο ότι είναι η νέα αδιαφιλονίκητη υπερδύναμη, οι Κινέζοι είχαν απορρίψει την αμερικάνικη πρόταση όπως και την αυστραλιανή.
Για το συγκεκριμένο μάλιστα λόγο, μέχρι την ημερομηνία έναρξης των δικών τους αγώνων, γίνονταν συστηματικοί αποδέκτες σφοδρών επικρίσεων για βίαιη προσβολή και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ υπήρχαν διαρκείς αναφορές για τους υψηλούς ατμοσφαιρικούς ρύπους του Πεκίνου, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των δύο αυτών χωρών.
Για καθυστερήσεις στα έργα και για <<τρύπες>> στην ασφάλεια φυσικά δεν μπορούσαν να εγκαλέσουν την Κίνα όπως το έκαναν μ’ εμάς στη δική μας προολυμπιακή περίοδο, όταν πίεζαν την Ελλάδα για εξαγορές πανάκριβων και άχρηστων συστημάτων και πίεσαν τους Κινέζους εκεί που νόμιζαν ότι θα πονούσαν. Η ασιατική τίγρης όμως, ούτε καν βρυχήθηκε. Απλά τους αγνόησε.
Από εκεί που κάποτε (σ.σ. όσο αστείο κι αν ακούγεται) διεκδικούσαμε χρήματα από τους Κινέζους για να τους διδάξουμε διαχείριση ασφάλειας, ο κ. Πολύδωρας ως γνήσιος αρχαιολάτρης αλλά και εν δυνάμει … Σαμουράι, συναισθανόμενος και το μέγεθος της ύβρεως, πρόσφερε αντί του συμβολικού τιμήματος του ενός ευρώ τη τιμητική για την Ελλάδα θέση του συμβούλου, επιδιώκοντας δύο βασικά ανταλλάγματα.
Την επιλογή από την Κίνα και την Cosco του λιμανιού του Πειραιά ώστε να μεταφέρονται μέσω ελληνικής πύλης τα κινέζικα προϊόντα για μετέπειτα διανομή τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως επίσης και το κύρος που θα προσέδιδε στη χώρα και στο ΚΕΜΕΑ μία τέτοια εξέλιξη.
Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε ουσιαστικά ο κύκλος της δραστηριότητας και των φιλοδοξιών του ΚΕΜΕΑ, γιατί ο άλλος, της Cosco δηλαδή και του Πειραιά, εξακολουθεί να γράφει τη δική της, ασύνδετη με το υπό διαπραγμάτευση θέμα μας, ιστορία.
Μετά το καλοκαίρι του 2008 και τη διεξαγωγή των Αγώνων του Πεκίνου, η Ελλάδα έπαψε ν’ αποτελεί τη τελευταία διοργανώτρια χώρα και άρα εκείνη που κάθονταν πάνω στις δάφνες μιας ασφαλούς και επιτυχημένης διοργάνωσης. Συνεπώς, έχασε και το τίτλο του τελευταίου κατόχου της πολύτιμης τεχνογνωσίας.
Αλλά θα μας πείτε, εδώ δεν μπορέσαμε να καθιερωθούμε ως κυρίαρχοι στα Βαλκάνια ή αν προτιμάτε στη Νοτιοανατολική Ευρώπη αγωγοί και μεταπράτες ασφάλειας, στη διεθνή αγορά θα το κάναμε;
Τα τελευταία χρόνια το ΚΕΜΕΑ απλώς ψυχορραγεί και περιμένει την ημερομηνία που θα μπουν οι τίτλοι τέλους στη σύντομη ιστορία του.
Του Γιώργου Καραϊβάζ
.
1 Σχόλια